Έξι χρόνια κλωτσάμε το τενεκεδάκι…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα! 

Έτσι όπως στέκουν σήμερα τα πράγματα, το ελληνικό μνημόνιο δεν βγαίνει.

Το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο δεν βγαίνει για ακριβώς τους ίδιους λόγους που δεν βγήκαν και τα δύο προηγούμενα.

Πρώτον, επειδή από πλευράς των Ευρωπαίων εταίρων κύριος στόχος ήταν η χρονική μετάθεση του προβλήματος που ακούει στο όνομα «Ελλάδα» παρά η επίλυσή του, όπως υποστηρίζει ο φίλτατος Ε. Τσακαλώτος και δεύτερον -προσθέτουμε εμείς-, επειδή ουδεμία πολιτική ηγεσία από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου και εντεύθεν είχε το θάρρος να προωθήσει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, ώστε να αλλάξει τα κακώς κείμενα αυτής της χώρας.

Το πώς και το γιατί είναι μια «άλλη ιστορία», που όλοι γνωρίζουμε…

Έχει δίκιο, όμως, ο Euclid, όταν λέει ότι η λύση στην οποία θα καταλήξει η παρούσα αξιολόγηση του μνημονίου δεν πρέπει να πετάξει ακόμη μια φορά το τενεκεδάκι ή το μπαλάκι… λίγο παρακάτω, αλλά να είναι οριστική για το ελληνικό ζήτημα.

Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει όλοι να υπάρξουν έντιμοι και να αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους. Σύμφωνα, δε, με ορισμένους, πρέπει να είναι και οι πολιτικές συνθήκες -μεταξύ των εταίρων- πρόσφορες…

Στο πρώτο μνημόνιο, το οποίο ήταν σαφώς τιμωρητικού χαρακτήρα, το μόνο που έγινε ήταν να διασωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες με υψηλές θέσεις σε ελληνικά ομόλογα. Παρεμπιπτόντως, αποφύγαμε και εμείς τη χρεοκοπία…

Όταν το μέγεθος της αποτυχίας υπήρξε σαφές προς όλους, προχωρήσαμε στο διαβόητο PSI και στο δεύτερο μνημόνιο, το οποίο μπορεί να βελτίωσε κατά περίπου 105 δισ. ευρώ, σε όρους παρούσης αξίας, το ύψος του χρέους αλλά επί της ουσίας το ελάφρυνε μόνον κατά 30 έως 50 δισ. ευρώ, εξαρτωμένου του τρόπου υπολογισμού (με ή χωρίς ασφαλιστικά ταμεία), υπό το φως των νέων διακρατικών δανείων που συνήφθησαν τότε και της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.

Όσο για το τρίτο μνημόνιο, οι ευθύνες για τη σύναψή του στέκουν κάπου μεταξύ της θεαματικής ατολμίας που επέδειξε η κυβέρνηση Σαμαρά στην προώθηση μεταρρυθμίσεων, μετά τις Ευρωεκλογές του 2014, και της ακόμη θεαματικότερης ιστορίας που περιέβαλε τον Γιάνη (με ένα ν) κατά τη θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών και βεβαίως του τρόπου με τον οποίο αναρριχήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Αλλά και πάλι αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Μπορεί ο φίλτατος Α. Τσίπρας να έκανε μια κολοσσιαία κυβίστηση το προηγούμενο καλοκαίρι, υπογράφοντας το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο, όμως θα πρέπει να ήταν σαφές και στον ίδιο -όπως και στους εταίρους μας- ότι πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% που προβλέπονται για το 2018 μπορούν να υπάρξουν μόνο σε συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης, την οποία επί του παρόντος μόνον με το τηλεσκόπιο μπορούμε να δούμε…

Υπό το πρίσμα αυτό, προφανώς έχει δίκιο το ΔΝΤ όταν μιλά για την ανάγκη πρόσθετων μέτρων ύψους 9 δισ. ευρώ, κατά το ίδιο, ή περί νέας ριζικής ελάφρυνσης του χρέους, ώστε να βγει η εξίσωση.

Διότι, πώς να το κάνουμε, δεν γίνεται να έχουμε και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο…

Όπως στέκουν σήμερα τα πράγματα στην Ελλάδα, η οποία τελεί σε καθεστώς κεφαλαιακών περιορισμών, υπερφορολόγησης, υψηλής ανεργίας, νομισματικής αβεβαιότητας και ενός παντελώς εχθρικού περιβάλλοντος προς την επιχειρηματικότητα, το «μαγαζί» αδυνατεί είτε να ανακάμψει, είτε να προσφέρει στον κρατικό κορβανά τα έσοδα που αυτός προσδοκά, ώστε να εμφανίσει υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα έως το 2019 και να μπορέσει να εξυπηρετήσει ομαλά το δημόσιο χρέος…

Όμως, αυτά είναι πράγματα γνωστά.

Όχι τώρα, αλλά μερικώς από το 2010, οπότε μπήκαμε στο πρώτο μνημόνιο και πάντως γίνονταν σαφέστερα προς όλους με το πέρασμα του χρόνου, με χαρακτηριστικότερη την περίφημη δέσμευση του Eurogroup, τον Νοέμβριο του 2012, περί νέας ελάφρυνσης του χρέους…

Εκτοτε, όμως, όλοι φάνηκαν κατώτεροι των προσδοκιών, τόσο στην Ελλάδα όσο και μεταξύ των εταίρων και δανειστών μας…

Όμως -και πάλι- αυτό είναι μια άλλη ιστορία…