Ο Προβόπουλος και οι σφαίρες του λαϊκισμού

H απειλητική επιστολή με τις δύο σφαίρες που στάλθηκε την Παρασκευή στον Γιώργο Προβόπουλο δεν είναι η πρώτη μαφιόζικη ενέργεια του είδους, που στρέφεται ενάντια στην Τράπεζα της Ελλάδος.

Είχε προηγηθεί, τον Νοέμβριο του 2011, η βομβιστική ενέργεια στο σπίτι του Ιωάννη Γούσιου, υψηλόβαθμου στελέχους της εποπτείας χρηματοπιστωτικού συστήματος της Τ.τ.Ε., αν και τότε δεν υπήρξαν «λαϊκοί τιμωροί» για να αναλάβουν την ευθύνη.

Τα ελατήρια πάντως είναι προφανή και στις δύο περιπτώσεις: ο εκφοβισμός.

Είτε πρόκειται για μια απέλπιδα προσπάθεια να σταματήσουν ή να εκτροχιαστούν οι έρευνες και τα πορίσματα της Τ.τ.Ε. (με βάση τα οποία έχουν έρθει στην επιφάνεια τραπεζικά σκάνδαλα ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ), είτε για μια χαμηλής εμβέλειας τρομοκρατική ενέργεια με ακραία πολιτικά ελατήρια.

Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι οι απειλές θα πέσουν στο κενό. Οι έρευνες έχουν από καιρό πάρει τον δρόμο τους, στο πλαίσιο ενός ολόκληρου μηχανισμού, που έτσι κι αλλιώς δεν αντιμετωπίζεται με μεθόδους του υποκόσμου. Ούτε τυχόν πολιτική τρομοκρατία αυτού του είδους θα πιάσει τόπο. Δεν έπιασε ως τώρα, δεν θα πιάσει ούτε στο μέλλον.

Μάλλον πολύ πιο επικίνδυνες, όχι για τη σωματική ακεραιότητα του Προβόπουλου, ή του δημοσιογράφου Γιάννη Πρετεντέρη (που επίσης δέχθηκε την Παρασκευή επιστολή με σφαίρες), αλλά για τη σταθερότητα και τη μελλοντική πορεία της χώρας, είναι οι «σφαίρες» του λαϊκισμού.

Η ποδοσφαιροποίηση του πολιτικού διαλόγου και η καλλιέργεια ακραίων ισοπεδωτικών απόψεων κυριαρχούν στην επικαιρότητα, επηρεάζοντας με δυσμενή τρόπο μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, κι ενθαρρύνοντας ακραίες ενέργειες.

Ακόμη και η δημοσιοποίηση ερευνών και διώξεων για μεγάλα σκάνδαλα του πρόσφατου παρελθόντος έχει πάψει να παίζει «καθαρτικό ρόλο». Τουναντίον, εξελίσσεται σε μοχλό εδραίωσης ενός κλίματος αμφισβήτησης των πάντων, μέσα από γενικεύσεις και αφορισμούς που δυστυχώς βρίσκουν έδαφος στην τάση υπερβολής που φαίνεται να μας χαρακτηρίζει ως έθνος..

Είναι οξύμωρο, αλλά η Τ.τ.Ε. βρίσκεται στο στόχαστρο επικοινωνιακών και πολιτικών κύκλων, με αφορμή τα σκάνδαλα που η ίδια αποκάλυψε και στοιχειοθέτησε, παραδίδοντας τη σκυτάλη στους δικαστικούς λειτουργούς.

Και εδώ, ο απώτερος στόχος είναι προφανής: η εκμετάλλευση της δυσαρέσκειας ενός μέρους της κοινής γνώμης, απέναντι στο τραπεζικό σύστημα και τους «τραπεζίτες». Αν όλοι οι τραπεζίτες είναι απατεώνες, αν οι τράπεζες «ξεπουλιούνται», αν έπεσαν έξω επειδή έδιναν θαλασσοδάνεια (κι όχι επειδή χρεοκόπησε το κράτος, κουρεύτηκαν τα κρατικά ομόλογα κι έπεσε το ΑΕΠ στο... βάραθρο), τότε η καλύτερη λύση είναι η «κρατικοποίηση»!

Ωσάν να έχουμε ξεχάσει τα έργα και τις ημέρες του κρατικού τραπεζικού συστήματος που επικρατούσε στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.

Προφανέστατα, ο λαϊκισμός δεν περιορίζεται σε τραπεζικά θέματα. Αγκαλιάζει ασφυκτικά σχεδόν κάθε όψη του δημοσίου διαλόγου. Ούτε και προέρχεται μόνο από τη μία πλευρά του φάσματος. Εκείνοι που πρεσβεύουν τον άκρατο περιορισμό του κράτους, τη σωρηδόν απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, την πλήρη υποκατάσταση της δημόσιας διοίκησης, στο ίδιο κλίμα κινούνται, από διαφορετική αφετηρία.

Οι σφαίρες του λαϊκισμού είναι σήμερα ό,τι πιο επικίνδυνο για τη χώρα. Όχι μόνο επειδή ενθαρρύνουν ακραίες ενέργειες και αντιλήψεις, αλλά και διότι αποτρέπουν τη συσπείρωση κοινωνικών δυνάμεων σε έναν κοινό στόχο υπέρβασης της κρίσης.

Κι όμως, τα «πυρά» συνεχίζονται σχεδόν ακατάπαυστα.