Sony Kapoor: Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μεγάλη χάρη στην ευρωζώνη

Η «ριζοσπαστική αριστερή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα δεν είναι ούτε ριζοσπαστική, ούτε αριστερή πλέον. Ο «μαρξιστής» υπουργός Οικονομικών, ο οποίος είναι αναζωογονητικά έξυπνος και χαρισματικός, δεν έχει δείξει μαρξιστικές τάσεις μέχρι τώρα.

Αν και πολλοί άλλοι στις αγορές και οι σχολιαστές πανικοβλήθηκαν με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, εμείς είπαμε ότι πρέπει να υπάρξει ηρεμία και διαβεβαιώσαμε το κοινό ότι η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ είναι καλή για την Ευρώπη και καλή για την Ελλάδα. Λίγες ημέρες αργότερα, τα σημάδια δείχνουν πως είχαμε δίκιο.

Παρά τις ανυπόστατες φήμες και κάποιες φορές εσκεμμένες προσπάθειες να δυσφημιστεί μια δημοφιλής νέα κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει μια σχετικά αξιοπρεπή δουλειά, παρότι δεν είχε προηγούμενη εμπειρία στη διακυβέρνηση μιας χώρας. Δεν έχει πατήσει καμία νάρκη, ούτε έχει κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά στην εγχώρια ή στη διεθνή θέση της. Ναι, είχε ένα κάπως ανώμαλο ξεκίνημα, όμως αυτό ήταν αναμενόμενο σε τόσο ταραγμένους καιρούς και πιεσμένες συνθήκες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προσφέρει μια εξαιρετική υπηρεσία στην ευρωζώνη, καθώς επιτέλους την ανάγκασε να ξεκινήσει τη συζήτηση για μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων τα οποία η φράου Μέρκελ, που χαρακτηρίζεται από τους οικονομολόγους η «μεγαλύτερη αναποφάσιστη» της Δύσης, μέχρι στιγμής έχει αρνηθεί να συζητήσει.

Πρώτον, έφερε στο προσκήνιο το γεγονός ότι η υπερβολική λιτότητα σε όλη την ευρωζώνη, μα ειδικότερα στην Ελλάδα, είχε καταστροφικά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά αποτελέσματα και έχει δημιουργήσει μια χαμένη γενιά.

Δεύτερον, ότι η σύσταση της τρόικας ήταν από την αρχή δυσλειτουργική. Μαστιζόμενη από θεσμικές αντιπαλότητες και βαθιά ρήγματα σε βασικά ζητήματα πολιτικής, προωθούσε μπερδεμένους συμβιβασμούς, οικονομικά μη ικανοποιητικούς και πολιτικά παράφωνους.

Τρίτον, τώρα είναι μια καλή στιγμή για μια νέα προσέγγιση στην κρίση της ευρωζώνης. Με τα χειρότερα της λιτότητας να βρίσκονται πίσω μας, την ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, τη βουτιάτου ευρώ, τη χαμηλή τιμή του πετρελαίου και την κυκλική ανάκαμψη που φαίνεται να επικρατεί σε χώρες όπως η Ισπανία και η Ιρλανδία, η ευρωζώνη έχει ούριο άνεμο στα πανιά της για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Χρειάζεται μια λογική συζήτηση για τις δημοσιονομικές, κοινωνικές και εργασιακές πολιτικές, για μεταρρυθμίσεις σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο και για την επενδυτική στρατηγική σε όλη την ευρωζώνη, έτσι ώστε η εύθραυστη ανάκαμψη να μην καταρρεύσει και πάλι, όπως έχει κάνει ήδη δύο φορές.

Η Γερμανία, με τον δογματισμό της, μπορεί να αρνηθεί να ανοίξει αυτές τις συζητήσεις ή να εγκρίνει την όποια αλλαγή. Ωστόσο, μπορεί να ελπίζει κανείς ότι αυτή τη φορά το τρίο Ρέντσι-Ολάντ-Τσίπρα, με τη στήριξη της Λαγκάρντ του ΔΝΤ, του Ντράγκι της ΕΚΤ και του Γιούνκερ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μπορεί να καταφέρει να πιέσει για να γίνει η συζήτηση.

Το γεγονός είναι ότι η ευρωζώνη χρειάζεται ένα νέο σύμφωνο με τους πολίτες τόσο στις χώρες του Νότου που έχουν πληγεί από την κρίση, όσο και στις οικονομίες του Βορρά που εμφανίζουν καλύτερες επιδόσεις. Αυτό θα πρέπει να υπόσχεται ελπίδα και ένα τέλος στις αυτοκαταστροφικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν τόσο στην περίοδο που οδήγησε στην κρίση, όσο και ως αντίδραση σε αυτήν.

Ένα «mea culpa», ξεκάθαρο ή υπονοούμενο, είναι μια αναγκαία προϋπόθεση για τις όποιες ουσιαστικές αλλαγές στις πολιτικές. Λέγοντας την αλήθεια για το πόσο άσχημα σχεδιασμένη ήταν μέχρι τώρα η απάντηση της ευρωζώνης, η νέα ελληνική κυβέρνηση στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους πολίτες όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της υπόλοιπης ευρωζώνης. Η φωτογενής παρουσία του Γιάνη Βαρουφάκη στην τηλεόραση και η ευπρόσιτη ανάλυσή του ως προς το τι έχει πάει στραβά αγγίζουν πολίτες σε όλη την ευρωζώνη.

Δίνουν ελπίδες σε εκατομμύρια Ευρωπαίους που βρέθηκαν στη λάθος πλευρά της κακοδιαχείρισης της κρίσης και χάνουν την πίστη τους στην πολιτική και στους ηγέτες τους. Ο μόνος πραγματικός τρόπος για να αποφευχθεί η βίαιη λαϊκιστική αντίδραση από την Αριστερά και από τη Δεξιά που φοβούνται ηγέτες όπως ο Ραχόι της Ισπανίας και η Μέρκελ της Γερμανίας είναι να αλλάξει ο πολιτικός λόγος, να βελτιωθεί η πολιτική και να διασφαλιστεί ότι οι πολίτες θα μπορέσουν να δουν το φως στην άκρη του τούνελ.

Στο εσωτερικό της χώρας, η ελληνική κυβέρνηση είχε δίκιο να παγώσει το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο ήταν μια αξιοθρήνητη αποτυχία. Το να προσπαθείς να πουλήσεις δημόσια περιουσιακά στοιχεία σε εξευτελιστικές τιμές δεν έχει λογική, αν και η αναμόρφωση των δημόσιων θεσμών είναι κρίσιμη. Εδώ η διακήρυξη της κυβέρνησης των προθέσεών της να τα βάλει με την περιχαρακωμένη γραφειοκρατία και τους ολιγάρχες με τους οποίους έχει πολύ πιο αδύναμους δεσμούς απ' ό,τι το ΠΑΣΟΚ ή η Ν.Δ. -οι προηγούμενες κυβερνήσεις- είναι λογική και αξιόπιστη.

Η δηλωμένη πρόθεσή της να κυνηγήσει τους φοροφυγάδες δείχνει οικονομική και πολιτική οξύνοια. Θα βοηθούσε ώστε να αμβλυνθούν οι πιέσεις στα φτωχότερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, που έχουν επωμιστεί το μεγαλύτερο μέρος της κρίσης μέχρι τώρα.

Ποια «ριζοσπαστική αριστερή» κυβέρνηση θα υποσχόταν να εμφανίζει αέναα πλεονάσματα στον προϋπολογισμό, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ; Η καταρρίχηση από το αίτημα για μεγάλα κουρέματα στην ονομαστική αξία του ελληνικού χρέους που δεν μπορεί να πληρωθεί ήταν και προβλέψιμη και λογική, και έχει ήδη καθησυχάσει τους νευρικούς επενδυτές. Η πρόταση για σύνδεση της αποπληρωμής του χρέους με την ανάπτυξη, είναι κατ' εξοχήν λογική και αξίζει να εφαρμοστεί.

Η ανάγκη να δοθεί περισσότερος δημοσιονομικός χώρος για ανάσα στην Ελλάδα, προκειμένου να μπορέσει να εφαρμόσει διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, θα πρέπει επίσης να αναγνωριστεί. Ο θόρυβος που προκλήθηκε αναφορικά με την επαναπρόσληψη ορισμένων δημοσίων υπαλλήλων, μια σημαντική πολιτική και ανθρωπιστική κίνηση από μια κυβέρνηση που θα πρέπει να αθετήσει πολλές από τις υποσχέσεις που έδωσε στον λαό της, είναι υπερβολικός.

Δεδομένου του πλαισίου, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί σχεδόν να θεωρηθεί κεντρώο κόμμα. Μάλιστα, αν κοιτάξετε τις προτάσεις του, ιδιαίτερα σε δημοσιονομικά ζητήματα, ο Μάρτιν Γουλφ, ο Πολ Κρούγκμαν, Ο Ρέζα Μογκαντάμ της Morgan Stanley και ακόμα και το ΔΝΤ είναι πιο ριζοσπαστικοί. Αν κάποιος είναι μαρξιστής ή ριζοσπάστης αριστερός στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι ούτε ο Γιάνης Βαρουφάκης ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι Financial Times και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, και σχεδόν κάθε γνωστός οικονομολόγος εκτός Γερμανίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη από έναν απελπισμένο λαό που χρειαζόταν ελπίδα και ήλπιζε για αλλαγή. Δείχνει ελπιδοφόρα σημάδια ότι ωριμάζει και ότι από κόμμα διαμαρτυρίας γίνεται κόμμα που μπορεί να κυβερνήσει σε χρόνο ρεκόρ κάτω από τεράστιες πιέσεις και άνευ προηγουμένου επιτήρηση. Για χάρη της Δημοκρατίας, για χάρη του ελληνικού λαού και για χάρη των Ευρωπαίων, αφήστε μας να του ευχηθούμε καλή τύχη. Μπορεί να αποτύχει, όμως θα πρέπει να ελπίζουμε ότι θα πετύχει. Αν δεν μπορείτε να το βοηθήσετε, τουλάχιστον μην το σαμποτάρετε.