Ο ρόλος της ιδιωτικής ασφάλισης σε καιρό πανδημίας

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, οι συνολικές ετήσιες δαπάνες για νοσοκομειακή περίθαλψη σε δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία κυμάνθηκαν στα 14 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 6 δισ. περίπου κατευθύνθηκαν στον ιδιωτικό τομέα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το ποσό αυτό και δείχνει την προτίμηση όλο και περισσότερων συμπολιτών μας στην ιδιωτική υγεία για πολλούς και διαφορετικούς λόγους όπως:

• Πολύ μεγάλος αριθμός νέων -καθώς και παλαιότερων- ικανότατων γιατρών που συνεργάζονται με ιδιωτικά νοσηλευτήρια.
• Μεγάλος φόρτος των δημοσίων δομών υγείας με συνέπεια την δυσκολία στην ταχεία αντιμετώπιση περιστατικών.
• Σύγχρονοι και πληρέστεροι χώροι υποδομής (δωμάτια, χειρουργεία κ.λπ.).
• Καλύτερη εξυπηρέτηση και παροχές από το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό.
• Αντιμετώπιση των ασθενών με τον ίδιο τρόπο και όχι ιεραρχικά και με βάση την ηλικία, όπως πολλές φορές αναγκαστικά γίνεται στα δημόσια νοσοκομεία.

Όλα τα παραπάνω, εκτός από το ότι είναι ουσιώδη, παίζουν και σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία του ασθενή και συχνά αποτελούν και σημαντικό παράγοντα για την καλύτερη εξέλιξη και έκβαση της ασθένειας.

Ποιο είναι όμως το μέλλον των θεραπειών, το οποίο όχι μόνο δεν είναι μακριά αλλά έχει ήδη ξεκινήσει; Ήδη πάρα πολλές χειρουργικές επεμβάσεις γίνονται σχεδόν αναίμακτα με τη βοήθεια ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Ένας γιατρός μπορεί να χειρουργεί με εξαιρετική ακρίβεια μέσω μιας οθόνης, ακόμα και από το σπίτι του, ή από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Η ιατρική και η φαρμακευτική επιστήμη εξελίσσονται ραγδαία και αυτό δείχνει και η ταχύτατη εύρεση εμβολίων για τον Covid-19. Η μέθοδος RNA, στην οποία ορισμένα από αυτά στηρίζονται, μπορεί να αποτελέσει την απαρχή ίασης διαφόρων μορφών καρκίνου όπως του μαστού και του προστάτη, της ρευματοειδούς αρθρίτιδας και άλλων σοβαρών ασθενειών.

Αυτό που επίσης έρχεται είναι η όλο και λιγότερη φυσική παρέμβαση των γιατρών και η σταδιακή αντικατάστασή τους από μηχανήματα και ρομπότ. Και αυτά βέβαια άνθρωποι θα τα χειρίζονται, αλλά πιθανόν να περιορίζεται κατά πολύ ο παράγοντας του λάθους. Μια σχετικά βραχεία νοσηλεία διάρκειας μιας εβδομάδας σε ένα ιδιωτικό νοσηλευτήριο που διαθέτει την κατάλληλη υποδομή θα μπορούσε να απαλλάξει τον ασθενή από μια ταλαιπωρία μηνών.

Όλα αυτά ακούγονται και είναι ευχάριστα, αλλά δυστυχώς δεν είναι για όλους. Το συνολικό κόστος μιας τέτοιας νοσηλείας οι περισσότεροι δεν θα μπορούν να το επωμιστούν μόνο με το εισόδημα, τις αποταμιεύσεις, ή την σύνταξή τους. Μπροστά στην επιλογή να σώσουν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο, ή τον ίδιο τους τον εαυτό, ίσως βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να υποθηκεύσουν την υπόλοιπη ζωή τους. Ακόμα και αν υπάρχει ένα σημαντικό χρηματικό ποσό στην άκρη, το πιθανότερο είναι σύντομα να δαπανηθεί με την ελπίδα και την προσδοκία μιας γρήγορης και αποτελεσματικής θεραπείας.

Πόσο πιο απλό είναι όμως να έχουμε μετατοπίσει όλο αυτό το οικονομικό βάρος σε μια ασφαλιστική εταιρία ακόμα και αν δεν χρειαστούμε ποτέ την ασφάλιση, σε αντίθεση με κάποιον που θα τύχει να βρεθεί ανασφάλιστος στη δύσκολή στιγμή του;

Πόση πειθαρχία απαιτείται να αποταμιεύουμε ένα μικρό ποσό σταθερά κάθε μήνα μέχρι να σταματήσουμε να εργαζόμαστε (τα γνωστά αποταμιευτικά ή συνταξιοδοτικά προγράμματα), το οποίο θα μας πληρώνει κατά τα χρόνια της συνταξιοδότησης την ιδιωτική ασφάλεια υγείας μας; Ίσως αυτό είναι και το βασικό ζητούμενο αυτών των προγραμμάτων και όχι να μας κάνουν πλούσιους.

Τι καλύτερο δώρο μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας από το να μην τα επιβαρύνουμε με τα έξοδα υγείας που θα χρειαστούμε στα γεράματά μας; Πόσο πιο φρόνιμο είναι να επενδύσουμε σε ένα ασφαλιστήριο νοσοκομειακής περίθαλψης όταν είμαστε υγιείς και μας δέχονται οι ασφαλιστικές εταιρίες και όχι όταν θα το χρειαστούμε και δεν θα μπορούμε να ασφαλιστούμε;

Η ασφάλιση είναι ο εξυπνότερος και οικονομικότερος τρόπος για να προστατεύσουμε τους αγαπημένους μας ανθρώπους, τους παρελθόντες αλλά και τους μελλοντικούς μας κόπους. Είναι επίσης ο ευκολότερος και λιγότερο δαπανηρός τρόπος για να είμαστε ίσοι ως προς την ποιότητα περίθαλψης με εκείνους που έχουν την οικονομική ευχέρεια.

Όταν το 1989 έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου την τσάντα του ασφαλιστή, ο πατέρας μου μού είχε πει μια ρήση που την χρησιμοποιούσαν στην προηγμένη ασφαλιστικά Αγγλία. Την έχω στο γραφείο μου για να την βλέπω κάθε μέρα.

Η επιγραφή αυτή λέει: «Δεν είμαι τόσο πλούσιος για να μένω ανασφάλιστος».

* Ο κ. Ζαχαρίας Καλαϊτζάκης είναι Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής (www.syntaxeis.gr)