Βγήκαν οι φόροι στον αφρό

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Με την κατάθεση του πολυνομοσχεδίου, τουλάχιστον, αποκαλύπτεται η απάντηση στο ερώτημα «πώς θα περάσουμε τη ζωή μας» το επόμενο διάστημα, και αυτή είναι: «φτωχά!».

Όχι μόνον επειδή αυξάνονται και οι έμμεσοι φόροι, μετά τις αυξήσεις που ήδη είδαμε στις ασφαλιστικές εισφορές και στους άμεσους φόρους, αλλά κυριότερα διότι υποσκάπτεται έτσι η όποια προοπτική ανάκαμψης υπήρχε σε αυτόν τον τόπο.

Υποσκάπτεται, δηλαδή, η δυνατότητά του να παράγει πλούτο, θέσεις απασχόλησης και φυσικά έσοδα για τον κρατικό κορβανά.

Είναι δυνατόν να περιμένουμε αύξηση των επενδύσεων, μείωση της ανεργίας και έξοδο από την κρίση μέσω της επιβολής ακόμη περισσότερων φόρων;

Η στρατιά όσων ήδη έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία δεν μας «λέει τίποτε»;

Το κύμα αυξήσεων έμμεσων φόρων σε σειρά καταναλωτικών προϊόντων αλλά και υπηρεσιών, που περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο το οποίο κατατέθηκε αργά χθες βράδυ στη Βουλή, δεν αφορά μόνον την επιβάρυνση που αυτό συνεπάγεται για την αγοραστική δύναμη της μέσης ελληνικής οικογένειας, η οποία ακολουθεί -ούτως ή άλλως- ευθέως καθοδική πορεία στη διάρκεια των τελευταίων ετών.

Κυριότερα, αφορά στη δυνατότητα της χώρας να ανακάμψει.

Πώς είναι δυνατόν να προσδοκούμε ανάκαμψη της εγχώριας ζήτησης, όταν αυξάνεται η φορολογική επιβάρυνση πανταχόθεν και μειώνεται, άρα, η αγοραστική ικανότητα των νοικοκυριών;

Σύμφωνα με τον κλαδικό φορέα, στον κλάδο μεταποίησης τροφίμων, τον ΣΕΒΤ, η μέση οικονομική δαπάνη σε τρέχουσες τιμές για αγορές αγαθών και υπηρεσιών το 2008 αντιπροσώπευε 2.120 ευρώ για τη μέση οικογένεια, το 2012 είχε πέσει στα 1.637 ευρώ και σήμερα εκτιμάται ότι βρίσκεται στα 1.502 ευρώ.

Ταυτόχρονα, ένας σαφής δείκτης σχετικά με το επίπεδο ευμάρειας ή φτώχειας ενός νοικοκυριού, το ποσοστό που αντιπροσωπεύουν τα τρόφιμα στη δαπάνη αυτή αυξανόταν από 16,4% το 2008, σε 20,8% το 2014 και για τα φτωχότερα νοικοκυριά στο 39%.

Μετά την επιβολή του νέου πακέτου φόρων, ας μην έχουμε απορίες ως προς τη μελλοντική διαμόρφωση των ποσοστών αυτών.

Αντίστοιχα, όμως, ας μην έχουμε απορίες και ως προς το μέλλον -το όποιο μέλλον- της ελληνικής μεταποίησης.

Η κραυγή αγωνίας που απηύθυναν χθες με ανοικτή επιστολή τους προς τον πρωθυπουργό οι μικροζυθοποιοί, μια ημέρα μετά από αντίστοιχες ανησυχίες που είχαν εκφράσει οι «μεγάλοι» του ίδιου κλάδου, αποτυπώνει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο τις προοπτικές ενός αναπτυσσόμενου -ακόμη και υπό τις παρούσες συνθήκες- κλάδου.

Η χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια αποβιομηχανίζεται συστηματικά.

Μετά το μεγάλο κύμα των προβληματικών της δεκαετίας του 1980 και ό,τι το ακολούθησε, την τελευταία εικοσαετία παρατηρούμε μια διαρκή μετακόμιση μεταποιητικών μονάδων, ιδίως της Β. Ελλάδας, σε όμορες χώρες της Βαλκανικής.

Τάση η οποία εντάθηκε τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της κρίσης και ιδίως μετά την επιβολή των κεφαλαιακών περιορισμών.

Πλέον, όμως, μετά τις τελευταίες αυξήσεις σε ασφαλιστικές εισφορές και φόρους, άμεσους και έμμεσους, είναι βέβαιον ότι θα ενταθεί περαιτέρω, στερώντας τη χώρα μας από την ελάχιστη παραγωγική δυνατότητα που ακόμη διαθέτει.

Ενδεικτική ως προς αυτό είναι και η καταληκτική επισήμανση των μικροζυθοποιών, στην επιστολή που απηύθυναν προς τον πρωθυπουργό.

«Είμαστε  Έλληνες επιχειρηματίες - παραγωγοί µε στόχους, όνειρα και ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Επενδύσαμε τα κεφάλαιά µας και δημιουργούμε εθνικό πλούτο στη χώρα µας. Σας απευθύνουμε ύστατο κάλεσμα να αναθεωρήσετε τις παραπάνω καταστροφικές επιλογές. Μη µας στερείτε τη δυνατότητα να παράγουμε, να απασχολούμε ανθρώπους και να δημιουργούμε. Μη µας αναγκάζετε να εγκαταλείψουμε τη χώρα µας».

Προφανώς, δεν εισακούστηκαν…