Γιατί οι αντιεμβολιαστές είναι και βαθύτατα αντιφιλελεύθεροι

Σε τελευταίο άρθρο μου αναρωτήθηκα γιατί αυτός που έχει πιει μισό ποτήρι μπίρα παραπάνω από τα δύο κανονικά που επιτρέπει το αλκοτέστ είναι καταδικαστέος και πληρώνει πρόστιμο, πέρα από άλλες ταλαιπωρίες, αλλά ο συνειδητά ανεμβολίαστος, που μπορεί να στείλει αποδεδειγμένα -και ξέρω πολύ καλά τι λέω- στα πευκάκια κάποιες δεκάδες ανθρώπων, θεωρείται «θύμα της ανελευθερίας».

Ακόμα, έθετα το ερώτημα γιατί αν ο αρνητής του εμβολιασμού νοσήσει και νοσηλευθεί, αυτό πρέπει να γίνει εις βάρος των φορολογούμενων, που συμμετέχουν με τον οβολό τους στο σύστημα υγείας;

Υποθέτω ότι ο αρνητής εμβολίων γνωρίζει επακριβώς και στη βάση επιστημονικών δεδομένων γιατί δεν πρέπει να κάνει εμβόλιο και άρα είναι αρκετά υπεύθυνος ώστε να καταβάλει, αν χρειαστεί, το κόστος αυτής της επιστημονικής του γνώσης, αν αυτή η τελευταία αποδειχθεί λάθος. Η προσωπική ευθύνη είναι μεγάλη φιλελεύθερη αρχή από ό,τι γνωρίζω.

Αυτά ήταν μερικά από τα ερωτήματα που κατέθετα με το άρθρο μου και δήλωνα ότι περιμένω απαντήσεις. Διότι ίσως το επίπεδο των επιστημονικών μου γνώσεων να έχει μεγάλα κενά και να μην μπορώ έτσι να καταλάβω γιατί η αποφυγή κάποιου να μολύνει ανθρώπους, που ενδεχομένως θα πεθάνουν, αποτελεί καταπίεση της προσωπικότητάς  του.

Υπό αυτή την έννοια, ομολογώ ότι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να απαγορεύεται το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, γιατί πρέπει να υπάρχει ο σεβασμός της δημόσιας ησυχίας, γιατί να έχουμε δακτύλιο για τα αυτοκίνητα, γιατί να φοράμε ζώνες ασφαλείας, γιατί να προσέχουμε τι τρώμε και πάει λέγοντας…

Να απαγορεύεται το απαγορεύειν, ζητούσε τον Μάη του 1968 ο καλός μου φίλος -τότε και τώρα- Ντανιέλ Κον Μπεντίτ και συμφωνούσαμε ότι αυτό απαιτεί σοβαρή ανάληψη προσωπικής ευθύνης.

Στη βάση αυτής της λογικής, έχω κάθε δικαίωμα να αμφισβητώ τη φιλελεύθερη αντίληψη κάποιων απόστολων του φιλελευθερισμού, οι οποίοι τον επικαλούνται με εντελώς λάθος κριτήρια.

Οι φιλελεύθεροι αυτοί, όταν μας λένε ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι αντιδημοκρατικός, αντισυνταγματικός και καταπιεστικός για τα δικαιώματά τους, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι στη φιλελεύθερη αντίληψη, η ζωή έχει τιμή όπως και ο θάνατος εξάλλου. Κατά συνέπεια, η άρνησή τους να εμβολιαστούν έχει κάποιο κόστος, που σε καμιά (απολύτως καμιά) περίπτωση δεν είναι υποχρεωμένο να πληρώσει ένα οποιοδήποτε ανύποπτο θύμα τους. Η ελευθερία να κάνω την πλάκα μου σταματά εκεί που αρχίζει το κόστος για τον άλλο. Θέλει υψηλή φιλοσοφία για να γίνει κατανοητό αυτό;

Υπό αυτή την έννοια, ο αντιεμβολιασμός, ως κίνημα, είναι βαθύτατα αντιφιλελεύθερος, γιατί καταργεί την ατομική ευθύνη έναντι τρίτων. Στο πλαίσιο αυτό, επειδή προβλέπουμε ότι οι κρίσεις πανδημίας θα έχουν διάρκεια και αυτό θα δώσει ευκαιρίες σε κάποιους να δίνουν μαθήματα ελευθερίας, θα προτείναμε την ίδρυση ενός ειδικού φορέα πώλησης δικαιωμάτων μόλυνσης.

Οι αντιεμβολιαστές θα αγοράζουν έτσι δικαιώματα να μολύνουν και με το τίμημα που θα καταβάλουν, θα καλύπτεται μέρος των δαπανών αυτών που θα νοσηλεύονται εξαιτίας τους. Με τον τρόπο αυτό, ένας εργαζόμενος φορολογούμενος που στην Ελλάδα δουλεύει 179 ημέρες τον χρόνο για να καλύπτει κρατικές δαπάνες, δεν θα επιβαρυνθεί με πρόσθετες ημέρες εργασίας για να κάνει την πλάκα του ο οποιοσδήποτε «δικαιωματιστής».

Αναφορικά τώρα με το θέμα της συνταγματικότητας του υποχρεωτικού εμβολιασμού για τη διαφύλαξη του «εύκολου αγαθού της δημόσιας υγείας», ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. κ. Γρηγόρης Καλφέλης γράφει: «Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι υπάρχει πλέον μια πρόσφατη και σημαντική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η οποία κρίνει ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός (compulsory vaccination) κάτω από ορισμένες περιστάσεις είναι ένα απαραίτητο μέτρο σε μια δημοκρατική κοινωνία». Τι ακριβώς είχε συμβεί σε αυτή την υπόθεση (Vavricka and Others v. The Czech Republic);

Κάποιοι Τσέχοι γονείς είχαν προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή ακριβώς τα παιδιά τους δεν είχαν γίνει δεκτά από ένα νηπιαγωγείο. Και γιατί δεν είχαν γίνει δεκτά; Γιατί οι γονείς τους δεν τους είχαν κάνει τα (επιβληθέντα από την τσεχική κυβέρνηση) «υποχρεωτικά εμβόλια» κατά της πολιομυελίτιδας, της ηπατίτιδας Β κ.λπ.

Τι επικαλούνταν οι ανωτέρω Τσέχοι πολίτες; Ότι με τον «αποκλεισμό» των παιδιών τους από το επίμαχο νηπιαγωγείο -εξαιτίας του μη εμβολιασμού- είχε παραβιαστεί η «ιδιωτική τους ζωή» (και κατά συνέπεια, όλες οι αυτόνομες επιλογές των ατόμων οι οποίες εντάσσονται μέσα στο πλαίσιο αυτό).

Τι δέχθηκε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κάνοντας χρήση των αρχών της αναλογικότητας και της αναγκαιότητας; Ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός ήταν μια κοινωνικά αναγκαία απάντηση της τσεχικής κυβέρνησης, ώστε να προστατευθούν όλα τα μικρά παιδιά από τη διάδοση κάποιων μολυσματικών ασθενειών.

Επομένως οι δικαστές του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στάθμισαν την αξία των εννόμων αγαθών μιας δημοκρατικής κοινωνίας και έκριναν ότι η προστασία της δημόσιας υγείας έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία σε σχέ­ση με την προστασία της «ιδιωτικής ζωής». Κατά συνέπεια, η παραπάνω απόφαση μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί ως νομιμοποιητική βάση για τη λήψη του επίμαχου μέτρου.

Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Όσοι δεν θέλουν να κάνουν εμβόλιο εναντίον της Covid-19, γιατί πιστεύουν ότι από πίσω κρύβεται ο Σατανάς ή ο Μπιλ Γκέιτς και οι μεγάλες καπιταλιστικές φαρμακευτικές εταιρείες, ας μην το κάνουν. Δεν είναι δυνατόν όμως να παρασύρουν στην κατα­στροφή, χωρίς κανένα κόστος για τους ίδιους και όλους τους υπόλοιπους Ελληνες πολίτες, οι οποίοι θέλουν να εμβολιαστούν, ώστε να πηγαίνουν άνευ κινδύνου να τρώνε σε ένα εστιατόριο ή να παρακολουθούν μια θεατρική παράσταση.

Συμπέρασμα: Οι πολλά βαρείς του αντιεμβολιασμού σωστό είναι να έχουν το δικαίωμα να μην εμβολιάζονται. Αρκεί όμως με τα λεφτά τους να έχουν και την κυρά τους, λέει κάποια λαϊκή ρήση.

Κατά τα άλλα, ειλικρινά τους εύχομαι να μην τους λάχει η Covid-19…