Πρέπει και να το… θέλετε

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

«Με το στανιό γάμος δεν γίνεται», λέει ο θυμόσοφος λαός μας…

Έτσι, σχεδόν έξι χρόνια μετά από έναν απρόθυμο «γάμο» -ή εντέλει μία συμβίωση- της χώρας μας με τους εταίρους και δανειστές της, ακόμη ξενυχτάμε να τα «βρούμε» μαζί τους, στη διάρκεια διαπραγματεύσεων σε κεντρικό αθηναϊκό ξενοδοχείο.

Και μάλιστα με το «μαχαίρι» της χρεοκοπίας, για ακόμη μια φορά, στον λαιμό…

Ακόμη κι αν ο τρέχων γύρος των διαπραγματεύσεων μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της τελεσφορήσει και μάλιστα σύντομα, ελάχιστες ελπίδες υπάρχουν ότι τελικά θα οδηγήσει στο πραγματικό ζητούμενο, που είναι η ταχεία έξοδος της χώρας μας από την κρίση.

Στην πραγματικότητα, ακόμη και βάσει του πλέον αισιόδοξου σεναρίου, απλώς θα παρατείνει τον φαύλο κύκλο υπερφορολόγησης και ύφεσης, στον οποίο βρισκόμαστε εδώ και τόσο καιρό.

Ο λόγος είναι απλός.

Από την υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς μνημονίου, τον Μάιο του 2010, έως σήμερα, ουδεμία ελληνική κυβέρνηση, πλην ελαχίστων «εκλάμψεων», επέδειξε πραγματική βούληση για να αλλάξει τα κακώς κείμενα σε αυτόν τον τόπο.

Αντίθετα, από την κυβέρνηση Γ. Α. Παπανδρέου έως και τη σημερινή του Α. Τσίπρα,  η επωδός της υπογραφής καθενός από τα τρία μνημόνια που δεσμευτήκαμε να εφαρμόσουμε ήταν  «δεν το θέλαμε αλλά μας το επέβαλαν», ή στην καλύτερη περίπτωση, «το κάναμε για να σώσουμε τη χώρα…».

Πρόκειται ακριβώς για το φαινόμενο που περιέγραψε χθες η φιλτάτη Κριστίν Λαγκάρντ, ως το δεύτερο λάθος του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Την υπερεκτίμηση, δηλαδή, της ικανότητας της χώρας να αναλάβει την «ιδιοκτησία» του προγράμματος των μεταρρυθμίσεων.

Τρανές αποδείξεις ως προς αυτό στέκουν και οι πρόσφατες ενστάσεις Σπίρτζη ως προς τη συμφωνία με τη Fraport για τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια και Δρίτσα για τη συμφωνία με την Cosco για το λιμάνι του Πειραιά.

Μας υποχρέωσαν, ήταν δέσμευσή μας, το ΤΑΙΠΕΔ που βρίσκεται στον έλεγχο των «ξένων» φταίει και άλλα τινά, υποστήριξαν οι δύο φίλτατοι υπουργοί, της ιδίας κυβέρνησης που υπέγραψε και θα νομοθετήσει για την υλοποίηση των παραπάνω συμφωνιών…

Έτσι, ακόμη κι αν ολοκληρωθούν αυτές οι δύο συμφωνίες ομαλά, το μήνυμα που θα έχει στείλει η χώρα μας προς το διεθνές επενδυτικό κοινό θα είναι, προφανώς, προς τη λάθος κατεύθυνση. «Εμείς δεν θέλαμε αλλά… αναγκαστήκαμε».

Ως αποτέλεσμα, η δουλειά του αντιστοίχως φίλτατου κ. Πιτσιόρλα και συνολικά του ΤΑΙΠΕΔ, να «πουλήσει» τον τόπο μας ως «φιλόξενο προς τις επενδύσεις», θα είναι σαφώς δυσκολότερη.

Αντίστοιχα, όμως, μηνύματα έχουμε επανειλημμένως στείλει προς την επενδυτική κοινότητα, εγχώρια ή αλλοδαπή.

Κρατώντας την ενεργειακή αγορά -εν πολλοίς- κλειστή και δέσμια των ορέξεων της ΔΕΗ, κατορθώσαμε να διατηρήσουμε σε υψηλά επίπεδα -σχεδόν ως πρωταθλητές του είδους- τις ενεργειακές τιμές και άρα κάθε προϊόντος ή υπηρεσίας που βασίζεται σε αυτές.

Διατηρώντας κλειστές ή εντέλει ψευτο-ανοίγοντας τις αγορές και τα επαγγέλματα, αποτρέψαμε τη δραστηριοποίηση νέων παικτών και τα οφέλη που θα μπορούσαν να τη συνοδεύσουν.

Ούτε καν τα φαρμακεία ή τα καταστήματα μπορέσαμε να απελευθερώσουμε από τον βραχνά των συντεχνιών που τα διαφεντεύουν, ψαλιδίζοντας έτσι την όποια δυνατότητα επιπρόσθετου τζίρου ή και κερδών…

Ο κατάλογος είναι μακρύς και αφορά σε κάθε τομέα οικονομικής δραστηριότητας και βεβαίως στη λειτουργία του ίδιου του κράτους, του τρόπου απονομής Δικαιοσύνης και τόσα άλλα…

Με λίγα λόγια φίλτατοι, απλά δεν θέλαμε.

Μία προς μία οι κυβερνήσεις αυτού του τόπου φάνηκαν άτολμες ή άβουλες ως προς τις μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν -τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα και έως έναν βαθμό- την υφεσιακή επίπτωση των μέτρων λιτότητας.

Το ΔΝΤ, δια στόματος Λαγκάρντ και Μπλανσάρ, επιλέγουν να χαρακτηρίσουν το φαινόμενο αυτό ως το πρώτο τους λάθος, την περιβόητη υπόθεση των «πολλαπλασιαστών».

Εκεί, όμως, κάνουν πράγματι λάθος.

Το αυθεντικό λάθος που έκανε το ΔΝΤ ήταν να εμπιστευτεί αλλεπάλληλες ελληνικές κυβερνήσεις ότι θα εφαρμόσουν τα διαρθρωτικά μέτρα που συμφώνησαν να εφαρμόσουν.

Διότι ας μην έχουμε -ακόμη- αυταπάτες.

Υπέρ της υπερφορολόγησης αλλά και της διατήρησης των δαπανών του προϋπολογισμού ουδέποτε τάχθηκαν οι δανειστές μας…

Αντίθετα, έκαναν το λάθος να αποδεχθούν τους τρόπους επίτευξης των μνημονιακών στόχων που εμείς τους προτείναμε, καθ’ όλη τη διάρκεια της τελευταίας εξαετίας…

Είπαμε, όμως, γάμος με το στανιό…