Ό,τι δώσαμε δώσαμε…

Την ίδια ώρα που η Ελλάδα στενάζει υπό το βάρος της υπερφορολόγησης και της ύφεσης που τη συνόδευσε, είναι αδιανόητο ακόμη και να ανοίγει η κουβέντα για έναν νέο γύρο περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, όπως αντίστοιχα αδιανόητο είναι να γίνεται λόγος για νέους φόρους.

Όταν κορυφαίοι εκπρόσωποι των διεθνών αγορών, όπως η Goldman Sachs, την πόρτα των οποίων ευελπιστούμε κάποτε να κρούσουμε ώστε να μπορέσουμε να απαλλαγούμε από τον βραχνά του μνημονίου, χαρακτηρίζουν μη αναγκαίες περαιτέρω περικοπές, επισημαίνοντας μάλιστα τον κίνδυνο πολιτικής αποσταθεροποίησης σε περίπτωση ενός νέου γύρου τέτοιων μέτρων, τι δεν καταλαβαίνουν οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας;

Η τρέχουσα αξιολόγηση της πορείας της ελληνικής οικονομίας και της εφαρμογής του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής από την τρόικα κατά πάσα βεβαιότητα θα αναδείξει δύο τινά: πρώτον, ότι η χώρα βαίνει προς πρωτογενές πλεόνασμα και, δεύτερον, ότι έχει μείνει πίσω στις μεταρρυθμίσεις.

Ταυτόχρονα, όμως, θα επισημοποιήσει και την ύπαρξη ενός δημοσιονομικού κενού ύψους έως και 4 δισ. ευρώ μέχρι το 2016, η κάλυψη του οποίου παραμένει ακόμη ζητούμενο και ενδέχεται να οδηγήσει στην πραγματοποίηση νέων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις.

Σύμφωνα με τον αναλυτή της επενδυτικής τράπεζας Goldman Sachs, Θεμ. Φιωτάκη, «τέτοια μέτρα ενδέχεται να αποδειχθούν μη αναγκαία, καθώς τα ρίσκα είναι πολύ μεγαλύτερα από τα οφέλη της εφαρμογής τους» και μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε πολιτική αστάθεια, με ευρύτερες συνέπειες για τη χώρα και την προσπάθεια εξόδου της από την κρίση.

Τι άλλο, εκτός από το προφανές, μας λέγει ο φίλτατος κ. Φιωτάκης και γιατί είναι τόσο δύσκολο να το αντιληφθούν αυτό οι κύριοι της τρόικας; Οι ίδιοι δεν μας έλεγαν στην τελευταία τους αξιολόγηση ότι η Ελλάδα δεν αντέχει νέους φόρους;

Αν χρειάζεται κάτι σήμερα ο τόπος μας, είναι όραμα, ελπίδα και αποφασιστικότητα.

Όραμα από την πλευρά των Ευρωπαίων εταίρων μας, ώστε να παρασχεθεί μια ανάσα στην Ελλάδα, η οποία ως χώρα έχει κάνει τη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή που έχει γίνει ποτέ σε καιρό ειρήνης, και αντίστοιχα όραμα και αποφασιστικότητα από την πλευρά όσων κρατούν τα ηνία αυτού του τόπου, ώστε, επιτέλους, οι κάτοικοί του να αποκτήσουν ελπίδα για μια καλύτερη μέρα.

Από τότε που εντάχθηκε η Ελλάδα σε καθεστώς μνημονίου, η προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής εστίασε κυρίως σε δύο πυλώνες: στις περικοπές μισθών-συντάξεων και στην υπερφορολόγηση.

Δύο μέτρα τα οποία σε συνδυασμό με τον περιορισμό των δημοσίων επενδύσεων και τις ασφυκτικές συνθήκες ρευστότητας και πιστωτικής συρρίκνωσης που επικρατούν στη χώρα οδήγησαν την Ελλάδα στην απώλεια, αθροιστικά, ποσοστού σχεδόν 25% του ΑΕΠ της, και μια μεγάλη μερίδα, αν όχι την πλειονότητα, των κατοίκων της στα όρια της αξιοπρέπειας.

Ούτε μία μεγαλόπνοη διαρθρωτική αλλαγή, ούτε μία σημαντική αποκρατικοποίηση, ούτε μία ουσιαστική μεταρρύθμιση στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης των πραγματικών προβλημάτων της χώρας, δηλαδή της έλλειψης ανταγωνιστικότητας που εμφανίζει, της πάταξης της γραφειοκρατίας, της αδιαφάνειας, της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και τόσων άλλων ζητημάτων που αντιμετωπίζει, ώστε να μπορέσει να καταστεί πόλος έλξης εγχώριων ή αλλοδαπών επενδυτικών κεφαλαίων.

Ως αποτέλεσμα, όπως πολύ ορθά επεσήμανε χθες και ο εκλεκτός συνάδελφος Στ. Κοτζαμάνης από τις σελίδες του Euro2day.gr, η χώρα μας παρέμεινε ουραγός στις διεθνείς κατατάξεις από πλευράς ανταγωνιστικότητας, παρά τη συνολική μείωση κατά 30% που εμφάνισε σε ονομαστικούς όρους το μέσο ωριαίο κόστος εργασίας την περίοδο 2008-2013.

Τι άλλο χρειάζεται να γίνει σε αυτόν τον τόπο ώστε να γίνει κατανοητό πόσο αναγκαίες είναι οι μεταρρυθμίσεις και οι διαρθρωτικές αλλαγές;

Δεν είναι αντιληπτό ότι όσο αυτές καθυστερούν και αντικαθίστανται από ημίμετρα και ψευτομεταρρυθμίσεις η χώρα παρατείνει την υφεσιακή της πορεία και κινδυνεύει να εισέλθει σε έναν πολύ χειρότερο κύκλο πολιτικής αστάθειας;