Η απαξίωση των αποτιμήσεων των τηλεπικοινωνιακών εταιριών ναι μεν μπορεί να θεωρηθεί ως μια διόρθωση προς επίπεδα πολύ πιο ορθολογικά, ωστόσο δεδομένου του υψηλού δανεισμού τους, κάθε μέρα που περνάει και δεν συνοδεύεται από ανάκαμψη των αποτιμήσεων, συνεπάγεται την περαιτέρω (λογιστική) διόγκωση του χρέους και τη μείωση της πιστοληπτικής ικανότητας.

Η έξοδος από την ύφεση μπορεί να συντελεστεί μόνο όταν οι εισηγμένες αυξάνουν τις επενδύσεις τους σε νέα προϊόντα και υπηρεσίες. Πώς όμως, θα μπορέσουν να επενδύσουν οι τηλεπικοινωνιακές εταιρίες όταν – με πολύ δυσκολία – καταφέρνουν να συγκεντρώσουν κεφάλαια προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις υφιστάμενες υποχρεώσεις τους; Και πώς θα ”πείσουν” τους υποψήφιους δανειστές-επενδυτές ότι είναι φερέγγυες επιχειρήσεις, όταν μία πίσω από την άλλη οι μικρότερες επιχειρήσεις του κλάδου πτωχεύουν;

”Ο έχων ρευστότητα επιζεί”. Η βασική αρχή των αγορών, κάθε άλλο παρά ”σύμφωνες” βρίσκει αυτή την εποχή τις τηλεπικοινωνιακές εταιρίες. Για πόσο ακόμα θα εξακολουθούν να αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα; Η μήπως τελικά οδεύουμε προς μια περίοδο όπου ο κανόνας θα είναι η πτώχευση και η εξαίρεση η βιωσιμότητα;