Όλα τα χαρτιά έπεσαν στο τραπέζι, κι απέμεινε το «Κούγκι»

Είναι γεγονός ότι οι εταίροι δεν έκαναν σχεδόν καμία παραχώρηση απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα, όπως άλλωστε δεν είχαν δώσει τίποτε και στην προηγούμενη συγκυβέρνηση, που ήταν πολύ πιο φιλική προς εκείνους.

Ωστόσο η ίδια η κυβέρνηση, άργησε να το καταλάβει.

Γι αυτό κι έφτασε στο σημείο να παίξει το θεωρητικά πιο δυνατό χαρτί της, το δημοψήφισμα, όταν ο χρόνος είχε ήδη τελειώσει. Όταν είχε ήδη εξαντλήσει τα χρηματικά της διαθέσιμα, με τις τράπεζες «στεγνές», με το προστατευτικό δίχτυ του προγράμματος να έχει αποσυρθεί- και με την χώρα σε «χρεοκοπία» απέναντι στο ΔΝΤ.

Για όσους έχουν παρακολουθήσει από κοντά τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης, είναι φανερό ότι πέραν πολλών άλλων, η κυβέρνηση υποτίμησε το «στομάχι» των ευρωπαίων ηγετών, της ίδιας της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, να πάρει αποφάσεις που έχουν ρίσκο.

Υποτίμησε την ασφάλεια, τη δύναμη, την νομιμοποίηση που δίνουν οι συλλογικές αποφάσεις δημοκρατικά εκλεγμένων υπουργών και κυβερνήσεων, ενώ υπερτίμησε την περιορισμένη ισχύ των δικών της όπλων.

Διότι, αντίθετα με το 2010, σήμερα η Ευρώπη δεν κινδυνεύει άμεσα από μια ασύντακτη ελληνική χρεοκοπία, όπως άλλωστε έδειξε και η συμπεριφορά των αγορών. Κινδυνεύει έμμεσα, κυρίως πολιτικά, από κινδύνους που ίσως δεν αποκαλυφθούν για χρόνια.

Όπως επίσης υποτίμησε την ισχύ της κυρίαρχης σήμερα φιλοσοφίας, μεταξύ των ευρωπαίων ηγετών, στην τήρηση κανόνων που πρέπει να φαίνεται ότι ισχύουν για όλους, (έστω κι αν υπάρχουν διαφοροποιήσεις) διότι αν φανεί το αντίθετο, πολύ απλά η Ευρωζώνη θα πάψει να υπάρχει.

Σε αυτό το πλαίσιο, το δημοψήφισμα- στο χρόνο και με τον τρόπο που επιλέχθηκε να γίνει- αποτέλεσε την ταφόπλακα οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης με την παρούσα ελληνική κυβέρνηση, όχι απλά πριν, όπως με κάθε επισημότητα έχει πλέον λεχθεί, αλλά και μετά από αυτό.

Διότι την 6η Ιουλίου, ακόμη κι αν το 80% του λαού ψηφίσει «όχι» (κάτι που δεν πρόκειται βεβαίως να συμβεί) τα αιτήματα των ευρωπαίων, θα είναι τα ίδια. Και ο κ. Τσίπρας είτε θα συνθηκολογήσει άνευ όρων, είτε- το πιθανότερο -θα χρεοκοπήσει τη χώρα.

Η Ελλάδα δεν έχει πλέον κανένα όπλο. Ούτε την αυτοκτονία της.

Διότι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι ο ESM που δεν κηρύσσει άμεσα την Ελλάδα σε χρεοκοπία και δεν καθιστά αμέσως απαιτητά τα δάνεια του, απλά και μόνο για να δώσει στους πολίτες της χώρας την ευκαιρία να ψηφίσουν. Αυτός είναι κι ο λόγος που οι ελληνικές τράπεζες δεν έχουν μείνει χωρίς ELA, ούτε χρεοκοπούν λόγω της αφερεγγυότητας του ελληνικού δημοσίου.

Γιατί λοιπόν να πιστέψουμε ότι αν η πλειοψηφία της Βουλής και το 41-42% του ελληνικού λαού δεν ήταν αρκετό για να υποχωρήσει η Ευρώπη, θα αλλάξει η κατάσταση με το 51%, το 55% ή το 65%, ιδίως όταν όλοι οι ευρωπαίοι ηγέτες, έχουν καταστήσει σαφές πώς βλέπουν το πραγματικό ερώτημα του δημοψηφίσματος;

Η αλήθεια είναι -και πρέπει να το πούμε ανοικτά αυτό- ότι το μόνο που απομένει αν επικρατήσει το «όχι» είναι το Κούγκι. Ένα Κούγκι χωρίς δόξα και τιμή.

Μια χρεοκοπία εντός ευρώ και με το χέρι απλωμένο για δανεικά ελέους, καθώς η Ελλάδα δεν θα έχει ούτε τράπεζες ( αυτές θα περάσουν στον έλεγχο του ESM) αλλά ούτε και χρήματα για τις δαπάνες της.

Υπό αυτή την έννοια η δήλωση του κ. Τσίπρα στην τελευταία τηλεοπτική συνέντευξη ότι «οι τράπεζες χρεοκοπούν, δεν χρεοκοπούν οι λαοί», είναι απολύτως ψευδής στην περίπτωση της χώρας μας.

Στην Ελλάδα δεν χρεοκοπούν μόνο οι τράπεζες. Χρεοκοπεί και το κράτος, όχι απλά με την έννοια των εξωτερικών υποχρεώσεων, αλλά και με αυτή των άδειων ταμείων.

Κι όταν το κράτος δεν έχει χρήμα για μισθούς και συντάξεις, τότε χρεοκοπεί και ο λαός!