Το ρίσκο θέλει και άσο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η προαναγγελία της κατάθεσης δύο νομοσχεδίων, για τα φορολογικά και ασφαλιστικά ζητήματα, αντίστοιχα, την προσεχή εβδομάδα, στην οποία προχώρησε χθες το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης μεσούσης της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς, συνιστά μια κίνηση πολλαπλών αναγνώσεων αλλά και υψηλού ρίσκου.

Αν και φέρει έντονα το άρωμα της περυσινής διαπραγμάτευσης και της «δημιουργικής ασάφειας» που τη συνόδευσε, δεδομένης και της σημερινής συνάντησης του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα με τον Γάλλο πρόεδρο Φ. Ολάντ στο Παρίσι, κατά την οποία εκτιμάται ότι θα επιδιωχθεί λύση πολιτικού χαρακτήρα στο ελληνικό ζήτημα, δεν συνιστά μια «τελεσίδικη» ενέργεια, τουλάχιστον μέχρι στιγμής.

Κατά πόσον η απόφαση αυτή είναι προϊόν κάποιου είδους «προσυνεννόησης» με τους εκπροσώπους των θεσμών είναι άγνωστο και μάλλον αμφίβολο.

Αυτό που είναι σαφές, ωστόσο, είναι ότι η Αθήνα επιθυμεί να μην εμφανιστεί πως προκαταλαμβάνει την έκβαση των διαπραγματεύσεων και ότι προχωρά σε μια μονομερή ενέργεια, όσο κι αν αυτό ηχεί παράδοξο.

Ούτως ή άλλως, βάσει όσων έχουν ανακοινωθεί, οι θεσμοί αναμένεται να επιστρέψουν τη Δευτέρα, 18 τρέχοντος στην Αθήνα, μετά την Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ, 15-17 του μηνός, και το οικονομικό επιτελείο διαβεβαιώνει ότι θα προηγηθεί συζήτηση μαζί τους επί των δύο νομοσχεδίων, πριν αυτά κατατεθούν προς ψήφιση στη Βουλή.

Κυριότερα, αυτή η πρωτοβουλία της κυβέρνησης, όπως και η στάση που τήρησε μετά τη δημοσιοποίηση των συνομιλιών ανώτερων στελεχών του ΔΝΤ μέσω Wikileaks, στοχεύει στην αποτροπή του ενδεχομένου να οδηγηθεί η διαπραγμάτευση με τους θεσμούς στα χρονικά της όρια και άρα στη λήψη αποφάσεων υπό το κράτος της πίεσης της χρεοκοπίας.

Ακόμη και υπό το πρίσμα αυτό, ωστόσο, δεν παύει να συνιστά μια κίνηση υψηλού ρίσκου.

Πρώτον, εάν οι θεσμοί δεν εκλάβουν την πρωτοβουλία αυτή ως «μη γενόμενη» -όπως διαφαίνεται να υπονοεί η κυβέρνηση, τονίζοντας ότι τα δύο νομοσχέδια θα συζητηθούν μαζί τους-, θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για το «πάγωμα» της διαπραγμάτευσης, με την καθυστέρηση της έλευσης των κλιμακίων των θεσμών στην Αθήνα.

Δεύτερον, εάν ο φίλτατος κ. Τσίπρας δεν κατορθώσει να εξασφαλίσει την παρέμβαση πολιτικού χαρακτήρα που φέρεται να προσδοκά από τον επίσης φίλτατο Φ. Ολάντ, τότε η πρωτοβουλία κινδυνεύει να αποδειχθεί κενή περιεχομένου ως προς τη διαπραγμάτευση και μάλλον προς εσωτερική κατανάλωση.

Αντίθετα, τα πολιτικά οφέλη που εμφανίζεται να προσδοκά η κυβέρνηση από την πρωτοβουλία αυτή σχετίζονται με μια προσπάθεια ανατροπής εντυπώσεων, ότι είναι αποφασισμένη να δώσει «γη και ύδωρ» ώστε να κλείσει η διαπραγμάτευση, και πως -εντέλει- διατηρεί την κυριαρχία της και μπορεί με ίδιες δυνάμεις να χαράσσει πολιτική.

Την πλάστιγγα ωστόσο της όλης υπόθεσης δεν μπορεί παρά να κρίνει το quid pro quo που είναι διατεθειμένος να κάνει ο κ. Τσίπρας, τόσο κατά τη συνάντησή του με τον κ. Ολάντ όσο και άλλες ευρωπαϊκές προσωπικότητες.

Το «προσφυγικό χαρτί», παρά τα πενιχρά αποτελέσματα που έχει αποφέρει έως τώρα, παραμένει στο τραπέζι, ενώ μέλει να αποδειχθεί ποια είναι τα υπόλοιπα.

Σε οποιαδήποτε των περιπτώσεων, ωστόσο, η εξέλιξη αυτή εντείνει την αβεβαιότητα για την πορεία της διαπραγμάτευσης και βεβαίως της οικονομίας, ενώ μπορεί να προκαλέσει προάγγελο ιδιαίτερα αρνητικών εξελίξεων για τη χώρα, σε περίπτωση που δεν τελεσφορήσουν οι όποιοι σχεδιασμοί της κυβέρνησης.

Όλα αυτά, όμως, θα τα δούμε να ξεδιπλώνονται μπροστά μας τις επόμενες ημέρες…