Τα «δικά μας παιδιά» και τα... μυαλά που φεύγουν

Η πολυπόθητη δημιουργία θέσεων εργασίας, και ειδικά για νέους, απαιτεί την ταχεία ανάπτυξη εκείνων των επιχειρήσεων που έχουν τις προϋποθέσεις να μεγεθυνθούν. Είτε είναι σήμερα μικρές, μεσαίες ή – σε μικρότερο βαθμό - μεγάλες, είτε είναι ακόμη στο μυαλό των εν δυνάμει ιδρυτών τους ως σοβαρές επιχειρηματικές ιδέες.

Είναι προφανές ότι τέτοιου προφίλ επιχειρηματίες υπάρχουν λίγοι, ωστόσο εύκολα χαρτογραφούνται. Ξέρουμε ποιοι είναι "σκάρτοι" και ποιοι είναι "καλοί". Και είναι κατά βάση εκείνοι και εκείνες που πρέπει να στηριχθούν επιθετικά σε όλα τα μέτωπα (χρηματοδότηση, κίνητρα, επαφή με το τερατώδες κράτος κ.λπ.). Κοινώς, χρειάζεται στοχευμένη στήριξη όσων μπορούν να δημιουργήσουν σοβαρές και βιώσιμες δουλειές και ένα γήπεδο με σαφείς και σταθερούς κανόνες.

Δεν υπάρχει "ιερό δισκοπότηρο", είτε λέγεται startups, είτε λέγεται κατασκευές, είτε λέγεται επιταγή εργασίας, είτε ΜΜΕ ή πολυεθνικές, είτε επανίδρυση του κράτους, που να μπορεί από μόνο του να δημιουργήσει 1.000.000 δουλειές της προκοπής, κυρίως δε αν αυτό το θέλουμε να γίνει σε λιγότερο από 10 χρόνια.

Θα ήταν, επίσης, αστείες, αν δεν ήταν τόσο τραγικές, οι προτάσεις και τα σχέδια για άμεση απορρόφηση εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων από το κράτος ως λύση του προβλήματος της ανεργίας. Ή αντίστοιχα, η χρήση θολών όρων, όπως "καινοτομία, εξωστρέφεια, απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων, προστιθέμενη αξία" που χρησιμοποιούνται εναλλάξ από όλες τις πλευρές, σε όρους ΔΕΘ και μπαλκονιού, χωρίς να μπορεί κανείς να τους ορίσει.

Ενώ, όμως, είναι σαφές ότι απαιτείται στοχευμένη στήριξη εκείνων που πληρούν συγκεκριμένα ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια, είναι εξίσου κραυγαλέα η διαχρονική αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να το πράξει. Ή μάλλον όχι η αδυναμία, η απροθυμία. Είναι προφανές: η ψηφοθηρία και η επιρροή της μάζας απαιτεί είτε "οριζόντιες" αρπαχτές και ακατάσχετη υποσχεσιολογία, είτε φωτογραφική και απροκάλυπτη εύνοια, όχι για τους ικανούς, αλλά για κάποιους δικούς μας σε βάρος του περιβόητου "κοινού καλού".

Όσο αυτή η λογική βασιλεύει, ο καταθλιπτικός αριθμός των ανέργων θα μειώνεται μόνον όσο οι νέοι κυρίως Έλληνες αναζητούν την τύχη τους αλλού. Και πάλι θα κλαίμε για το brain drain, και πάλι θα φουσκώνουμε από περηφάνια για τους Έλληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό.

Που περνούν τα καλοκαίρια τους στην πατρίδα, μονολογούν "τι κρίμα" και ξαναμπαίνουν στο αεροπλάνο για το Heathrow.

* Ο κ. Χ. Μακρυνιώτης είναι Διευθύνων Σύμβουλος της Endeavor Greece