Το δίλημμα της Λατινικής Αμερικής με τον κορωνοϊό

Στην τελευταία δημοσκόπηση που έγινε στο Μεξικο η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού δηλ το 71% ανέφερε ότι θεωρεί ως κυριότερο πρόβλημα την οικονομική κρίση (που προκαλούν τα μέτρα εναντίον του κορωνοϊού) και μόλις το 19% ως κυριότερο πρόβλημα την ίδια την πανδημία.

Τα αποτελέσματα αυτά εκφράζουν μια γενικότερη προβληματική που αναπτύσσεται τον τελευταίο καιρό σε χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, όπως το Μεξικό όπου τίθεται σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό το ερώτημα μήπως τα μέτρα εναντίον του ιού σε γενικές γραμμές προκαλέσουν μεγαλύτερη ζημιά σε ανθρώπινες ζωές λόγω της οικονομικής κρίσης που προκαλούν, απ’ ότι η ίδια η επιδημία.

Να σημειωθεί ότι η προβληματισμοί στο Μεξικό αποκτούν ιδιαίτερη σημασία αν γίνει αντιληπτό ότι η χώρα αυτή έχει μεγάλη παράδοση στον αγώνα εναντίον διαφόρων λοιμώξεων ενώ οι επιστήμονες της χώρας στον τομέα αυτό είναι παγκοσμίως γνωστοί και βραβευμένοι.

Η νέα προβληματική παίρνει σαν άξονα αναφοράς ότι η οικονομική κρίση που προκαλούν τα κρατικά μέτρα σε όλο τον κόσμο οδηγούν σε αποσύνδεση παραγωγής και διανομής, εξάρθρωση παραγωγικών δικτύων, χρεοκοπία επιχειρήσεων, απαξίωση ενεργητικών στοιχείων - με άλλα λόγια σε μία τεράστια ανεργία που σε χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου που δεν έχουν υποδομές κρατικής ενίσχυσης, μεταφράζεται σε χιλιάδες θανάτους, νέες αρρώστιες, έξαρση βίας και δολοφονιών, ενίσχυση των καρτέλ ναρκωτικών που θα στρατολογήσουν νέα μέλη μεταξύ των ανέργων νέων κ.λπ.

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι σε χώρες, όπως και στην Ελλάδα, όπου η «μαύρη εργασία» αποτελεί τον κανόνα σε ορισμένους κλάδους, οι άνεργοι αυτών των κλάδων δεν έχουν να εισπράξουν καν τα πενιχρά επιδόματα ανεργίας που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι στην τυπική οικονομία.

Σύμφωνα με στοιχεία τους Accion Ciudadana Contra la Pobreza τα μέτρα κοινωνικής απομόνωσης για την καταπολέμηση του ιού ενδέχεται να οδηγήσουν στη δημιουργία 40 εκατομμυρίων ανέργων που βρίσκονται σε κατάσταση «εργατικής αδυναμίας». Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι κερδίζουν καθημερινά τον επιούσιο εργαζόμενοι σε θέσεις εργασίας που δεν είναι σταθερές, όπως δεν είναι σταθερά και τα έσοδα τους. Πρόκειται για μικροπωλητές, αυτοαπασχολούμενους, καθώς και εργαζόμενους σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Επιπλέον σύμφωνα με στοιχεία του Centro de Estudios Espinosa Yiglesias τα μέτρα εναντίον του κορωνοϊού θα ωθήσουν στην φτώχεια 21 εκατομμύρια μεξικάνους. Αν τους προσθέσουμε στους ήδη υπάρχοντες, αναμένεται ότι 81 εκατομμύρια άτομα θα τελειώσουν το έτος χωρίς ένα εισόδημα που θα τους εξασφαλίζει το μίνιμουμ της ευημερίας.

Στα πλαίσια αυτά αναπτύσσεται μια νέα προβληματική που προτείνει ότι τα κρατικά μέτρα (όπως η καραντίνα) δεν θα πρέπει να στοχεύουν σε όλο τον πληθυσμό, αλλά στο πιο ευάλωτο τμήμα που είναι κυρίως οι 80νταρηδες (και αυτοί που έχουν προϋπάρχουσες ασθένειες, όπως κυρίως παχυσαρκία και διαβήτη).

Οπως γράφει ο Μεξικανός αναλυτής Gustavo Esteva: «Η κοινωνική και κυβερνητική προσπάθεια θα πρέπει να επικεντρώνεται σε αυτά τα άτομα εμβαθύνοντας και διευρύνοντας την προσοχή που θα πρέπει να δώσει κανείς στους ηλικιωμένους. Ομως όσο αυτό δεν γίνεται θα έχουμε τραγωδίες όπως αυτή της Ιταλίας με εκατοντάδες ηλικιωμένους νεκρούς».

Ο υπόλοιπος πληθυσμός θα μπορεί να συνεχίσει τις δραστηριότητες του στο βαθμό που η συντριπτική πλειοψηφία αν προσβληθεί θα περάσει την ασθένεια περίπου στο πόδι.

Ενα μέτρο που θεωρείται ιδιαίτερα άχρηστο, όπως υποστηρίζει τουλάχιστον ο Μεξικανός αναλυτής John Ackerman είναι το κλείσιμο των σχολείων στο βαθμό που ούτε τα παιδιά, ούτε οι (νεαροί στις αναπτυσσόμενες χώρες) γονείς και δάσκαλοι έχουν να φοβηθούν πολλά αν προσβληθούν από τον ιό (στο Μεξικό η μέση ηλικία είναι 29,3 ετών, στην Ιταλία 49,5).

Επίσης θα πρέπει πλέον να λαμβάνεται υπόψη ότι ο ιός κάνει ένα κύκλο μερικών μηνών στα μέσα του οποίου φτάνει στο ανώτατο επίπεδο και μετά αρχίζει να μειώνεται, όπως έγινε στην Κίνα.

Οπως ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο διάσημος Κολομβιανός ανοσιολόγος Manuel Elkin Patarroyo Murillo βραβευμένος για την ανακάλυψη ενός εμβολίου κατά της ελονοσίας το 1988:

«Ο ιος αναπτύσσεται εκθετικά για ένα διάστημα... μετά φτάνει σε ένα επίπεδο όπου παραμένει για μερικές ημέρες, μια εβδομάδα και μετά αρχίζει απότομα η πτώση του. Στην Κίνα έφτασε στο ανώτατο επίπεδο στα μέσα ή τέλη Φεβρουαρίου και μετά έπεσε. Δεν εχει νέα κρούσματα στο Wuhan τα νοσοκομεία αδειάζουν...».

Να σημειωθεί ότι ο κ.Gatell είναι μία προσωπικότητα στο χώρο της δημόσιας υγείας στην Λατινική Αμερική και έχει βραβευθεί με τιμητικές διακρίσεις τόσο από τον ΠΟΥ όσο και από άλλους διεθνείς οργανισμούς.

Σύμφωνα λοιπόν με το Μεξικανό ειδήμονα ο ιός στην φάση της έντασης διαρκεί πάνω κάτω 12 εβδομάδες και η υποχώρηση του ιού στην Κίνα (σ.σ. όπου ωστόσο εφαρμόστηκαν σκληρά μέτρα περιορισμού των μετακινήσεων) άρχισε όπως ακριβώς προβλεπόταν μετά από 6 εβδομάδες. Οπως είπε: «Στην Κίνα ο ιός έφτασε στο ζενίθ του στις 6 εβδομάδες και μετά άρχισε να μειώνεται όχι κατ’ ανάγκη λόγω των μέτρων συγκράτησης (καραντίνα) που είχαν ληφθεί».