Pritchard: Τα τρικ του Ντράγκι δεν θα σώσουν την ευρωζώνη

Ο Μάριο Ντράγκι κατάφερε να δώσει άλλη μια εντυπωσιακή παράσταση, αλλά όσο εξαιρετικός ηθοποιός και αν είναι, το νέο πακέτο μέτρων της ΕΚΤ είναι υπερβολικά μικρό, υποστηρίζει ο Ambrose Evans-Pritchard, σημειώνοντας ότι αποτελεί περισσότερο μια κίνηση αντιπερισπασμού για να αγοράσει χρόνο.

Η ενθουσιώδης αντίδραση των traders δεν αποτελεί πάρα ανούσιο θόρυβο και στην πραγματικότητα το μακροοικονομικό τοπίο δεν πρόκειται να αλλάξει στο ελάχιστο, υποστηρίζει ο αρθρογράφος της Telegraph.

O ίδιος επικαλείται την δήλωση του Christian Schulz της Berenberg Bank ότι η τελευταία μείωση επιτοκίων δεν είναι παρά μια προσπάθεια να καλυφθούν εσωτερικές διαφορές. H ΕΚΤ δεν μπορούσε να κερδίσει την συγκατάθεση των Γερμανών πολιτικών για ουσιαστικά πληθωριστικά μέτρα και αντ' αυτού επέλεξε να στήσει μια παράσταση.

Όπως υπογραμμίζει o κ. Pritchard, τα νέα μέτρα προσθέτουν ελάχιστα σε αυτά που είχαν ανακοινωθεί τον Ιούνιο, ενώ δεν έχουν ανακοινωθεί λεπτομέρειες για αυτό που πραγματικά έχει σημασία, το μέγεθος του προγράμματος.

«Η ΕΚΤ είχε δύο χρόνια για να σχεδιάσει τις αγορές στοιχείων ενεργητικού (QE Lite), αλλά ο κ. Ντράγκι απέφυγε όλες τις ερωτήσεις για την έκταση του προγράμματος. Mπορεί να διαπιστώσει κανείς πως δεν υπάρχει πραγματική συμφωνία για την πορεία που θα ακολουθηθεί. Είναι κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη, αφού το μέλος της Γερμανίας στο συμβούλιο της ΕΚΤ -η Sabine Lautenschlaeger - ανέφερε μόλις πριν δύο μήνες ότι ένα QE είναι αδιανόητο», γράφει ο κ. Pritchard.

Ο κίνδυνος μιας χαμένης δεκαετίας

Ο ίδιος εκτιμά ότι η ΕΚΤ κάνει το ίδιο λάθος με την Τράπεζα της Ιαπωνίας τη δεκαετία του ΄90, προσπαθώντας να αγοράσει χρόνο με ημίμετρα, ελπίζοντας πως η παγκόσμια ανάκαμψη θα σηκώσει από μόνη της την ευρωπαϊκή οικονομία. Μπορεί να γλυτώσουν τα χειρότερα, αλλά υπάρχει μεγάλος κίνδυνος η Ευρώπη να παραμείνει παγιδευμένη σε τρομακτικό ποσοστό ανεργίας, με το χρέος να συνεχίσει να αυξάνεται.

H νομισματική πολιτική είναι σφιχτή, η δημοσιονομική πολιτική είναι πολύ σφιχτή, όπως και οι ρυθμίσεις για τις τράπεζες. Πολύ λίγα έχουν γίνει για να σταματήσει η αποπληθωριστική ψυχολογία που καταλαμβάνει την Ευρώπη και ο νομπελίστας J. Stiglitz προειδοποιεί για μια δεκαετία στασιμότητας, αναφέρει ο κ. Pritchard.

«Ασπιρίνη» το πρόγραμμα της ΕΚΤ – Δεν είναι πραγματικό QE

Ο κ. Ντράγκι ανακοίνωσε πως ελπίζει να αυξήσει σημαντικά τον ισολογισμό της ΕΚΤ προς τα επίπεδα του 2012 (€3,1 τρισ), δηλαδή κατά περίπου €1 τρισ. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων αυτών θα χορηγηθεί στη μορφή φθηνών δανείων προς τις τράπεζες (ΤLTRO) σε αντάλλαγμα για collateral, επισημαίνει ο αρθρογράφος της Telegraph.

Όπως είχε ανακοινώσει νωρίτερα το καλοκαίρι το ΔΝΤ αυτό δεν μοιάζει ούτε κατά διάνοια με QE. Ο νομισματικός μηχανισμός είναι τελείως διαφορετικός και πολύ πιο αδύναμος. Το πρώτο 1 τρισ. σε LTRO's το 2012 ήταν σωτήριο γιατί η νομισματική ένωση βρισκόταν σε χρηματοπιστωτική κρίση. Αλλά όπως υπογραμμίζει ο κ. Pritchard η ευρωζώνη αντιμετωπίζει ένα τελείως διαφορετικό πρόβλημα αυτή την στιγμή. Είναι αντιμέτωπη με τον αποπληθωρισμό, με τα νοικοκυριά να προσπαθούν να αποπληρώσουν χρέη και την ζήτηση για δάνεια να μειώνεται.

Ο ίδιος ο κ. Ντράγκι άφησε να εννοηθεί τον Ιούλιο ότι οι επερχόμενες δημοπρασίες QE μπορεί να φτάσουν τα €1 τρισ. μέσω διάφορων μορφών. Ο Νιck Matthews της Νοmura υπολογίζει πως οι πραγματικές αγορές τίτλων ABS, καλυμμένων ομολόγων και στεγαστικών δανείων θα φτάσoυν κοντά στα 450 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό θα δοθεί σε διάστημα τριών ετών, κάτι που σημαίνει 12,5 δισ. ευρώ το μήνα.

Tα χρήματα αυτά είναι απελπιστικά λίγα και δεν θα αρχίσουν να δίνονται πριν το τέλος του έτους, εκτιμά ο κ. Pritchard.

Όπως επισημαίνει όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι για να πετύχει το QE πρέπει να εκτελεστεί με την μεγαλύτερη δυνατή ένταση, ώστε να σπάσει ο φαύλος κύκλος. Ο ίδιος επικαλείται τον Marcel Fratzscher του DIW, ο οποίο έχει ζητήσει την αγορά 60 δισ. ευρώ κρατικών ομολόγων κάθε μήνα, όσο το 0,7% του συνολικού κρατικού χρέους στην ευρωζώνη και σε αναλογία με τις κινήσεις της Fed στις ΗΠΑ. Παράλληλα, υπενθυμίζει ότι η Τράπεζα της Ιαπωνίας αγοράζει περίπου 55 δισ. ευρώ στοιχεία ενεργητικού κάθε μήνα για να αντιμετωπίσει τον αποπληθωρισμό. Στην ευρωζώνη αυτό θα αντιστοιχούσε σε μηνιαίες αγορές 140 δις. ευρώ, δέκα φορές πάνω από το πρόγραμμα που εφαρμόζει η ΕΚΤ.

Ανεπαίσθητη η μείωση του επιτοκίου

Η μείωση του επιτοκίου κατά 10 μονάδες βάσης στο 0,05% δεν θα έχει καμία επίπτωση, πέρα από το ότι θα διασφαλίσει ότι οι τράπεζες θα εμφανιστούν στην πρώτη δημοπρασία TLTRO's τον Σεπτέμβριο αντί για τον Δεκέμβριο, υποστηρίζει ο κ. Pritchard.

Ο αρθρογράφος επικαλείται δηλώσεις εκπροσώπων γερμανικών τραπεζών που χαρακτηρίζουν ανεπαρκή την μείωση του επιτοκίου. Ο Michael Kemmer από την ένωση γερμανικών τραπεζών BDB λέει ότι ο αντίκτυπος θα είναι ανεπαίσθητος. Ο Georg Fahrenschon της γερμανικής ένωσης αποταμιευτικών τραπεζών την αποκάλεσε «κοσμητική επιτοκίων», προειδοποιώντας ότι τα τελευταία βήματα δεν θα επιτύχουν τίποτα. O Liane Buscholz της ένωσης δημόσιων τραπεζών της Γερμανίας την συνέκρινε με «καλοκαιρινές εκπτώσεις».

Όσον αφορά την μείωση του επιτοκίου καταθέσεων για τις τράπεζες στο - 0,2%, ο κ. Pritchard τονίζει πως έχει ξεκάθαρα σαν στόχο να οδηγήσει χαμηλότερα το ευρώ, κάτι που ως τώρα φαίνεται να στέφεται με επιτυχία. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Βρετανό αρθρογράφο πρόκειται για μια ριψοκίνδυνη στρατηγική, την οποία επέλεξαν να μην ακολουθήσουν η Fed στις ΗΠΑ και η Τράπεζα της Αγγλίας.

Τα αδιέξοδα της ΕΚΤ και οι γερμανικές αντιστάσεις

Σύμφωνα με τον κ. Pritchard η EKT αναγκάζεται να εφαρμόσει πολύπλοκες στρατηγικές επειδή δεν παίρνει την απόφαση να κάνει το μεγάλο βήμα και να εισάγει ένα πραγματικό QE για αγορές κρατικών ομολόγων €1 τρισ. που θα ξεκινήσουν άμεσα, χωρίς όρους και «παραθυράκια». Δεν το κάνει γιατί η Γερμανία θα θέσει βέτο και όλοι ξέρουν πως θα υποβληθεί αγωγή στο γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο την στιγμή που θα τεθεί σε εφαρμογή.

«Δεν πρόκειται για κριτική στη Γερμανία» γράφει ο κ. Pritchard. «Συμφωνώ πλήρως με τους Γερμανούς πατριώτες που λένε ότι το QE είναι μια δημοσιονομική ένωση από την πίσω πόρτα και μια παραβίαση των αρχών της Bundestag, μια υπονόμευση της γερμανικής δημοκρατίας» σημειώνει. «Είναι μια κριτική της απέλπιδας προσπάθειας να κατασκευαστεί μια νομισματική ένωση» τονίζει.

«Αν ο εξαίρετος κ. Ντράγκι διοικούσε μια πραγματική κεντρική τράπεζα, θα προχωρούσε σε παραδοσιακές πράξεις ανοιχτής αγοράς (open market) – οι οποίες έχουν ιστορία 800 ετών – και θα συνέχιζε να αγοράζει στοιχεία ενεργητικού χωρίς όρια μέχρι να επιτύχει τον στόχο του 2% της ΕΚΤ για τον πληθωρισμό» επισημαίνει. «Αλλά στην πραγματικότητα διοικεί ένα τσίρκο. Είναι αναγκασμένος από τις δυσμενείς περιστάσεις να ρίχνει στάχτη στα μάτια μας. Αλλά είναι καλός σε αυτό» καταλήγει ο κ. Pritchard.