Νούμερα και «νούμερα»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν υπάρχει μια αλήθεια σε ό,τι αφορά στο ελληνικό ζήτημα, αυτή είναι πως, όντως, τα νούμερα πρέπει να βγαίνουν.

Εάν δεν βγαίνουν, όπως έλεγε και ο αλήστου μνήμης –αλλά πάντα φίλτατος- Γιάνης (με ένα ν), τότε πράγματι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος με κύριο θύμα τη χώρα μας.

Εδώ, όμως, πρέπει να γίνει σαφές, για ποια νούμερα μιλάμε.

Μιλάμε για νούμερα τα οποία αφορούν τις προβλέψεις για ύφεση 3,5% επί των οποίων συμφωνήθηκε το τελευταίο –τρίτο κατά σειρά- μνημόνιο, που διαψεύστηκαν πανηγυρικά καθώς η ύφεση περιορίστηκε τελικά στο 0,6% το 2015, παρά τους κεφαλαιακούς περιορισμούς;

Μιλάμε για τις προβλέψεις αλλά και τα mea culpa του ίδιου του ΔΝΤ, το οποίο όχι μια φορά αλλά επανειλημμένως έχει «πέσει έξω» στις προβλέψεις του , όπως και η Κομισιόν, στις δικές της;

Ακόμη είναι ζωντανή στη μνήμη πολλών εξ'ημών οι ενστάσεις του επίσης φίλτατου Χ. Σταϊκούρα, όταν έλεγε ότι οι εταίροι και δανειστές μας υποεκτιμούσαν τις ελληνικές προβλέψεις και μας εξωθούσαν να λαμβάνουμε επιπρόσθετα μέτρα, ώστε να «βγουν τα νούμερα», με μόνο αποτέλεσμα να βυθιζόμαστε ακόμη βαθύτερα στην ύφεση...

Έτσι, λοιπόν, η πρόσφατη διαρροή της φερόμενης ως συνομιλίας δυο ανώτερων στελεχών του ΔΝΤ , στην πραγματικότητα δεν αφορά τον καθόλα κυνικό διάλογο που τους αποδίδεται περί πιστωτικού γεγονότος ή ακόμη και τον αντιστοίχως κυνικό τρόπο με τον οποίο αυτή κατεγράφη και διέρρευσε στον Τύπο.

Η υπόθεση αυτή αφορά, κυριότερα, τη χώρα μας και το γεγονός ότι μετά από έξι χρόνια σε καθεστώς μνημονίου όχι μόνον δεν έχουμε ξεπεράσει ορισμένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που μας ώθησαν στην κρίση, αλλά εξακολουθούμε να είμαστε σε ύφεση και με πενιχρές πιθανότητες εξόδου από αυτήν, σύντομα.

Τα περίφημα «νούμερα», ουδεμία αμφιβολία ή αντίρρηση υπάρχει, πρέπει να βγαίνουν και η συζήτηση αυτή δεν εξαντλείται ούτε με το ποιος έχει δίκιο ή άδικο στις προβλέψεις του για την οικονομική δραστηριότητα στην Ελλάδα, αν και βεβαίως η παράμετρος αυτή είναι καταλυτικού χαρακτήρα, διότι τελικά ισοδυναμεί με λιγότερα ή περισσότερα μέτρα.

Αντίστοιχα, όσο καταλυτικής σημασίας κι αν είναι η συλλογιστική του ΔΝΤ -ότι δίχως μια γενναία ελάφρυνση του χρέους τα παρόντα νούμερα περί πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% το 2018, δεν βγαίνουν και άρα απαιτείται είτε να υλοποιηθεί αυτή η ελάφρυνση, είτε να ανέβει ο λογαριασμός των μέτρων- δεν συνιστά πανάκεια για το ελληνικό ζήτημα.

Αυτό που έχει πραγματική σημασία σε ότι αφορά στην υπόθεση της Ελλάδας είναι ότι ευθύς εξαρχής οι εταίροι και δανειστές μας αρνούνταν να αναγνωρίσουν ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν είναι δυνατόν να βγει δίχως μια τερατώδη ελάφρυνση του χρέους, αλλά και ότι αλλεπάλληλες ελληνικές κυβερνήσεις αρνούνταν να εφαρμόσουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις στην ελληνική οικονομία, ώστε να την απαλλάξουν από τις αιτίες που την οδήγησαν σε αυτήν την πρωτοφανή κρίση.

Όσο οξύμωρο κι αν φαντάζει, όλοι κορόιδευαν τους εαυτούς τους αλλά και αλλήλους, στην υπόθεση Ελλάδα.

Οι δανειστές μας προσποιούνταν ότι μας διασώζουν –ενώ στην πραγματικότητα έσωζαν τις δικές τους τράπεζες μέσω του πρώτου μνημονίου- και εμείς προσποιούμασταν ότι κάνουμε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ενώ στην ουσία ελάχιστα έχουμε απελευθερώσει την οικονομία μας καθ' όλη τη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου.

Αν τώρα, σε αυτήν την απίστευτη υπόθεση παραπλάνησης και προσποίησης προσθέσουμε και το γεγονός ότι η οικονομία συχνά ακολουθεί τον δικό της δρόμο διαψεύδοντας τις κάθε λογής προβλέψεις για την πορεία της, τότε όντως μπορούμε να μιλάμε για «νούμερα»...