Ιδού η Ρόδος... ιδού και το κίνητρο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

«Λευκό καπνό» στην καμινάδα της αξιολόγησης ακόμη δεν είδαμε.

Αυτό που είδαμε, όμως, είναι η επιβεβαίωση πληροφοριών που θέλουν τους δανειστές μας -Ευρωπαίους και ΔΝΤ- να μπορούν να συγκεράσουν τις διαφορές τους σχετικά με τους δημοσιονομικούς στόχους του ελληνικού προγράμματος, υπό όρους.

Αν η Αθήνα κατορθώσει να κάνει πραγματικότητα το περίφημο αξίωμα του ΔΝΤ, ότι «τα νούμερα πρέπει να βγαίνουν» και παρουσιάσει πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ το 2018, τότε -και μόνον τότε- δεν θα χρειαστεί να πάρει τα όποια επιπρόσθετα μέτρα θα απαιτούνταν, ώστε να βγουν αυτά τα νούμερα...

Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα σχέδιο που εμπεριέχει την καίριας σημασίας παράμετρο του «κινήτρου», η οποία... στις προηγμένες οικονομίες κατορθώνει να κινεί «γη και ουρανό».

Μολονότι πρόκειται για μια εξίσωση με ακόμη άγνωστες πολλές από τις παραμέτρους της, αλλά με σαφείς ενδείξεις ως προς ορισμένες από αυτές, είναι η πρώτη φορά στη διάρκεια αυτής της πολύμηνης διαπραγμάτευσης, όπου υπάρχει η πτυχή του συγκερασμού απόψεων μεταξύ των εμπλεκόμενων πλευρών, ακόμη και υπό όρους, για καίριας σημασίας ζητήματα όπως το δημοσιονομικό.

Για τις μεταρρυθμίσεις, βεβαίως, ακόμη ουδέν.

Για το χρέος, επίσης ουδέν, παρά τις όποιες προβλέψεις της συμφωνίας του περασμένου καλοκαιριού και τον διακαή πόθο της Αθήνας να εξασφαλίσει έστω και τη συναίνεση των Ευρωπαίων -και δη των Γερμανών-, για την έναρξη της συζήτησης επ' αυτού...

Έτσι, λοιπόν, κρατώντας ένα μάλλον μικρό καλάθι για την έκβαση της όλης υπόθεσης, το μόνο σαφές σχετικά με αυτήν είναι ότι τυχόν αποδοχή του συγκεκριμένου σχεδίου από την Αθήνα θα σήμαινε ότι θα μπορούσε να αποκομίσει πολιτικά οφέλη από τον επιτυχή τερματισμό της διαπραγμάτευσης και βεβαίως της αβεβαιότητας που τη συνοδεύει.

Συνάμα, θα μπορούσε να αποδείξει κατά τρόπο έμπρακτο τις προβλέψεις της –και τους ισχυρισμούς της ενώπιον των δανειστών- σχετικά με την πορεία της οικονομίας και κατά προέκταση των δημόσιων εσόδων.

Για παράδειγμα, η ύπαρξη του κινήτρου επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων περί πρωτογενούς πλεονάσματος θα μπορούσε να αποτελέσει πεδίον δόξης λαμπρόν για την πάταξη της φοροδιαφυγής, ώστε να αποφύγει την επιβολή των όποιων επιπρόσθετων μέτρων.

Όπως αντίστοιχα ακριβώς το ίδιο κίνητρο θα μπορούσε να επιδράσει και στον τρόπο με τον οποίο το καταναλωτικό κοινό και οι φορολογούμενοι αντιμετωπίζουν το φαινόμενο της φοροδιαφυγής.

Αρκεί να γίνει κατανοητό από όλους ότι όσο μεγαλύτερο είναι το μέγεθος της φοροδιαφυγής, τόσο πλησιέστερο καθίσταται το ενδεχόμενο επιβολής των επιπρόσθετων μέτρων (διάβαζε χαρατσιών)...

Αντίστοιχα επιχειρήματα, αναφορικά με την ικανότητα της οικονομίας να επανεκκινήσει διαμέσου της προώθησης των μεταρρυθμίσεων για την απελευθέρωσή της, μπορούν επίσης να «προσμετρηθούν» στην ίδια εξίσωση περί «κινήτρου».

Υπάρχει, όμως, και η άλλη πλευρά του «φεγγαριού», σύμφωνα με την οποία η οικονομία θα κληθεί να κινηθεί, τουλάχιστον έως την υλοποίηση αυτού του περίφημου στόχου του 3,5%, υπό τη δαμόκλειο σπάθη του ενδεχομένου επιβολής των όποιων επιπρόσθετων μέτρων απαιτηθούν σε περίπτωση αστοχίας...

Αυτή, όμως, αφορά λίγο-πολύ και την περίφημη θεωρία της «αυτοεκπληρούμενης προφητείας», στην οποία εμπλέκονται τόσο η βούληση της κυβέρνησης να απελευθερώσει την οικονομία από τα σημερινά δεσμά της, όσο και η δυνατότητα της ίδιας της οικονομίας να αποτινάξει από πάνω της τις συνέπειες της φοροδιαφυγής....

Θα βοηθούσε, βέβαια, εάν το «κίνητρο» ερχόταν με τη μορφή λιγότερων φόρων -και όχι το αντίθετο-, όμως πλέον, εδώ που φθάσαμε, καλό ακόμη και το «και μη χειρότερα»...