Πού είναι οι Έλληνες επιχειρηματίες;

Στην Κύπρο τα προβλήματα είναι μικρότερα, αλλά οι επιχειρηματίες αντιδρούν και κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Εμείς είμαστε στο χείλος του γκρεμού κι ο επιχειρηματικός κόσμος δείχνει να βρίσκεται σε λήθαργο.

Δημοσιεύθηκε: 19 Ιανουαρίου 2010 - 13:31

Γιώργος Παπανικολάου [email protected]

«Πανστρατιά» αντιδράσεων έχουν προκαλέσει στον κυπριακό επιχειρηματικό κόσμο ορισμένες ενέργειες της κυβέρνησης, η οποία επιχειρεί μεν να αυξήσει τα δημόσια έσοδα, αλλά με τρόπο που ενδέχεται να επιτείνει την οικονομική κρίση στην αγορά.

Αποκορύφωμα η πρόθεση της κυπριακής κυβέρνησης να αυξήσει τη φορολογία των ακινήτων, στην οποία, όπως αναφέρει σε σχετικό δημοσίευμα το stockwatch, αντιτίθενται επίσημα και δυναμικά όλες οι οργανώσεις επιχειρηματιών (κι όχι μόνον του κλάδου), η Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων (ο εκεί ΣΕΒ) αλλά και επιστημονικοί σύνδεσμοι, σημειώνοντας ότι χρειάζονται κίνητρα για ανάπτυξη (και καταπολέμηση της ανεργίας) κι όχι πρόσθετες φορολογίες που θα φέρουν ύφεση.

Στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι επέρχεται φορολογική «καταιγίδα» το εύρος και το μέγεθος της οποίας ουδείς προς το παρόν γνωρίζει με ακρίβεια, παρά το γεγονός ότι ξένοι αναλυτές προειδοποιούν τώρα για απειλή βαριάς και παρατεταμένης ύφεσης, πάρα το γεγονός ότι είμαστε στο χείλος της αβύσσου, τόσο οι επιχειρηματίες όσο και το τραπεζικό σύστημα βρίσκονται σε ένα καθεστώς περίεργης αμηχανίας.

Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, σε ιδιωτικό επίπεδο κάποιοι επιχειρηματίες και τραπεζίτες εκφράζουν μεγάλους φόβους και ανησυχίες, ενώ άλλοι δημοσιεύουν προσωπικές προτάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης κρούοντας… διακριτικά τον κώδωνα του κινδύνου.

Ωστόσο, κι ενώ πλέον είναι πρόδηλο ότι η κυβέρνηση δεν είχε οργανωμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, παρότι είναι πασιφανής η εμμονή της σε φορολογικά - εισπρακτικά μέτρα, που θα φέρουν περαιτέρω ύφεση, παρότι 100 και πλέον μέρες μετά τη συγκρότησή της δεν έχει υπάρξει καμία ουσιαστική πρωτοβουλία για την ενίσχυση της ανάπτυξης και της ρευστότητας στην αγορά, ο επιχειρηματικός κόσμος φαίνεται να βρίσκεται σε λήθαργο.

Θα περίμενε κάποιος ότι, σε αυτήν την κρισιμότατη για τη χώρα περίοδο, ένα από τα πιο δυναμικά και ισχυρά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας θα έκανε αισθητή την παρουσία του, παρεμβαίνοντας δυναμικά με ιδέες και προτάσεις για να βγούμε από το αδιέξοδο.

Θα περίμενε κάποιος ότι σε αυτήν τη συγκυρία θα υπήρχε συσπείρωση των επιχειρηματιών, ανεξαρτήτως του «κλαδικού συμφέροντος» του καθενός, σε μια δέσμη μέτρων και προτάσεων προς την κυβέρνηση αλλά και την κοινωνία, καθώς και οργανωμένη, ψύχραιμη αντίδραση σε όσα κυβερνητικά μέτρα είναι ενδεχομένως προς λάθος κατεύθυνση.

Κι όμως, τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Και όχι, ο λόγος δεν είναι ότι η χώρα μας βρίσκεται σε πιο δύσκολη θέση από την Κύπρο κι έχει ανάγκη από περισσότερο σκληρά μέτρα, παρότι όντως είμαστε σε πιο πολύ πιο δύσκολη θέση από την Κύπρο.

Οι βασικοί λόγοι είναι δύο: πρώτον, ότι οι Έλληνες επιχειρηματίες έχουν μάθει να κινούνται ατομικά, ενίοτε και… υπόγεια για τη διασφάλιση των συμφερόντων τους, και δεύτερον (και κυριότερο), ότι έχουν μάθει «να είναι με το γκουβέρνο», να μην τα βάζουν με το κράτος και την κυβέρνηση, καθώς το κράτος είναι και βασικός συντελεστής στην οικονομική «πίτα» της χώρας.

Ακόμη και οι πλέον ισχυροί, οι τραπεζίτες, ακολουθούν την ίδια νοοτροπία εγκλωβισμένοι ανάμεσα στη μάλλον κακή δημόσια εικόνα που έχουν σε μέρος της κοινωνίας και στο διαρκές αλισβερίσι τους με το κράτος, που ενισχύθηκε με το περιβόητο πρόγραμμα ενίσχυσής τους.

Ωστόσο, οι περιστάσεις έχουν αλλάξει δραματικά. Είναι καταφανές ότι η οικονομία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Και ότι ενόσω η κυβέρνηση «διαλογίζεται» κι ανοίγει θέματα το ένα πίσω από το άλλο (ως γνωστόν, είναι πολύ πιο εύκολο να ανοίξει ένα θέμα από ό,τι είναι να… κλείσει), εξαντλείται ο χρόνος που υπάρχει για να κλείσουν θέματα και να δοθούν λύσεις.

Όπως είναι επίσης καταφανές ότι υπό αυτές τις συνθήκες το «γκουβέρνο» δεν θα μπορέσει να μοιράσει σπουδαία «πίτα» εφεξής, αφού ισχύει κι εδώ το γνωστό ρητό «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».

Ασφαλώς η Ελλάδα χρειάζεται αυτήν τη στιγμή κοινωνική συναίνεση. Χρειάζεται όμως και τόλμη, πρωτοβουλίες που θα δίνουν λύσεις, δυναμισμό για την επιλογή των τομών που απαιτείται να γίνουν.

Μπορεί όλα αυτά να τα πετύχει μόνο του το ελληνικό πολιτικό σύστημα; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω… ζωηρά.

Ίσως λοιπόν, για να παραφράσω τη ρήση ενός πολιτικού ότι «ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους στρατιωτικούς», ήλθε η ώρα να εξετάσει ο ελληνικός επιχειρηματικός κόσμος -ή τουλάχιστον εκείνοι που δεν είναι εξ επαγγέλματος κρατικοδίαιτοι- αν η οικονομία είναι αρκετά σοβαρή υπόθεση για να μην την αφήσουν έτσι απλά και ολοσχερώς στους πολιτικούς.

Όχι, δεν προτείνουμε μια θεσμική εκτροπή από την πλευρά των επιχειρηματιών, αλλά μια ουσιώδη και ενεργή ανάμιξή τους στα δύσκολα θέματα που πρέπει να λυθούν.

Το ερώτημα είναι αν έχουν τα «κότσια» και την αίσθηση του «κοινού» συμφέροντος για να το κάνουν, έστω και πάνω από το χείλος του γκρεμού.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.