Η διάσπαση στο Die Linke και η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ

Δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα. Εννοώ φαινόμενα όπως η διάσπαση κόμματος της αριστεράς. Ένα από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα αυτών των παράλληλων με την Ελλάδα εξελίξεων αφορά τις διεργασίες στο πολιτικό κόμμα της αριστεράς στη Γερμανία Die Linke (περίπου 5% των ψήφων).

Η βουλευτής του Sahra Wagenknecht (SW) μαζί με άλλους 9 βουλευτές αποφάσισαν να ανεξαρτητοποιηθούν και να ιδρύσουν νέο κόμμα. Η SW είναι μια από τις πιο δημοφιλείς πολιτικούς στη χώρα και οι πρώτες δημοσκοπήσεις φέρουν το νέο κόμμα στο 14% -δηλαδή το καθιστούν το τέταρτο μεγαλύτερο κόμμα μετά τους χριστιανοδημοκράτες, τους σοσιαλδημοκράτες και τους υπερδεξιούς του ΑfD.

Η SW πιστεύει ότι σήμερα τα κόμματα της αριστεράς έχουν χάσει τον πρωταρχικό τους ρόλο που ήταν πάντοτε η προστασία των εργαζομένων και έχουν υιοθετήσει τις ευαισθησίες των ελίτ των αστικών κέντρων για τις σεξουαλικές μειονότητες, την κλιματική αλλαγή κ.λπ.

Aυτό έχει ως αποτέλεσμα ότι ένα σημαντικό τμήμα των εργαζομένων που παραδοσιακά ψήφιζε αριστερά σήμερα ψηφίζει κόμματα της ριζοσπαστικής δεξιάς όπως το AfD. Αυτούς τους ψηφοφόρους επιχειρεί να πάρει πίσω η SW.

Δεν διστάζει να προσεγγίσει ακόμα και θέσεις του AfD όπως, για παράδειγμα, στο θέμα της μετανάστευσης oπου αναγνωρίζει τις λαϊκές ανησυχίες για την ανεξέλεγκτη είσοδο μεταναστών. Επίσης στον στόχο της βρίσκεται και η ενεργειακή πολιτική της χώρας που κατά την γνώμη της οδηγεί στην αποβιομηχανοποίηση και σε τεράστια ανεργία. Η Γερμανία, πιστεύει, πρέπει να επιστρέψει στο βιομηχανικό μοντέλο που υπήρξε η δόξα της. Για αυτό προτείνει τη επαναλειτουργία των σταθμών πυρηνικής ενέργειας και την επαναδραστηριοποίηση των αγωγών φυσικού αερίου από την Ρωσία.

Όμως εκεί που η SW διαρρηγνύει την ευρύτερη πολιτική συναίνεση είναι στο θέμα της σύρραξης ΝΑΤΟ/Ουκρανίας με την Ρωσία. Πιστεύει ότι η Γερμανία δεν έπρεπε να συμμετέχει στις οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας και φυσικά δεν έπρεπε να δώσει στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία.

Αντίθετα, έπρεπε να υποστηρίξει την διπλωματία και τις διαπραγματεύσεις. Οι κυρώσεις πλήττουν πρώτα από όλα την ίδια την Γερμανία, κράτος «βιομηχανικό και εξαγωγικό», αλλά φτωχό σε πρώτες ύλες.

Η αντιπαράθεση της με την κυβέρνηση στο θέμα της υποστήριξης της συνέχισης του πολέμου εναντίον της Ρωσίας βρίσκεται στο κέντρο της πολιτικής της ατζέντας. Πιστεύει ότι υπάρχει «χάσμα αντιπροσώπευσης» μεταξύ της κυβερνητικής πολιτικής και της λαϊκής βούλησης στο θέμα αυτό το οποίο θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί.

Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις το 30% των Γερμανών πιστεύει ότι ο εξοπλισμός της Ουκρανίας υπήρξε υπερβολικός και το 52% ότι οι διπλωματικές προσπάθειες τερματισμού της σύγκρουσης δεν υπήρξαν επαρκείς.

Ανάλογο -και πολύ μεγαλύτερο- «χάσμα αντιπροσώπευσης» υπήρξε και στην Ελλάδα στο θέμα της Ουκρανίας. Από την μία πλευρά, η κυβέρνηση ακολουθούσε μια πολιτική εμπνευσμένη από την Ουάσιγκτον συμμετέχοντας σε οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας και αποστέλλοντας όπλα στην Ουκρανία και από την άλλη η κοινή γνώμη της χώρας που όπως έδειχναν οι δημοσκοπήσεις ευνοούσε τις διαπραγματεύσεις και την διπλωματία.

Ομως σε αντίθεση με την Γερμανίδα πολιτικό ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να μην αναδείξει αυτό το «χάσμα αντιπροσώπευσης» στην αντιπαράθεση του με την ΝΔ.

Πάντως υπάρχει μία σοβαρή διαφορά μεταξύ της διάσπασης στην Die Linke και στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πρώτη περίπτωση η διάσπαση έχει ένα σαφές πολιτικοιδεολογικό υπόβαθρο, ενώ στην δεύτερη δεν είναι καθόλου σαφές ότι κάτι ανάλογο ισχύει.