Οι πιστωτικές γραμμές και το κούρεμα!

Υπάρχουν λόγοι σοβαροί να είμαστε χαρούμενοι όταν εγχώριες τράπεζες εξασφαλίζουν μεγάλες γραμμές χρηματοδότησης με εγγύηση ελληνικά ομόλογα από το εξωτερικό. Όχι όμως και να πανηγυρίζουμε.

Δημοσιεύθηκε: 10 Νοεμβρίου 2010 - 07:54

Dr Money

Οι ξένες τράπεζες δεν ήθελαν να δανείσουν λεφτά σε ελληνικές με ενέχυρο εγχώρια κρατικά ομόλογα ούτε γι' αστείο πριν από μερικούς μήνες.

Επομένως, θα πρέπει να δεχτούμε ότι η χθεσινή ανακοίνωση της Εθνικής Τράπεζας συνιστά μεγάλο βήμα προς τα εμπρός.

Υπενθυμίζεται ότι η Εθνική ανακοίνωσε πως διαθέτει πλέον εγκεκριμένες γραμμές χρηματοδότησης (repo lines) ύψους 4,7 δισ. ευρώ από διεθνείς τράπεζες με εγγύηση ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.

«Η διάρκεια αυτών των repos είναι έως 12 μήνες, με όρους ιδιαίτερα ανταγωνιστικούς για τις τρέχουσες συνθήκες αγοράς», τονιζόταν στην ίδια ανακοίνωση.

Η Εθνική κέρδισε τις εντυπώσεις ως προς το ύψος των πιστωτικών γραμμών, αν και δεν διευκρινιζόταν τι γραμμές χρηματοδότησης είχε προηγουμένως.

Όμως, η Eurobank κέρδισε τις εντυπώσεις ως προς τα πρωτεία ανακοινώνοντας repo ύψους 300 εκατ. ευρώ για 2 χρόνια με εγγύηση ελληνικά ομόλογα όπου αντισυμβαλλόμενος ήταν η Nomura.

Η Eurobank γνωστοποίησε επίσης ότι έχει αναξιοποίητες γραμμές χρηματοδότησης ύψους 1 δισ. ευρώ, ενώ έχει προχωρήσει σε σύναψη πράξεων repo ύψους 3 δισ. ευρώ χωρίς να είναι σαφές ποιο ήταν το ενέχυρο.

Όλα αυτά είναι καλά και ωραία, αλλά σίγουρα ούτε το πρόβλημα ρευστότητας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος λύνουν ούτε δικαιολογούν θριαμβολογίες.

Οι λόγοι είναι απλοί.

Πρώτον, οι ελληνικές τράπεζες μπορούσαν να βρουν γραμμές χρηματοδότησης από ξένες τράπεζες αν έβαζαν ενέχυρο ομόλογα άλλων κρατών, π.χ. Γερμανίας, Ρωσίας, Τουρκίας κ.λπ., ή επιχειρήσεων με υψηλό βαθμό πιστοληπτικής ικανότητας.

Επομένως, είχαν πρόσβαση σε κάποια κεφάλαια από το εξωτερικό αν είχαν το σωστό ενέχυρο, αλλά το κόστος τους ήταν σαφώς υψηλότερο σε σχέση με εκείνο της ΕΚΤ που είναι λίγο πάνω από 1%.

Δεύτερον, η Εθνική ανακοίνωσε μεν μεγάλες εγκεκριμένες γραμμές χρηματοδότησης, αλλά δεν διευκρινίστηκε αν κάποιες απ’ αυτές υπάρχουν από πριν και έχουν ήδη αξιοποιηθεί.

Τρίτον και κυριότερο, οι ξένες τράπεζες δεν κάνουν χάρη στις ελληνικές όταν αποδέχονται ελληνικά κρατικά ομόλογα.

Είναι σίγουρο ότι οι δύο πλευρές έχουν συμφωνήσει σε κάποιο κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που μπαίνουν ως ενέχυρο σε συμφωνίες repo.

Το κούρεμα (haircut) θα πρέπει λογικά να ποικίλλει ανάλογα με τις λήξεις των ελληνικών ομολόγων.

Άλλο κούρεμα θα έχει το ομόλογο που λήγει το 2015 κι άλλο το ομόλογο που λήγει το 2020 ή το 2030.

Για να αποδεχτούν μια τέτοια συμφωνία repo, οι ξένες τράπεζες θα πρέπει λογικά να έχουν υπολογίσει ότι η τιμή των ελληνικών ομολόγων θα υποχωρεί στα επίπεδα που εκείνες θεωρούν ότι μπορεί να ανακτήσουν ακόμη κι αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει.

Η λογική υπαγορεύει μια τιμή που θα βρίσκεται μεταξύ του 40% και του 60% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων.

Κοινώς, οι ελληνικές τράπεζες μπορεί να βάζουν ως εγγύηση ομόλογα ονομαστικής αξίας 1 δισ. ευρώ για να λάβουν χρηματοδότηση ύψους π.χ. 500 εκατ. ευρώ για 12 μήνες.

Κοντολογίς, οι ελληνικές τράπεζες εξασφαλίζουν μεν κάποιες πιστωτικές γραμμές με διεθνείς τράπεζες, αλλά πληρώνουν ως αντάλλαγμα το αυξημένο κόστος.

Είναι ασφαλώς ένα πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί θριαμβολογίες του τύπου "ανοίγει η διατραπεζική αγορά για τις ελληνικές τράπεζες".

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.