Ανεργία: Οι ευθύνες των ανειδίκευτων... εργοδοτών

Πόσο υποκριτικό να ακούς 'ιθύνοντες νους΄να οδύρονται για τα απελπιστικά ποσοστά ανεργίας των νέων. Πραγματικά συγκινητικό. 

Ο κλαίων θίασος δεν περιλαμβάνει μόνο πολιτικούς κάθε είδους. Όσους δηλαδή απέτυχαν ως σύνολο να δημιουργήσουν ένα υποτυπώδες επιχειρηματικό και χρηματοδοτικό πλαίσιο και στρέβλωσαν πλήρως την ανάγκη για υγιή συνδικαλισμό και επιχειρηματικότητα.

Δεν περιλαμβάνει μόνο την εκπαιδευτική ελίτ της χώρας, η οποία κατ' εξαίρεση ασχολείται με τη συνταγματική υποχρέωση παροχής ουσιαστικής παιδείας προς τους νέους. Ή την ιερή αγελάδα της ελληνικής οικογένειας που αγιοποιεί τον δικηγόρο (παρότι άνεργο ή εξοντωτικά εργαζόμενο για 400 ευρώ), και σνομπάρει τον τεχνίτη.

Δεν περιλαμβάνει μόνο τη μεγάλη ευρωπαϊκή μας οικογένεια, η οποία με σθένος (και σωστά) επέβαλε δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά αποφάσισε να ασχοληθεί με την ανεργία 1 εκατ. κεφαλιών μετά.

Περιλαμβάνει και μια μεγάλη πλειονότητα εργοδοτών, μικρών, μεσαίων και μεγάλων, οι οποίοι επιρρίπτουν ευθύνες πάντα σε τρίτους για την ανεργία των νέων και παραβλέπουν τον δικό τους ρόλο στη διαμόρφωση μιας στρεβλής αγοράς εργασίας.

Συχνά, δε, αποδίδουν τα δεινά των νέων στο περιβόητο skill gap, στην έλλειψη δηλαδή δεξιοτήτων, υπερτονίζοντας το πόσο δυσκολεύονται να βρουν 'κόσμο' (sic) ακόμη και με τα σημερινά επίπεδα ανεργίας.

Δηλαδή δεν υπάρχει skill gap; Προφανώς και υπάρχει. Και σε επίπεδο κλαδικής εξειδίκευσης, και ποιότητας κατάρτισης και εμπειρίας. Είναι μάλιστα εντονότερο σε ορισμένους κλάδους ή επαγγέλματα.

Αλλά μέχρι εκεί.

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει απείρως μεγαλύτερη έλλειψη ποιοτικών εργοδοτών, παρά έλλειψη δεξιοτήτων. Το παράδοξο είναι ότι οι ίδιοι οι εργοδότες αναφέρουν ως μεγαλύτερο πλεονέκτημα της χώρας την ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού. Την ίδια στιγμή, σε ποσοστό άνω του 70%, προσφέρουν (όταν προσφέρουν) εργασία που δεν ανταποκρίνεται στις δεξιότητες των νέων, δεν καλλιεργεί περαιτέρω τις ικανότητές τους, δεν περιλαμβάνει ξεκάθαρο μονοπάτι εξέλιξης, ενώ τα επίπεδα των αμοιβών είναι εντελώς απαράδεκτα.

Στην πλειονότητά τους οι εργοδότες στην Ελλάδα παραπονιούνται για την έλλειψη πρακτικής εμπειρίας στους νέους.

Την ίδια στιγμή, αρνούνται να επενδύσουν οι ίδιοι στην κατάρτισή τους. Ποσοστό 87% των ανοιχτών θέσεων εργασίας απαιτούν πάνω από 2 χρόνια εμπειρίας, ενώ η πρακτική άσκηση για πολλούς σημαίνει είτε δωρεάν προσωπικό, είτε δωρεάν φωτοτυπίες. Όχι για όλους, αλλά σίγουρα για πολλούς.

Οι ίδιοι οι νέοι δεν ευθύνονται;

Εύλογο το ερώτημα. Ακόμη και οι ίδιοι, όταν ερωτώνται θεωρούν σε ένα ποσοστό συνυπεύθυνους τους εαυτούς τους για τη σημερινή τους κατάσταση. Την ίδια στιγμή, μια μειοψηφία δηλώνει 'αποστασιοποιημένη' (10%) ή και 'βολεμένη' (12%) από τη σημερινή κατάσταση. Η μεγάλη πλειονότητα, όμως, παρουσιάζει την απαραίτητη ευελιξία, υγιή επιχειρηματική νοοτροπία, αισιοδοξία και διεθνή κινητικότητα για να συμμετάσχει στη μετάβαση. Ένα 9% είναι έτοιμο να ηγηθεί της αλλαγής.

Φταίνε λοιπόν οι νέοι; Ναι.

Για ένα πράγμα: Για το ότι δεν έχουν -ακόμη  ξεσηκωθεί και δεν έχουν απαιτήσει να πάρουν στα χέρια τους τη σημερινή άρρωστη κατάσταση και να επιβάλουν το δικό τους μέλλον, χαράσσοντας καθαρές διαχωριστικές γραμμές. Να μην περιμένουν άλλο, ούτε να προσπαθήσουν να διορθώσουν τα στραβά του σημερινού, αλλά να φτιάξουν κάτι εντελώς καινούργιο, που θα καταστήσει το παλιό αυτόματα άχρηστο, γραφικό και ακίνδυνο.

Έχουν τα προσόντα, δεν τους δίνονται οι ευκαιρίες. Θα πρέπει όχι απλώς να τις απαιτήσουν, αλλά και να τις δημιουργήσουν βάσει αυτού που ονειρεύονται. Οι ίδιοι, όχι οι οικογένειές τους ή κάποιος άλλος. Εντός ή εκτός Ελλάδας.

* Ο κ. Χ. Μακρυνιώτης είναι Διευθύνων Σύμβουλος της Endeavor Greece.