Τα παραμύθια των «μεταρρυθμιστών»

H πρόσφατη ανάλυση της Washington Post σχετικά την οικονομική κρίση στην Ελλάδα θα πρέπει να έπεσε σαν παγωμένο νερό στην ραχοκοκαλιά τόσο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ όσο και των «εκσυγχρονιστών» (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) αντιπάλων της.

Αφενός το άρθρο δείχνει ότι οι χαρές και τα πανηγύρια που ετοίμαζε ο ΣΥΡΙΖΑ για να γιορτάσει την έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια δεν έχουν καμία βάση στην πραγματικότητα. Τα πλεονάσματα 2,2% που υπέγραψε και θα ισχύουν μέχρι το 2060 διασφαλίζουν ότι η λιτότητα θα συνεχισθεί για τέσσερις ακόμα δεκαετίες τουλάχιστον, είτε γίνουν «μεταρρυθμίσεις», είτε όχι.

Αλλά αν ο ΣΥΡΙΖΑ εισήλθε μόλις πρόσφατα στον κόσμο των παραισθήσεων, για τους «μεταρρυθμιστές» της κεντροδεξιας οι παραισθήσεις για τον ευρώ και τα μνημόνια αποτελούν μία μόνιμη κατάσταση. Οπως δείχνει το άρθρο η Ελλάδα τα τελευταία δέκα έτη είναι μεταξύ των πέντε χωρών τού κόσμου των οποίων οι οικονομίες βίωσαν τέτοια σημαντική κατάρρευση στο ΑΕΠ τους (-23,6%). Οι άλλες ήταν η Λιβύη (-64,3%) η Υεμένη (-63%) η Βενεζουέλα (-41,5% )και η Γουινέα του Ισημερινού (-27,2%).

Οι πρώτες δύο χώρες μαστίζονται από εμφύλιο πόλεμο ενώ οι άλλες δύο στηρίζονταν αποκλειστικά στις εξαγωγές πετρελαίου, η κατάρρευση του οποίου σε συνδυασμό με την ανικανότητα των καθεστώτων προκάλεσε την κρίση.

Πως εξηγείται αυτό το γεγονός; Πως εξηγείται το γεγονός ότι όπως αναφέρει το άρθρο «η Ελλάδα υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές αποτυχίες που μπορεί να δει κανείς εκτός από περιπτώσεις πολέμων και επαναστάσεων»;

Πως εξηγείται αυτή η ιστορική μοναδικότητα της Ελλάδας;

Είναι προφανές στο σημείο αυτό ότι όλες οι εξηγήσεις με τις οποίες παραμυθιάζουν εαυτούς και αλλήλους οι «μεταρρυθμιστές» είναι απλά παραμύθια: το πελατειακό κράτος, ο κρατικός παρεμβατισμός, η απουσία «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» και αλλά ανάλογα εφευρήματα ούτε κατά διάνοια μπορούν να εξηγήσουν την ιστορική μοναδικότητα της κρίσης που περνά η χώρα.

Διότι απλούστατα υπάρχουν χιλιάδες χώρες στον κόσμο με μεγαλύτερα πελατειακά κράτη, κρατικό παρεμβατισμό, απουσία μεταρρυθμίσεων κ.λπ. που όμως ούτε κατά διάνοια προσεγγίζουν τις διαστάσεις της ελληνικής τραγωδίας.

Πως μπορούμε να επαναλαμβάνουμε με κάθε σοβαρότητα οτι φ,χ,ψ, φαινόμενα ευθύνονται για την ελληνική τραγωδία όταν τα ίδια φαινόμενα -ορισμένες φορές πολλαπλώς πιο έντονα απ’ ότι στην Ελλάδα- δεν οδηγούν σε ανάλογες καταστροφές;

Ακόμα και μία χώρα όπως η Ουκρανία που μαστίζεται από εμφύλιο πόλεμο, ολιγάρχες, κρατικοδίαιτο καπιταλισμό, διεφθαρμένο και πελατειακό δημόσιο έχει απωλέσει μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ (-17,8%).

Οπως ανέφερα στην αρχή όλος ο ελληνικός πολιτικό κόσμος ζει σε ένα κόσμο παραισθήσεων σχετικά με την οικονομική κατάσταση και τις προοπτικές της χώρας εντός της ευρωζώνης. To να συζητάμε τα αίτια της πρωτοφανούς διάρκειας της κατάρρευσης χωρίς να συζητάμε το θέμα του ευρώ είναι σαν να συζητάμε την διάρκεια και ένταση της Μεγάλης Υφεσης στις ΗΠΑ χωρίς να συζητάμε την παραμονή της χώρας στον κανόνα του χρυσού (gold standard).

Είμαι σίγουρος ότι οι Ελληνες «ευρωφιλελεύθεροι» θα είχαν προτείνει στον Ρούζβελτ ως απάντηση στην Μεγάλη Υφεση ακόμη ισχυρότερη σύνδεση του νομίσματος με τον χρυσό!

Ομως όσον αφορά τουλάχιστον στο θέμα της ευρωζώνης και των μνημονίων οι παραισθήσεις της αριστεράς είναι πιο πρόσφατες και άρα έχουν ριζώσει λιγότερο απ’ αυτές της «εκσυγχρονιστικής» κεντροδεξιάς όπου φαίνεται να αποτελούν μέρος του γονιδιακού της κώδικα.

Και πιο σημαντικό και ενθαρρυντικό ίσως απ’ όλα είναι ότι αυτές οι παραισθήσεις δεν έχουν ριζώσει καθόλου μεταξύ του λαού, όπως άλλωστε έδειξε και το τελευταίο δημοψήφισμα.