Η ανεργία δεν μειώνεται με διατάγματα!

Ένα από τα συνθήματα που ανέκαθεν με γοήτευε, ήταν «η φαντασία στην εξουσία».

Όπως λένε, όμως, να προσέχεις τι εύχεσαι. Η είδηση που διέρρευσε από το κυβερνητικό επιτελείο, ότι σχεδιάζεται η πρόσληψη 80.000 ατόμων στους δήμους, είναι κάτι που μετατρέπει τη φαντασία σε… αφασία.

Ο σκοπός, λένε, είναι να μειωθεί η ανεργία των νέων. Το αν έχουν ανάγκη οι δήμοι είναι μια λεπτομέρεια που… αμέλησαν να εξετάσουν οι εμπνευστές της ιδέας, για έναν απλούστατο λόγο: είναι πιο εύκολο έτσι.

Ιδέες για άμεση μείωση της ανεργίας

Όπα σύντροφοι, δεν θα μας τρελάνετε εσείς. Θα προλάβουμε να σας τρελάνουμε εμείς, με πολύ καλύτερες ιδέες.

Να μία: ψηφίστε ένα νόμο που να απαγορεύει στους εργαζόμενους να χρησιμοποιούν το δεξί τους χέρι. (1) Η αποτελεσματικότητα αυτού του μέτρου στην καταπολέμηση της ανεργίας δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Φανταστείτε πόσο δύσκολο θα είναι για όλους να εκτελούν την εργασία τους με το ένα χέρι.

Προκειμένου να διατηρήσουν οι επιχειρήσεις το σημερινό επίπεδο παραγωγής, θα υπάρξει μια σαρωτική αύξηση της ζήτησης σε εργατικό προσωπικό. Θα οδηγηθούμε σε μια εξίσου σαρωτική αύξηση των μισθών. Η φτώχεια θα εξαφανιστεί ως δια μαγείας.

Και αν δεν σας αρέσει αυτό, έχουμε και άλλες λύσεις: να απαγορευτούν τα e-mail. Φανταστείτε την άνοδο του τζίρου στην αγορά. Πρώτα από όλα, τα ταχυδρομεία θα γνωρίσουν ημέρες δόξας. Θα χρειαστεί να προσληφθούν χιλιάδες εργαζόμενοι για να εξυπηρετήσουν την εκρηκτική αύξηση της ζήτησης. Από τα ΕΛΤΑ, μέχρι τις εταιρίες courier.

Οι βενζινοπώλες θα χρειαστούν παραπάνω υπαλλήλους για να εξυπηρετήσουν την αυξημένη κίνηση από τα ταχυδρομικά οχήματα. Η χαρτοβιομηχανία θα γνωρίσει άνθηση. Σκεφτείτε πόσοι παραπάνω εργάτες θα χρειαστούν. Πόσοι οδηγοί, πόσα φορτηγά για να μεταφέρουν χαρτιά και ξύλα. Μάστορες και μηχανικοί, για τα μηχανήματα και τα ανταλλακτικά

Αν η κατάργηση των e-mails δεν φτάνει, να απαγορεύσουμε τη χρήση των υπολογιστών.

Ιδέες υπάρχουν!

Κάποιοι ψυχροί τεχνοκράτες θα πούνε πως έτσι οι επιχειρήσεις θα ανεβάσουν το κόστος λειτουργίας. Τα προϊόντα θα ακριβύνουν, άρα η αγοραστική δύναμη θα μειωθεί, παρά την αύξηση των μισθών. Οι επιχειρήσεις δεν θα είναι ανταγωνιστικές σε σχέση με τις αντίστοιχες του εξωτερικού, οπότε θα οδηγηθούν σε κλείσιμο.

Μην τους ακούτε. Δεν έχουν… φαντασία

Να σοβαρευτούμε

Κανείς δεν έχει αντίρρηση να διατίθενται κοινωνικοί πόροι προκειμένου να βοηθήσουν την ανάκαμψη της οικονομίας σε μια δύσκολη στιγμή. Το είδαμε να γίνεται πράξη από τα πλέον καπιταλιστικά κράτη, όπως οι ΗΠΑ.

Μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της, απλώνει δίχτυ ασφαλείας για τα πιο αδύναμα μέλη της. Με σύνεση όμως. Σε κάθε χώρα, σε κάθε εποχή, υπάρχει περιορισμένη ποσότητα διαθέσιμων πόρων.

Αν θέλετε να δημιουργήσετε μια δημόσια υπηρεσία, πρώτα να αποδείξτε τη χρησιμότητά της. Τα χρήματα που θα επενδυθούν να υπάρξει προοπτική να επιστραφούν.

Όχι αναγκαστικά άμεσα. Για παράδειγμα η κατασκευή ενός δρόμου -αν και έχουμε κακή εμπειρία σε υπερτιμολογήσεις και ρεμούλες. Μπορεί να μην έχει άμεσο εισπρακτικό όφελος, αλλά σε βάθος χρόνου, η εθνική οικονομία θα βγει κερδισμένη. Θα εξοικονομηθεί χρόνος από τη διαδρομή, άρα οι εργαζόμενοι θα είναι πιο παραγωγικοί. Τα αυτοκίνητα θα ξοδεύουν λιγότερη βενζίνη, άρα οι δαπάνες σε εισαγωγές καυσίμων θα μειωθούν. Θα έχουμε λιγότερα τρακαρίσματα, άρα λιγότερους τραυματισμούς, λιγότερες χαμένες εργατοώρες και νοσήλια.

Φορολογική ανταποδοτικότητα

Πέρα από τη διάθεση των δημόσιων πόρων, υπάρχει και το θέμα της είσπραξής τους. Δεν γεμίζουν τα δημόσια ταμεία με λεφτά από τον ουρανό. Κάποιοι θα επιβαρυνθούν με φόρους. Και αυτοί όλο και κάποιο προϊόν θα αγόραζαν ή κάποια επένδυση θα έκαναν, που λόγω του φόρου που θα πληρώσουν, δεν θα πραγματοποιηθεί.

Αν γνωρίζαμε πως το κράτος συλλέγει φόρους για να μας απαλλάξει από το βάρος να επαγρυπνούμε οι ίδιοι για την ασφάλειά μας, να φτιάχνει τους δρόμους για να πηγαίνουμε στη δουλειά μας πιο άνετα, να πληρώνει τον δικαστή που εγγυάται τον σεβασμό της περιουσίας και της ελευθερίας μας, όλοι θα πληρώναμε ευχαρίστως το μερίδιο που μας αναλογεί.

Γιατί; Γιατί θα ήταν προς το συμφέρον μας. Θα επρόκειτο για μια δίκαιη συναλλαγή.

Θα είχε την ίδια χρησιμότητα όπως αν δίναμε τα χρήματά μας σε ένα μανάβη για να προμηθευτούμε φρούτα ή στον ηλεκτρολόγο για να μας διορθώσει μια βλάβη. Δίνουμε χρήματα, λαμβάνουμε ανταλλάγματα.

Όταν όμως δεν λαμβάνουμε καθόλου ή υποβαθμισμένες υπηρεσίες, τότε είναι σαν να δίνουμε τα λεφτά μας σε έναν κλέφτη. Δεν αλλάζει σε τίποτα το ότι ένας δημοτικός υπάλληλος, χωρίς παραγωγική εργασία, θα καταναλώσει για να κινηθεί η αγορά.

Το ίδιο θα κάνει και ο κλέφτης.

Οι δήμοι, τα νέα stage

Υπερβολές, θα πείτε. Αποκλείεται να προκριθούν λύσεις που αγνοούν τόσο υπεροπτικά θεμελιώδεις οικονομικούς μηχανισμούς.

Μη είστε τόσο σίγουροι. Ξεχάσατε τα stage;

Το πολιτικό σύστημα είχε μετατρέψει έναν ευρωπαϊκό θεσμό εργασιακής μαθητείας, σε μηχανισμό ρουσφετολογικών διορισμών στη θερμοκοιτίδα του δημοσίου. Προσλήψεις καθαρά κομματικής σκοπιμότητας
Όταν μπροστά στο φάσμα της χρεοκοπίας περιορίστηκαν αυστηρά στον ιδιωτικό τομέα, ειπώθηκαν απίστευτα πράγματα. Ενδεικτικά: «Απίστευτη εκδικητικότητα. Συνθλίβουν τα όνειρα χιλιάδων νέων ανθρώπων. Δεν μειώνονται τα δημόσια ελλείμματα, φωτίζεται απλώς το έλλειμμα κοινωνικής ευαισθησίας της κυβέρνησης».

Ποιος τα είπε αυτά; Κάποιος που επιβραβεύτηκε αργότερα με το αξίωμα του πρωθυπουργού. Ο Αντώνης Σαμαράς. (2)

Δυστυχώς το πρόβλημα διαπερνά εγκάρσια το πολιτικό φάσμα. Η Ελλάδα βρίσκεται σε καταστολή και μέχρι να ξυπνήσει, δίπλα της, ο κόσμος θα τρέχει.

(1) Η επιχειρηματολογία του άρθρου βασίζεται στις ιδέες του Φρεντερίκ Μπαστιά, βουλευτή της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης το 1848.

(2) Εφημερίδα Καθημερινή, 1/11/2009.

* Ο κ. Βασίλης Παζόπουλος είναι οικονομολόγος, χρηματιστηριακός αναλυτής, συγγραφέας του βιβλίου Επενδυτές χωρίς Σύνορα (www.ependytes.com).