*** Η συνέντευξη του Α. Βγενόπουλου στο δημοσιογράφο Τάκη Τσιρτσώνη αναδημοσιεύεται από το περιοδικό ”Παναθηναϊκό Τριφύλλι”

Κάποια πράγματα με τον καιρό μπορεί να αλλάξουν –όπως, ας πούμε, να εκτοξευθεί μέσα σε μία δεκαετία η αξία της Marfin από 600.000 ευρώ που ήταν στα 14 δισ που είναι σήμερα η χρηματιστηριακή της αξία.

Κάποια πράγματα πάλι δεν μπορεί να αλλάξουν ποτέ –ο αντιπρόεδρος του Marfin Investment Group Ανδρέας Βγενόπουλος, για παράδειγμα, δε θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί πως θα είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από Παναθηναϊκός.

Για δύο δεκαετίες αθλητής του Παναθηναϊκού στην ξιφασκία (με περισσότερα από 45 μετάλλια σε Πανευρωπαϊκούς και Βαλκανικούς Αγώνες στο φλερέ και στο επέ) και τιμημένος για την προσφορά του στην ομάδα με το ”Χρυσό Τριφύλλι”, υπεύθυνος επικοινωνίας του ποδοσφαιρικού τμήματος στα πρώτα χρόνια του επαγγελματισμού, γιος και εγγονός ανθρώπων που σημάδεψαν την αθλητική ιστορία του Παναθηναϊκού και της Ελλάδας, ο Mr. MIG δε δίστασε στιγμή να δώσει προτεραιότητα σε μία συνέντευξη στο ”Παναθηναϊκό Τριφύλλι” έναντι του αντίστοιχου αιτήματος των Financial Times.

Επικεφαλής του μεγαλύτερου επιχειρηματικού γκρουπ της Ελλάδας (το οποίο περιλαμβάνει την Marfin Popular Bank και μεταξύ άλλων ελέγχει το 80% της Vivartia –πρώην Δέλτα, Τσιπίτα, ΜπαρμπαΣτάθης, Goody’s κλπ- το 19% του ΟΤΕ –ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος μετά το ελληνικό Δημόσιο- το νοσοκομείο ”Υγεία”και τα μαιευτήρια ”Μητέρα” και ”Λητώ”, την Attica Holdings που έχει τα Super Fast Ferries και τα Blue Star Ferries, το Cyprus Hilton, τη Singular Logic κοκ) μα την ίδια στιγμή ένθερμος πολέμιος των κάθε λογής κατεστημένων –μέρος του οποίου ποτέ δεν είχε τη φιλοδοξία να γίνει.

”Έχω διαβάσει για σας” του λέω πριν πατήσω το on ”πως αν δεν υπήρχατε, οι μισές σελίδες των οικονομικών εφημερίδων θα ήταν λευκές”. Χαμογελάει. Υποπτεύομαι πως θα προτιμούσε να είναι πράσινες.

*** Το κείμενο της συνέντευξης

Με δεδομένη τη σημασία που έχει για εμάς τους Παναθηναϊκούς το 13 ως αριθμός, πόσο σημαδιακό είναι, λέτε, ότι κάνουμε αυτή τη συνέντευξη στις 13 Δεκεμβρίου;

Είναι η τυχερή μου μέρα! Ελπίζω λοιπόν αυτό να σημαίνει πως θα έχει τύχη φέτος και ο Παναθηναϊκός.

Πόσο σημαντικό είναι αντίστοιχα για εσάς το γεγονός ότι η ομάδα φέτος ετοιμάζεται να γιορτάσει τα 100 της χρόνια;

Θεωρώ τη γιορτή των 100 ετών και δική μου γιορτή. Νιώθω πως είμαι κι εγώ ένα μικρό κομμάτι του Παναθηναϊκού κι αντίστοιχα πως ο Παναθηναϊκός είναι ένα μεγάλο κομμάτι της δικής μου ζωής.

Θυμάστε ποιο ήταν το πρώτο παιχνίδι του Παναθηναϊκού που παρακολουθήσατε;

Φυσικά. Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ το 1959 στη Λεωφόρο. Εγώ έξι ετών, καθισμένος σε ένα σκαμνάκι, στην πρώτη σειρά της θύρας 3, δίπλα στον παππού μου Ανδρέα Βγενόπουλο, ο οποίος τότε ήταν γενικός αρχηγός της ομάδας.

Φαντάζομαι είχατε μαζέψει αυτόγραφα από όλους τους ποδοσφαιρικούς ήρωες της εποχής.

Ούτε ένα! Κι αυτό γιατί …ζούσα με αυτούς τους ήρωες, τους ένιωθα σαν μέλη της οικογένειάς μου. Ο μεγάλος Ανδρέας Παπαεμμανουήλ ερχόταν στο σπίτι μας –που ήταν δίπλα στο σπίτι του Παναθηναϊκού- και κάναμε πάσες!

Πώς έμοιαζαν αυτοί οι παίκτες στα δικά σας μάτια τότε;

Έξω από το γήπεδο όχι μεγαλύτεροι από τους …κανονικούς ανθρώπους. Μέσα στο γήπεδο ήταν που έπαιρναν διαφορετικές διαστάσεις. Τα πράγματα τότε, μην ξεχνάτε, ήταν εντελώς διαφορετικά. Δεν ήταν όπως σήμερα, όπου κάθε ποδοσφαιριστής κυκλοφορεί –σε ένα βαθμό οφείλει να κυκλοφορεί- με ένα συγκεκριμένο κασέ πάνω από το κεφάλι του κι ένα συγκεκριμένο ρόλο να υπηρετήσει στο star system.

Ανήκετε σε εκείνους που πιστεύουν πως ”παλιά ήταν όλα καλύτερα”;

Κάθε άλλο. Έχω τη γνώμη πως σήμερα επί της ουσίας το θέαμα είναι πολύ πιο καλό.

Από όλες αυτές τις στιγμές που έχετε ζήσει δίπλα στον Παναθηναϊκό, ποια ήταν εκείνη που σας έδωσε τη μεγαλύτερη χαρά;

Αξέχαστη φυσικά θα μου μείνει η πορεία προς το Γουέμπλει. Για να είμαι όμως απολύτως ειλικρινής, οφείλω να ομολογήσω πως μία από τις μεγαλύτερες χαρές που έχω εισπράξει από το ποδόσφαιρο οφείλεται στον … Ολυμπιακό. Ήταν το 7-0 από την Γιουβέντους!

Ακούγεται χαιρέκακο…

Θεωρώ πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στον Ολυμπιακό. Αν δεν υπήρχε, δε θα υπήρχαμε ούτε εμείς και αντιστρόφως. Έχω την άποψη πως αυτή η αντιπαλότητα –που θα την χαρακτηρίσω αγία αντιπαλότητα- μας κάνει όλους μας καμιά φορά να καθόμαστε στην εξέδρα ή στο σαλόνι του σπιτιού μας και να βλέπουμε ακόμα και …άθλιο θέαμα. Αν για οποιονδήποτε λόγο αυτή η αντιπαλότητα χαθεί, υποθέτω πως θα χαθεί μαζί της και ένα κομμάτι από την απόλαυση της ζωής μας. Η απόλαυση να κάνουμε και να δεχόμαστε πλάκα από τους φίλους μας, που τυχαίνει να είναι οπαδοί των ποδοσφαιρικών μας αντιπάλων. Όποτε χάνει ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη, κάθομαι και βλέπω TV Magic. Κι ακόμα κι αν τύχει να πάω για ύπνο στις 4 ή τις 4.30, το επόμενο πρωί έρχομαι στο γραφείο ξεκούραστος και φρέσκος.

Πόσο εύκολα, αλήθεια, κάνετε η δέχεστε πλάκες από Ολυμπιακούς;

Την πρώτη φορά που σπάσαμε το σερί του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ –με τον Ράτζα, θυμάστε…- είχα στολίσει τα πάντα πράσινα. Είχα στείλει ανθρώπους να τραγουδούν τον ύμνο του Παναθηναϊκού σε γραφεία φίλων του Ολυμπιακού, είχα …ξεφύγει. Την επόμενη μέρα του 7-0 πάλι –όσο …αντιεπαγγελματικό κι αν ακουστεί- δεν μπορούσα να δουλέψω. Όλη μέρα έπαιρνα τηλέφωνα…

Αληθινά φανατικός.

Κοιτάξτε, αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, το ποδόσφαιρο δεν είναι κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μας. Είναι ένα κομμάτι της ψυχαγωγίας μας, στο οποίο ο καθένας, ανάλογα με τις καταβολές, κατευθύνει το πλεόνασμα της ενέργειάς του. Προσωπικά, επειδή έχω μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον αθλητικό, με ενδιαφέρει περισσότερο να πάω στο γήπεδο ένα μεσημέρι παρά να παρακολουθήσω μία παράσταση του κουαρτέτου του Βερολίνου στο Μέγαρο, που κάποιοι άλλοι προτιμούν. Δεν μπορεί παρ’ όλ’ αυτά, κάτι τέτοιο να σημαίνει πως βάζεις –όπως κάποιοι ”φανατικοί” σήμερα κάνουν- την ομάδα και την υποστήριξή της ομάδας πάνω από άλλες αξίες της ζωής ή ακόμα και πάνω από τη ζωή. Το βρίσκω παράλογο. Ή πάλι, θεωρώ πως δεν προσφέρει κάτι –ούτε στην ομάδα ούτε σε μένα ως φίλαθλο- η ατέλειωτη βωμολοχία ή το να αναλύονται οι σεξουαλικές συνήθειες ολόκληρης της οικογένειας κάθε παίκτη του Ολυμπιακού.

Έχετε ποτέ σκεφτεί σε τι θέση θα θέλατε να αγωνίζεστε, αν ήσασταν ποδοσφαιριστής;

Με τίποτε τερματοφύλακας. Κάπου που να έχω την ευκαιρία να βάζω γκολ. Στην ιδανική μάλιστα περίπτωση, στο 93 στο Καραϊσκάκη, με το ματς στο 0-0 ως εκείνη τη στιγμή.

Πότε πήγατε τελευταία φορά στη Λεωφόρο;

Στο 0-0 με τον Ολυμπιακό στην πρεμιέρα. Παρ’ όλο, βλέπετε, που η Λεωφόρος έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για μας, δεν είναι ένα σύγχρονο γήπεδο. Ελπίζω όταν θα αποκτήσουμε πια το καινούργιο μας σπίτι, να έχω την ευκαιρία να πηγαίνω πιο συχνά.

Τα τελευταία δύο χρόνια, η Marfin της οποίας ηγείστε, μοιάζει να …αγοράζει τα πάντα. Δε σας φάνηκε ποτέ ερεθιστική η ιδέα να ασχοληθείτε επιχειρηματικά με τον Παναθηναϊκό;

Όχι ποτέ. Πρόκειται, βλέπετε, για μία δραστηριότητα με πολύ μεγάλο συναισθηματικό φορτίο για μένα, δε νομίζω ότι αυτό το πράγμα μπορώ να το δω επαγγελματικά, δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα να προσφέρω πραγματικές υπηρεσίες. Αν τυχόν συνέβαινε κάτι τέτοιο, οι εφημερίδες, φοβάμαι, θα κατέληγαν να γράφουν πως Παναθηναϊκός διοικείται από έναν επιχειρηματία …χούλιγκαν. Τρελαίνομαι όταν βλέπω μία συγκεκριμένη παράγκα για σειρά ετών να κατευθύνει τους τίτλους προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Και δεν μπορώ να καθίσω στο ίδιο τραπέζι και να συνδιαλλαγώ μαζί τους. Θαυμάζω τον Γιάννη Βαρδινογιάννη που μπορεί και κρατάει την ψυχραιμία του και προσπαθεί μέσα από όλες αυτές τις αδικίες που συμβαίνουν να υπερασπίσει τα συμφέροντα του ΠΑΟ. Εγώ δε θα είχα ποτέ αυτήν την υπομονή.

Υποθέτω παρ’ όλ’ αυτά πως έχετε κι εσείς ακούσει τους ψιθύρους που αποδίδουν στη Marfin και σε σας προσωπικά τέτοιο ενδιαφέρον.

Φυσικά. Και ειλικρινά δεν ξέρω τι σκοπιμότητες μπορεί να εξυπηρετούν. Το να αγοράσω τον Παναθηναϊκό είναι εντελώς εκτός των ενδιαφερόντων μου. Είναι άλλο πράγμα να βοηθήσω κάπου αν μου ζητηθεί, χωρίς να έχω πόστα ή χωρίς να φαίνομαι. Θα το κάνω γιατί η καρδιά μου είναι πάντα με τον Παναθηναϊκό. Κι εκείνο που πάνω απ’ όλα θα ήθελα είναι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης να μπορέσει πράγματι να ανατρέψει τις σημερινές δομές, να έχουμε περισσότερες νίκες και περισσότερους τίτλους, ώστε εγώ ως φίλαθλος να μπορώ να πανηγυρίζω στις εξέδρες. Θεωρώ ηρωικό το ότι αφιερώνει τόσο χρόνο από τη ζωή του για να υποστηρίζει τα συμφέροντα του Παναθηναϊκού, παρά τη φθορά που υφίσταται.

Θα μπορούσε να αφιερώσει τον ίδιο χρόνο σε κάποια άλλη δραστηριότητα, περισσότερο προσοδοφόρα, εννοείτε;

Ξέρετε υπάρχει αυτό που στις επιχειρήσεις αποκαλούμε opportunity cost και σχετίζεται με το τι θα έκανες αν δεν έκανες αυτό που κάνεις. Ο κόσμος όμως κρίνει με τα δικά του μέτρα. Οι Έλληνες ειδικότερα έχουν τη δική τους νοοτροπία. Προσωποποιούν τις επιχειρήσεις –κανείς δε μιλά για την ομάδα των επιχειρηματιών της οποίας ηγούμαι, ό,τι κάνει ο Όμιλος Marfin το χρεώνουν σε μένα προσωπικά- κι ακόμα έχουν μία συναισθηματική, ποδοσφαιρική αντίληψη, ακόμα και για τις business. Πρόκειται παρ’ όλ’ αυτά για δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Κανένας Πρόεδρος δε θα δοξαζόταν αν έβγαινε να πει ”ξέρετε, ισοσκέλισα τον προϋπολογισμό της ομάδας” ή –ακόμα χειρότερα- ”είμαστε ως εταιρεία κερδοφόροι κατά 2 εκατομμύρια”. Όλοι θα έπεφταν να τον φάνε. Έβγαλες λεφτά από το ποδόσφαιρο; Και δεν τα έριξες για να πάρεις ακόμη έναν ποδοσφαιριστή; Εκείνο που στην πραγματικότητα ο κόσμος μετά μανίας θέλει είναι ο ιδιοκτήτης να χάνει ολοένα και περισσότερα. Ως πότε όμως μπορεί αλήθεια να γίνεται αυτό;

Να υποθέσω, με άλλα λόγια, πως όχι μόνο ο Παναθηναϊκός, μα συνολικά το ποδόσφαιρο –το ελληνικό τουλάχιστον- δεν αποτελεί ελκυστικό πεδίο επενδύσεων για σας.

Όχι, στην Ελλάδα δε νομίζω ότι το ποδόσφαιρο έχει τέτοιο ενδιαφέρον. Κι ούτε μπορώ να το δω ως business. Δεν καταλαβαίνω ακόμα τους ανθρώπους που λένε πως υποστηρίζουν μία ομάδα και πάνε μετά και αγοράζουν μία άλλη. Στο συγκεκριμένο θέμα, το συναίσθημα, είναι, για μένα, σημαντικότερο από τη λογική.

Πράγμα ανεπίτρεπτο για έναν επιχειρηματία.

Φυσικά. Ως επαγγελματίας και επικεφαλής εισηγμένων επιχειρήσεων, εκείνο που κάνω είναι να προσπαθώ να δημιουργήσω υπεραξία για τους μετόχους. Βάζω τον εαυτό μου στην κρίση τους και στο τέλος της ημέρας κρίνομαι μόνο από ένα πράγμα. Από το αν κερδίζουν ή χάνουν χρήματα. Όλα τα υπόλοιπα δε με ενδιαφέρουν

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί –για να θυμηθούμε και το opportunity cost που εσείς αναφέρατε νωρίτερα- πόσο …στοιχίζει κάθε ώρα σας; Και πόσα θα μπορούσατε να κάνετε αν δεν παρακολουθούσατε το ποδόσφαιρο ή τον Παναθηναϊκό;

Τώρα που το λέτε, αν την ώρα που αφιερώνω για να παρακολουθήσω παιχνίδια του Παναθηναϊκού –ή για να ανταλλάσσω περιάγματα με τους Ολυμπιακούς- έκανα κάτι άλλο, ίσως και να μπορούσα να …αγοράσω τον Ροναλντίνιο.

Και να τον κάνετε δώρο στον Παναθηναϊκό;

Δεν είναι ο Ροναλντίνιο που θέλω να βλέπω στον Παναθηναϊκό. Θέλω όμως να βλέπω –και με στενοχωρεί όταν δεν το βλέπω- τους παίκτες του Παναθηναϊκού, σε περίπτωση ήττας ή ισοπαλίας, να φεύγουν υποβασταζόμενοι από την κούραση από το γήπεδο. Με τρελαίνει να έχουμε χάσει και εκείνοι να βγαίνουν ατσαλάκωτοι.

Υπήρξατε για πολλά χρόνια πρωταθλητής της ξιφασκίας. Ενός αθλήματος που απαιτεί εξαιρετική φυσική κατάσταση και αντανακλαστικά, καλή στρατηγική και ταχύτητα αντιδράσεων και να …προλάβεις να καταφέρεις το κρίσιμο χτύπημα στον αντίπαλο πριν στο καταφέρει εκείνος. Υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα στην αγωνιστική συμπεριφορά που επιδεικνύατε ως αθλητής με τα στοιχεία που επιδεικνύετε ως επιχειρηματίας;

Ελάχιστες διαφορές υπάρχουν.

*** Η συνέντευξη του Α. Βγενόπουλου στο δημοσιογράφο Τάκη Τσιρτσώνη αναδημοσιεύεται από το περιοδικό ”Παναθηναϊκό Τριφύλλι”