Εξοδος από το μνημόνιο: Το «τυρί» και η... φάκα για τη χώρα

Η κυβέρνηση υποστηρίζει πως μετά τη σχεδιαζόμενη έξοδο της χώρας από το μνημόνιο τους επόμενους μήνες θα συνεχίσει την πολιτική των διαρθρωτικών αλλαγών, αλλά με το δικό της στίγμα. Ωστόσο, δεν μας έχει εξηγήσει μέχρι τώρα:

Πρώτον, ποιο θα είναι αυτό το στίγμα;

Δεύτερον, γιατί το δικό της στίγμα είναι καλύτερο από το αντίστοιχο που προτείνει η τρόικα;

Τρίτον, υπάρχουν άραγε τομείς όπου η κυβέρνηση θέλει να προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές και η τρόικα την εμποδίζει;

Τέταρτον, υπάρχουν πειστικοί λόγοι για τους οποίους η οικονομική ανάπτυξη της χώρας θα έρθει πιο γρήγορα, μόνο και μόνο επειδή θα φύγουμε άρον-άρον από το μνημόνιο;

Πολιτική ανάγκη

Το μεγάλο πρόβλημα ξεκινά από το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έχασαν τη βασικότερη μάχη στο μέτωπο της επικοινωνίας. Συγκεκριμένα, δεν μπόρεσαν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι τα κυριότερα αίτια της τρέχουσας κρίσης και των επιπτώσεών της ήταν οι πάγιες διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας και η ανεύθυνη στάση του πολιτικού κόσμου.

Αντίθετα, στο μεγαλύτερο τμήμα των συμπολιτών μας πέρασε η αντίληψη ότι το βασικό αίτιο για την κατάσταση που βιώνουμε είναι το μνημόνιο με την προσθήκη ενίοτε και των κακών Βορειοευρωπαίων (όχι ότι και αυτοί δεν έχουν τις δικές τους ευθύνες...). Και πώς να μην επικρατήσει αυτή η άποψη όταν πλειάδα κυβερνητικών στελεχών -στην προσπάθειά της να αποφύγει βραχυπρόθεσμα την ανάληψη πολιτικού κόστους- χρόνια τώρα αποδίδει όλες τις δύσκολες αποφάσεις στις... εμμονές της τρόικας.

Αφού λοιπόν η κυβέρνηση έχασε τη μάχη της επικοινωνίας και από τη στιγμή που το -ανεπιθύμητο από όλους- μνημόνιο έχει δαιμονοποιηθεί, η κυβέρνηση έρχεται να υποπέσει και σε νέα γκάφα.

Προκειμένου να αναστρέψει το δυσμενές γι' αυτήν πολιτικό κλίμα, επιχειρεί να βγει από το μνημόνιο, όπως-όπως, με οποιοδήποτε κόστος και κυρίως μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 (εν όψει προεδρικών εκλογών του Φεβρουαρίου) γιατί μόνο έτσι προσδοκά να συγκεντρώσει 180 ψήφους στην επικείμενη προεδρική εκλογή, ή αυξημένο ποσοστό στην περίπτωση διεξαγωγής έκτακτων βουλευτικών εκλογών.

Τι όμως θα μπορούσε να σημάνει μια άμεση και καθαρή έξοδος της χώρας από το μνημόνιο και μια εδώ και τώρα απεξάρτηση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;

Πρώτον, ότι αντί να ψάχνει τρόπους για το πώς θα καλύψει ένα υπάρχον χρηματοδοτικό κενό 15 δισ. ευρώ, τώρα θα ζητάει να καλύψει 27 δισ. ευρώ.

Και δεύτερον, ότι η Ελλάδα βγαίνοντας καθαρά (και όχι μέσα από ενός νέου τύπου μνημόνιο) από την ομπρέλα της Ευρώπης και του ΔΝΤ, στερείται ένα από τα επιχειρήματά της για να προσελκύσει δανειακά κεφάλαια από τις αγορές. Συγκεκριμένα, οι υποψήφιοι δανειστές θα χάσουν ένα μάτι επίβλεψης που είχε η τρόικα στη χώρα σχετικά με τη συνέχιση του προγράμματος συμμαζέματος των δημόσιων οικονομικών της.

Το μεγάλο δίλημμα

Η αλήθεια λοιπόν είναι πως η Ελλάδα έχει δύο επιλογές για να καλύψει το χρηματοδοτικό της κενό: ή από το μνημόνιο ή από τις αγορές.

Μια δεύτερη αλήθεια είναι πως αυτήν την περίοδο έχει την ανάγκη είτε της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είτε του ΔΝΤ (μέσω της υπάρχουσας ή μιας νέας επίβλεψης), προκειμένου η Κομισιόν και το ΔΝΤ να επιβεβαιώνουν στις αγορές την όποια πρόοδο γίνεται και έτσι να βελτιώνεται η πρόσβαση της χώρας στα ιδιωτικά κεφάλαια και μάλιστα με σχετικά χαμηλά επιτόκια.

Άρα η κυβέρνηση προσπαθεί σήμερα να επιτύχει κάτι πολύ σύνθετο: να φύγει από τη σιγουριά των προγραμμάτων και αυτό να μην επηρεάσει τη στάση ούτε των αγορών, ούτε των Ευρωπαίων, αλλά ούτε και τη στάση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Και όλα αυτά όταν μέχρι σήμερα τουλάχιστον κανείς από αυτούς (Κομισιόν, ΕΚΤ, αγορές) δεν δείχνει να συναινεί στο σύνθετο και επισφαλές επιχείρημα που θα προσπαθήσει να πραγματοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση τους επόμενους μήνες.