Χαιρέτα μου τον δημόσιο τραπεζικό πυλώνα!

Η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει προ πολλού την πρόθεσή της για τη δημιουργία ενός ισχυρού κρατικού πυλώνα στο τραπεζικό σύστημα. Άλλο όμως τι θέλει κάποιος κι άλλο τι μπορεί να γίνει.

Δημοσιεύθηκε: 3 Δεκεμβρίου 2010 - 07:51

Dr Money

Χαιρέτα μου τον δημόσιο τραπεζικό πυλώνα!

Για την ελληνική δημόσια διοίκηση και τις εκάστοτε κυβερνήσεις, οι λέξεις προγραμματισμός και σωστή υλοποίηση είναι άγνωστες τις περισσότερες φορές.

Το σχετικά πρόσφατο παράδειγμα με τη δημιουργία δημόσιου πυλώνα στο τραπεζικό σύστημα είναι χαρακτηριστικό.

Πάνε αρκετοί μήνες από τότε όπου ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί επιχειρηματολογούσαν υπέρ της δημιουργίας ενός ισχυρού δημόσιου τραπεζικού πυλώνα που θα έπαιζε αποφασιστικό ρόλο στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας.

Όμως, ο μόνος που είχε σκεφτεί πιο διεξοδικά το θέμα φαίνεται ότι ήταν ο πρόεδρος της ΑΤΕbank κ. Πανταλάκης.

Ο τελευταίος ισχυριζόταν ότι θα ήταν καλύτερα για την εθνική οικονομία να συνένωναν τις δυνάμεις τους η ΑΤΕ, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (Τ.Τ.), η Attica Bank και το Παρακαταθηκών και Δανείων απ’ ό,τι αν συνέχιζαν αυτόνομα.

Ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα ευθύς εξαρχής, γιατί αφενός είναι λογικό να θέλει ο καθένας να έχει το βασίλειό του και αφετέρου χρειαζόταν χρόνο και πολλή δουλειά για να είναι λειτουργικό ένα τέτοιο πολυμορφικό σχήμα.

Ήταν επόμενο επίσης να υπάρχουν αντιδράσεις από τους εργαζομένους μερικών εκ των εμπλεκομένων τραπεζών.

Δεν θα ήταν εύκολο για τον παλιό υπάλληλο του Τ.Τ., που παίρνει κάπου 4.000 ευρώ μικτά τον μήνα, να δεχτεί να συγχωνευτεί η τράπεζά του με την ΑΤΕ, της οποίας οι αντίστοιχοι συνάδελφοί του πληρώνονται με πολύ λιγότερα, γιατί θα κινδύνευε να υποστεί μείωση στο πλαίσιο της εξομοίωσης και της μείωσης των λειτουργικών δαπανών με δεδομένη την οικονομική κρίση.

Με αρκετή καθυστέρηση η κυβέρνηση ανέθεσε τον περασμένο Αύγουστο σε μερικές ξένες τράπεζες να ετοιμάσουν μια μελέτη με προτάσεις κι ενώ ήταν γνωστό ότι η ΑΤΕ θα έπρεπε να ενισχυθεί κεφαλαιακά αφού έμεινε μετεξεταστέα στα πανευρωπαϊκά τεστ αντοχής.

Χρειάστηκε να φτάσουμε στα τέλη Νοεμβρίου με αρχές Δεκεμβρίου για να γνωστοποιηθεί από κυβερνητικής πλευράς ότι υπήρχε σχέδιο, αλλά όχι απόφαση, ώστε ο περίφημος κρατικός πυλώνας να αποτελείται από την ΑΤΕ και την Α.Ε. υπό μορφή τράπεζας που θα προκύψει από τον διαχωρισμό του Παρακαταθηκών και Δανείων.

Σ’ αυτό το σχήμα θα μπορούσε να προστεθεί μελλοντικά το Τ.Τ.

Όμως, οι γνωρίζοντες την πολυπλοκότητα τέτοιων συγχωνεύσεων αντιμετωπίζουν το θέμα με σκεπτικισμό.

Γι’ αυτούς το μόνο σίγουρο είναι η κεφαλαιακή ενίσχυση της ΑΤΕ από το κράτος.

Όμως, η συμμετοχή της Α.Ε. που θα έχει μορφή τράπεζας και θα αποσχιστεί από το Παρακαταθηκών και Δανείων στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ΑΤΕ δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση όσο ακούγεται.

Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να γίνει αποτίμηση πριν σπάσει το Παρακαταθηκών στα δύο.

Όμως, αυτή θα πάρει χρόνο και θα πρέπει να γίνει προσεκτικά, γιατί ενέχει ο κίνδυνος της κατηγορίας για απιστία.

Ακόμη πιο δύσκολη υπόθεση ίσως αποδειχτεί η μεταφορά των δημοσίων υπαλλήλων του Παρακαταθηκών στην τραπεζική Α.Ε.

Ακόμη κι αν περάσει νόμος που θα επιτρέπει στους παλιούς υπαλλήλους να διατηρούν τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα του Δημοσίου και οι νέοι υπάλληλοι να ασφαλίζονται στο ΙΚΑ, κατά τα πρότυπα του νόμου του 2002 που μετέτρεψε το Τ.Τ. σε Α.Ε., μπορεί να προκύψουν επιπλέον αγκάθια.

Σημειωτέον ότι οι παλιοί υπάλληλοι του Τ.Τ. πέτυχαν μέσω των συνδικάτων τους εκείνη την εποχή να πάρουν δύο επιπλέον προνομιακά δικαιώματα ως αντάλλαγμα για τη συγκατάθεσή τους να μετατραπεί το Τ.Τ. σε Α.Ε. και να χάσουν τη μονιμότητα.

Πρώτον, να εισπράττουν εφάπαξ από το ΙΚΑ πλέον του εφάπαξ που θα εισέπρατταν από το Δημόσιο όταν συνταξιοδοτούνταν.

Δεύτερον, να δώσει το Τ.Τ. ατομικό στεγαστικό δάνειο για 20 με 25 χρόνια στους 1.300 και πλέον υπαλλήλους μέχρι του ποσού των 300 χιλ. ευρώ έκαστος.

Το σταθερό επιτόκιο ορίστηκε στο 1% για τις πρώτες 150 χιλ. ευρώ του στεγαστικού δανείου και στο 2,5% για τις υπόλοιπες 150 χιλ. ευρώ.

Όμως, η ιστορία δεν σταματά εδώ.

Μέσα στον νόμο για τη σύσταση της Α.Ε. προβλεπόταν ότι οι λεπτομέρειες θα ρυθμίζονταν από επιτροπές.

Τι έκαναν λοιπόν:

Δημιούργησαν έναν λογαριασμό-«κουβά», στον οποίο πήγαιναν οι κρατήσεις για τα χρεολύσια του στεγαστικού δανείου που παρακρατούνταν από τους μισθούς των υπαλλήλων, όπως αναφέρουν οι γνωρίζοντες.

Σημειωτέον ότι τα χρήματα σ’ αυτόν τον λογαριασμό τοκίζονταν με το τρέχον επιτόκιο της αγοράς.

Αν λοιπόν κάποιος πλήρωνε 10.000 ευρώ ετησίως για χρεολύσια, αυτά πήγαιναν στον ανωτέρω λογαριασμό και το υπόλοιπο του δανείου μειωνόταν στις 290.000 ευρώ.

Μ’ αυτόν τον τρόπο και με τους ανατοκισμούς θα έφτανε ένα σημείο όπου τα συσσωρευμένα λεφτά στον λογαριασμό θα ήταν αρκετά ώστε να συμψηφιστούν με το εναπομείναν υπόλοιπο του στεγαστικού δανείου εκάστου.

Έτσι θα μπορούσαν να αποπληρώσουν το στεγαστικό δάνειο που είχαν πάρει με τα προαναφερθέντα χαμηλά επιτόκια στο 60% - 65% του χρόνου που απαιτείτο μέχρι τη λήξη, όπως εκτιμάται.

Κοινώς, θα αποπλήρωναν το δάνειο σε 13 με 15 χρόνια αντί των 20 - 25 χρόνων.

Γεννάται λοιπόν το ερώτημα:

Δεν θα διεκδικήσουν οι υπάλληλοι που θα μετατεθούν στην τραπεζική Α.Ε. από το Παρακαταθηκών κάτι επιπλέον για τον εαυτό τους;

Όλα αυτά είναι λεπτομέρειες που μπορεί να καθυστερήσουν ή να περιπλέξουν τη διαδικασία για τη δημιουργία του δημόσιου κρατικού πυλώνα.

Η γιαγιά ενός φίλου από τη Χίο συνήθιζε να λέει «άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες», που σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση «πας να κάνεις κάτι που δεν γίνεται».

Στην πράξη θα φανεί αν η ρήση εκείνης της γιαγιάς ταιριάζει ή όχι στο σχέδιο για τη δημιουργία του δημόσιου τραπεζικού πυλώνα.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.