Τα καλά και… συμφέροντα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Είτε το ζητούμενο είναι λιγότερη Ευρώπη, όπως επιθυμούν διακαώς στη Βρετανία, είτε περισσότερη και καλύτερη Ευρώπη, όπως λέγει ο φίλτατος Α. Τσίπρας, το τελικό αποτέλεσμα δείχνει να είναι μια Ευρώπη στην οποία ο καθείς κόπτεται -κυρίως- για τα δικά του εθνικά συμφέροντα.

Κάτι το οποίο σε άλλες εποχές, εκείνες της γενικευμένης ευμάρειας, δεν ήταν απαραίτητα μεμπτό ή κολάσιμο, καθώς χρησίμευε και για την ενίσχυση των οικονομικών δεσμών μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ, εξασφαλίζοντας έτσι τον ιστορικό της ρόλο, ήτοι την αποτροπή ενός νέου ευρωπαϊκού πολέμου.

Δεν χρειάστηκε, ωστόσο, παρά μια «δύσκολη στιγμή», με τη μορφή της παρούσας προσφυγικής - μεταναστευτικής κρίσης, για να καταδειχθεί η γύμνια του όλου πράγματος και το γεγονός ότι η Ευρώπη των 28 δεν είναι παρά μια χαλαρή οικονομική ένωση κρατών, απαρτιζόμενη από κράτη που είναι ιδιαίτερα πρόθυμα να ανακτήσουν εθνικά τους προνόμια.

Χαρακτηριστική η περίπτωση της Βρετανίας με τις οικονομικές της διεκδικήσεις, αλλά και των χωρών του «Βίσεγκραντ» (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία), που βιάζονται -με το κλειδί στο χέρι- να κλειδαμπαρώσουν τα σύνορά τους.

Ουδείς υποστήριξε ότι τα «ευρωπαϊκά» ζητήματα είναι απλά.

Όμως, ουδείς πρέπει να ξεχνά ότι ο κύριος στόχος του όλου δημιουργήματος ήταν το «πάντρεμα» των ευρωπαϊκών κρατών κατά τρόπο βιώσιμο, με θεμέλιο τις αρχές της δημοκρατίας, της ελεύθερης αγοράς και βεβαίως της αλληλεγγύης, σε μια ενιαία κοινότητα.  

Αρχών που σήμερα ποδοπατά σειρά κρατών, για τους δικούς της λόγους η καθεμία, από τη μια πλευρά με τη Βρετανία να άγχεται για τη διατήρηση του φορολογικού και λειτουργικού καθεστώτος του χρηματοοικονομικού κέντρου που διαθέτει στο Σίτι του Λονδίνου, αλλά και την αποφυγή καταβολής επιδομάτων σε ενδοκοινοτικούς μετανάστες και τις χώρες του Βίσεγκραντ, από κοινού με την Αυστρία, σταδιακά να διολισθαίνουν στις επικίνδυνα εθνικιστικές τακτικές των κλειστών συνόρων.

Ούτε η προηγούμενη Σύνοδος Κορυφής για το Μεταναστευτικό, στα τέλη του 2015, ούτε η πρόσφατη, αλλά ούτε και η επόμενη, στις αρχές Μαρτίου -όπως προβλέπει ο φίλτατος κ. Μουζάλας, θα κατορθώσουν να κρατήσουν τα σύνορα της Ευρώπης ανοικτά.

Η αποτυχία τους, δε, αυτή θα αντικατοπτρίζει την πολιτική ατολμία των τελευταίων δεκαετιών στην προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Μιας πολιτικής, η οποία έμεινε σε δεύτερο πλάνο, χάριν της διεύρυνσης της ΕΕ, και κατά συνέπεια επιδείνωσε την πορεία μιας ούτως ή άλλως ατελούς ένωσης κρατών.

Σε νομισματικό επίπεδο, οι παθογένειες έχουν καταδειχθεί από πολλού χρόνου και ας μην τις επαναλάβουμε, αφού ούτως ή άλλως βοηθήσαμε, ως χώρα, να αναδειχθούν.

Σε πολιτικό επίπεδο, η απουσία ενιαίας αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής καταδείχθηκε για ακόμη μια φορά, όχι μόνον χάρη στις -εκ των πραγμάτων- διαφορετικές εθνικές επιδιώξεις των κρατών-μελών, αλλά κυριότερα στη βάση του οξύμωρου, η φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων αλλά και η διαχείριση των προσφυγικών - μεταναστευτικών ροών να εναποτίθεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στον πλέον αδύναμο κρίκο, ήτοι σε μια χώρα η οποία έχει ήδη χρεοκοπήσει και επιβιώνει μόνον χάρη στη χρηματοδοτική στήριξη των εταίρων της.

Όπως είπε ο φίλτατος κ. Μουζάλας, «οι χώρες του Βίσεγκραντ όχι απλά δεν δέχτηκαν ούτε έναν πρόσφυγα, αλλά δεν έστειλαν ούτε μία κουβέρτα για πρόσφυγα, έναν αστυνομικό να ενισχύσει τη FRONTEX, μιλούν προσβλητικά για τη χώρα μας, εξ αρχής σαμποτάρανε όλες τις ευρωπαϊκές ενέργειες».

Ας μη μιλάμε λοιπόν, για λιγότερη ή περισσότερη Ευρώπη, αλλά για μια Ευρώπη α λα κάρτ…