Εν έτη 1997, διακρίνοντας τις δυνατότητες ανάπτυξης που εμφάνιζαν οι τηλεπικοινωνιακές εταιρίες, αλλά και αυτές της λεγόμενης ”νέας” τεχνολογίας, η κατεξοχήν εκφραστής των ”επιθετικών” επενδυτών και Υπεύθυνη Επενδυτικής Στρατηγικής της αμερικανικής τράπεζας Merrill Lynch, κ. Abbey Cohen, δήλωνε ότι ”το ψηφιακό είναι χρυσάφι” (digital is gold).

Τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν τη δικαίωσαν, καθώς τη διετία 6/1997 – 6/1999 οι ήδη εισηγμένες τηλεπικοινωνιακές εταιρίες στις ΗΠΑ προσέφεραν, κατά μέσο όρο, ετησιοποιημένες αποδόσεις της τάξης του 137%(!), ενώ οι δημόσιες εγγραφές νέων εταιριών που κατατάσσονταν στο τηλεπικοινωνιακό κλάδο υπερκαλύπτονταν κατά μέσο όρο 27 φορές, με τη τιμή διαπραγμάτευσης να είναι, ένα μήνα μετά την ημερομηνία εισαγωγής, περίπου 220% υψηλότερη της αρχικής (πηγή: Datastream).

Δεν θα ήταν αβάσιμο να ισχυριστεί κανείς ότι μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα ευφορίας και ”πίστης” στις απεριόριστες δυνατότητες επέκτασης του κύκλου εργασιών των τηλεπικοινωνιακών εταιριών, η τροφοδότηση με κεφάλαια υπήρξε ένα φυσικό επακόλουθο, και το μόνο που εκπλήσσει είναι το μέγεθος του δανεισμού.

Οι διοικήσεις των τηλεπικοινωνιακών εταιριών, δραστηριοποιούμενες σε ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον, προχωρούσαν στην εξασφάλιση κεφαλαίων πρωτίστως από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αλλά και μέσω εταιρικών ομολόγων, προσφέροντας ως ”ενέχυρο” τα μελλοντικά τους κέρδη, την ίδια στιγμή που τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, συνάπτοντας τα γνωστά σε όλους μετοχοδάνεια, θεωρούσαν ότι είχαν χτυπήσει μια πραγματική φλέβα χρυσού. Απώτερος σκοπός του δανεισμού; Η εξαγορά ανταγωνιστών και η επέκταση σε μη-κορεσμένες αγορές, έναντι τιμημάτων, που πλέον φαντάζουν εξωπραγματικά.

Εν έτη 2002, η κατάσταση στο τηλεπικοινωνιακό κλάδο διεθνώς είναι ταυτόσημη αυτής μιας βομβαρδισμένης πόλης, η οποία δεν χτίστηκε από τσιμέντο αλλά από σιλικόνη και τσιπάκια. Είναι ενδεχομένως δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της υπερβολής στο δανεισμό με τα σημερινά δεδομένα, ωστόσο μια αναδρομή στο παρελθόν δείχνει ότι οι επιλογές των διοικήσεων τότε, δεν στερούνταν ορθολογικής υπόστασης.

Η είσοδος της παγκόσμιας οικονομίας σε περίοδο ύφεσης, για πρώτη φορά από το 1988, σε συνδυασμό με την μαζική αποχώρηση των μικροεπενδυτών και των θεσμικών χαρτοφυλακίων από τις τεχνολογικές και τηλεπικοινωνιακές μετοχές έχει σημάνει το τέλος της παροχής κεφαλαίων χωρίς κόστος.

Εν τούτοις, πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι η ραγδαία υποτίμηση των τηλεπικοινωνιακών μετοχών έχει μετατρέψει τους τέως ”κολοσσούς” του χώρου σε υπερχρεωμένες επιχειρήσεις, που μετά κόπων και βασάνων σε πολλές περιπτώσεις μόλις και αντεπεξέρχονται στις βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις τους, έχοντας δει τη κεφαλαιακή τους επάρκεια και την πιστοληπτική τους ικανότητα να υποβαθμίζεται ραγδαία.