Οι δασμοί Τραμπ και ο κρυφός στόχος για το δολάριο

Πίσω από τον εμπορικό πόλεμο του Τραμπ δεν κρύβεται μόνο η ανάγκη να αντλήσει κρατικά έσοδα και να μειώσει το εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ. Η στρατηγική έχει αντανάκλαση και στις ισοτιμίες. Γράφει ο Τάκης Μίχας.

Δημοσιεύθηκε: 7 Απριλίου 2025 - 07:32

του Τάκη Μίχα

H επιβολή των δασμών από τον πρόεδρο Ντόναλντ Τράμπ αποτελεί μέρος ενός μακρόπνοου σχεδίου που ως τελικό στόχο έχει την… μείωση της τιμής του δολαρίου! Εκπονητής του σχεδίου είναι ο επικεφαλής της επιτροπής οικονομικών συμβούλων του Τράμπ ο οικονομολόγος Στέφεν Μίραν.

Ο Μίραν πιστεύει ότι οι εμπορικές συναλλαγές πρέπει να είναι ισοζυγισμένες τουλάχιστον στο επίπεδο «χώρα προς χώρα». Τα μεγάλα εμπορικά ελλείμματα οφείλονται σε κυβερνητικές πολιτικές πού ασκούνται από τις χώρες πού έχουν πλεόνασμα και οι οποίες βλάπτουν τις χώρες με έλλειμμα. Οι δασμοί χρησιμεύουν για να αντιμετωπίσουν αυτό το διαρθρωτικό πρόβλημα.

Ας έρθουμε τώρα στους δασμούς πού θέλει να επιβάλει ο Τράμπ. Το δολάριο είναι υπερτιμημένο λόγω του γεγονότος ότι λειτουργεί ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα το οποίο σημαίνει ότι υπάρχει μεγάλη ζήτηση για αυτό από τις τράπεζες παγκοσμίως. Λόγω λοιπόν της υπερτίμησης του δολαρίου οι ΗΠΑ αναγκάζονται να έχουν ελλείμματα. Η υπερτίμηση του δολαρίου βλάπτει την ανταγωνιστικότητα των ΗΠΑ και ιδιαίτερα τον κλάδο της μεταποίησης και γενικότερα τον τομέα των εξαγωγών.

Η ανταγωνιστικότητα μπορεί να αποκατασταθεί είτε με την επιβολή δασμών, είτε με την άσκηση της κατάλληλης συναλλαγματικής πολιτικής, είτε μέσω ενός συνδυασμού των δύο. Οι δασμοί εδώ παίζουν ένα διπλό ρόλο: τόσο στον τομέα της ενίσχυσης των τοπικών βιομηχανιών που πλήττονται από το υπερτιμημένο δολάριο, όσο και ως βοήθημα στις διαπραγματεύσεις για την συναλλαγματική πολιτική.

Τελικός στόχος είναι η υποτίμηση του δολαρίου με την διατήρηση παράλληλα της θέσης του ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο.

Η λύση για τον Μίρεν είναι μία συμφωνία Μαρ-α-Λάγκο πού θα αντικατοπτρίζει την συμφωνία της Πλάζας το 1985, οπότε οι χώρες θα συνεργάζονταν για να εξασθενήσουν το δολάριο διατηρώντας όμως παράλληλα την θέση του ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Επειδή, όμως, πολλές χώρες θα αρνούντο να συνεργασθούν θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί μία τακτική μαστιγίου και καρότου.

Οι χώρες θα διαχωρίζονταν σε πράσινες, κόκκινες και κίτρινες ζώνες. Οι πράσινες θα βρίσκονταν στη ζώνη επιρροής των ΗΠΑ. Με αυτές θα μπορούσε να εφαρμοσθεί μείωση των δασμών και παροχή στρατιωτικής βοήθειας και σε αντάλλαγμα οι χώρες αυτές θα υποστήριζαν τους ευρύτερους γεωστρατηγικούς και οικονομικούς στόχους των ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένου ενός εξασθενημένου δολαρίου.

Οι κόκκινες χώρες θα ήσαν εκτός και θα αντιμετώπιζαν σημαντικούς δασμούς ενώ με τις κίτρινες χώρες θα μπορούσαν να γίνουν διαπραγματεύσεις για ορισμένα θέματα.

Όπως λοιπόν είναι εμφανές η επιβολή των δασμών δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά το μέσο για την επίτευξη του απώτερου στόχου που είναι η εξασθένηση του δολαρίου προκειμένου να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα των ΗΠΑ.

Πρόκειται λοιπόν για ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο. Το αν θα πετύχει όμως είναι μια άλλη ιστορία.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.