Για μια ”χούφτα”… ψωμάκια

Με… μεξικάνικη μονομαχία, όπου οι αντίπαλοι βρίσκονται τόσο κοντά που δύσκολα δεν θα τραυματίσουν σοβαρά ο ένας τον άλλο, αν τελικά πυροβολήσουν, μοιάζει η επιχειρηματική κόντρα για τον έλεγχο της Κατσέλης. Κι αυτό μάλλον αυξάνει το ενδιαφέρον της για τους μετόχους - θεατές, γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου.

Δημοσιεύθηκε: 23 Φεβρουαρίου 2007 - 07:56

του Γιώργου Παπανικολάου

Η σύγκρουση μεταξύ του ομίλου Δαυίδ (μέσω Αλλατίνη) και του Νίκου Κατσέλη για το μέλλον της ”Υιοί Χ. Κατσέλη” έχει όλα τα στοιχεία ”σασπένς” ενός επιχειρηματικού θρίλερ. Κι από την άλλη, φαίνεται να προβληματίζει αρκετά κάποιους αναγνώστες επενδυτές. Γι’ αυτό και θα επιχειρήσουμε να ξεκαθαρίσουμε λίγο το τοπίο.

Κατ’ αρχάς, η όλη υπόθεση δεν είναι ό,τι πιο ορθολογικό μπορεί να παρατηρήσει κάποιος στις αγορές. Μάλλον το... αντίθετο συμβαίνει, αφού μοιάζει περισσότερο με ”μονομαχία στα δύο μέτρα” όπου δύσκολα θα γλιτώσει ανέπαφος κάποιος από τους εμπλεκομένους.

Διότι είναι πια πασίγνωστο ότι μια εταιρία με ιστορία, που φέρει το όνομα του manager της, όταν μάλιστα ο τελευταίος έχει άμεσα και περίπου 20% των μετοχών της, δεν είναι εύκολος στόχος.

Είναι δε εξίσου γνωστό ότι όταν διαφωνούν βασικοί μέτοχοι, ασχέτως αν ο ένας έχει το 40% και ο άλλος το 33% ή ο ένας το 50% και ο άλλος το 20% κ.λπ., τελικά την πληρώνει η ίδια η… εταιρία!

Τέλος – και δεν μπορούμε να μην το σημειώσουμε αυτό - ακούγεται λίγο παράξενο μια εταιρία να διεκδικεί την πλειοψηφία μιας άλλης και το management, υποστηρίζοντας ουσιαστικά ότι το management δεν είναι αρκετά καλό, όταν τα αποτελέσματα και η οικονομική εικόνα της εταιρίας-στόχου είναι κατά πολύ καλύτερα από τα αποτελέσματα και την εικόνα της εταιρίας που… κάνει την προσφορά.

Αν δεν μπορούν να φτιάξουν το ”σπίτι” τους (Αλλατίνη), λέει η λογική, γιατί να μπορούν να φτιάξουν το… άλλο σπίτι στο οποίο ως τώρα ήταν μεγάλοι αλλά κυρίως ”παθητικοί” μέτοχοι;

Το euro2day είχε γράψει πριν από σχεδόν ενάμιση χρόνο ότι γίνονταν συζητήσεις για συνένωση της Αλλατίνη με την Κατσέλης, χωρίς όμως να επέρχεται συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών.

Τουναντίον, ήταν φανερό ότι η πλευρά Κατσέλη δεν ήθελε να ακούσει για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ενώ οι ”προσκείμενοι κύκλοι” έδειχναν από τότε προς την οικονομική κατάσταση της Αλλατίνη.

Όπως φαίνεται, οι διαφωνίες εκείνες είχαν τελικά ως αποτέλεσμα αυτή την ανοικτή πλέον αντιπαράθεση μεταξύ του manager-μετόχου και του βασικότερου μετόχου της Κατσέλης για το μέλλον της εταιρίας.

Ποιος θα νικήσει; Δύσκολο να το πούμε αυτό, καθώς ρόλο ρυθμιστή ενδέχεται να παίξουν οι μικρομέτοχοι που συνιστούν μεγάλο μέρος του free float της εταιρίας, άρα σημαντικό ρόλο θα παίξουν και θέματα θετικής και αρνητικής ”δημοσιότητας”.

Άλλος αστάθμητος σε αυτή τη φάση παράγοντας είναι το ενδεχόμενο να εμφανιστεί ”λευκός ιππότης”, είτε μέσα από την ελληνική αγορά είτε από το εξωτερικό, αλλά και το ενδεχόμενο να υπάρχει κάποιο κρυφό ”χαρτί” από την πλευρά του ”επιτιθέμενου”.

Ρυθμιστικό επίσης ρόλο –και φιλικό σε αυτή τουλάχιστον τη φάση προς την πλευρά Κατσέλη- έχει και το ποσοστό άνω του 5% που κατέχει η Μύλοι Λούλη. Άλλωστε, το σημειώνουμε γιατί ενδεχομένως παίζει σημαντικό έμμεσο ρόλο, η ίδια η Κατσέλης έχει και το 5% της Μύλοι Λούλης και το 10% της Loulis SA στη Ρουμανία.

Το σίγουρο είναι όμως ότι τον μεγαλύτερο ρόλο θα τον παίξει τελικά το προσφερόμενο τίμημα και το ενδεχόμενο αύξησής του, μια και η τρέχουσα τιμή βρίσκεται ήδη πάνω από την τιμή της Δημόσιας Προσφοράς.

Όπως σίγουρο είναι ότι δεν θα αποτελέσει έκπληξη μια ”Πύρρειος Νίκη”, της μίας ή της άλλης πλευράς, ούτε το να πληγωθεί η ίδια η εταιρία, ειδικά αν πρωταγωνιστήσουν θέματα εγωισμών και μαχών γοήτρου, αντί της ψυχρής επιχειρηματικής λογικής.

Από την πλευρά τους οι απλοί μέτοχοι υποθέτουμε ότι θα περιμένουν να δουν τα επόμενα… επεισόδια, προκειμένου να αποφασίσουν πού βρίσκεται η ”καλή τιμή” κι αν θα κρατήσουν ή θα πουλήσουν τη συμμετοχή τους και σε ποιον.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.