Τραπεζίτες: H σιωπή είναι χρυσός!

Όταν το πολιτικό κλίμα είναι τεταμένο, ορισμένα πράγματα που σε άλλες δυτικές χώρες θεωρούνται αυταπόδεικτα εδώ μπορεί να μην είναι. Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ έλλειμμα στον λαϊκισμό και στην ημιμάθεια.

Δημοσιεύθηκε: 21 Οκτωβρίου 2009 - 07:47

Dr Money

Oι χθεσινές δηλώσεις υψηλόβαθμων τραπεζιτών σε συνέδριο του ΣΕΤΕ για τον τουρισμό στελεχών προκάλεσαν αναστάτωση γιατί από ορισμένα ΜΜΕ και από άλλους θεωρήθηκε ότι έβαλαν εναντίον συγκεκριμένων επιλογών της νέας κυβέρνησης.

Πιο ειδικά, των επιλογών της να διαγράψει από τη μια πλευρά τα χρέη των νοικοκυριών που βρίσκονται σε δύσκολη θέση και από την άλλη να παγώσει τις πληρωμές των τόκων από επιχειρήσεις οι οποίες διανύουν δύσκολη περίοδο.

Το γεγονός ότι οι κυριότερες παρατηρήσεις προέρχονταν από τους κ. Καραμούζη και Πανταλάκη, οι οποίοι ανήκουν πολιτικά στον χώρο του κυβερνώντος κόμματος και θα μπορούσαν να καταλάβουν κορυφαίες θέσεις σε μεγάλες τράπεζες κρατικού ενδιαφέροντος, κέντρισε ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον.

Όμως, τα αιχμηρά σχόλια δεν σημαίνουν κατ’ ανάγκη ότι οι υψηλόβαθμοι τραπεζίτες είχαν πολιτικά κίνητρα ή πως αναγκαστικά ήταν λανθασμένα.

Κατ’ αρχάς, δεν νομίζουμε ότι υπάρχει τραπεζίτης που να μην αναγνωρίζει ότι η χώρα θα έπρεπε να έχει ένα σύγχρονο πτωχευτικό δίκαιο για φυσικά πρόσωπα προ πολλού και επομένως υπάρχει ένα κενό που θα πρέπει να καλυφθεί.

Όμως, όλοι γνωρίζουν, ακόμα κι αν δεν το έχουν πει επωνύμως δημόσια, όπως χθες ο κ. Καραμούζης, ότι "ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες" σε τέτοιες περιπτώσεις.

Με άλλα λόγια, υπάρχει κίνδυνος να περάσει το μήνυμα σε όλους όσοι χρωστάνε ότι χαρίζονται δάνεια και όχι πως διαγράφονται μόνο ορισμένα μέσα από αυστηρές διαδικασίες που πιστοποιούν ότι αυτοί που τα έχουν πάρει αδυνατούν πραγματικά να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους και δεν έχουν περιουσιακά στοιχεία.

Αν ένα τέτοιο μήνυμα περνούσε στην κοινωνία για λόγους λαϊκισμού, το αποτέλεσμα θα ήταν καταστρεπτικό για τις τράπεζες, τους καταθέτες, την εθνική οικονομία, τους φορολογουμένους και φυσικά για το Δημόσιο.

Αν οι τράπεζες εμφανίζονται απρόθυμες να δανείσουν σήμερα, πόσο πιο πρόθυμες θα ήταν και με πόσο υψηλότερο επιτόκιο για να καλυφθούν απέναντι στον μεγαλύτερο κίνδυνο αν γνώριζαν ότι οι υποψήφιοι δανειολήπτες μπορούσαν εύκολα να κηρύξουν πτώχευση με μικρές συνέπειες;

Εξυπακούεται λοιπόν ότι οι μόνοι κερδισμένοι από μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν οι μπαταχτσήδες.

Γιατί θα πρέπει να θεωρείται ότι βάλλει κάποιος ή κάποιοι εναντίον της κυβέρνησης όταν επισημαίνουν τα αυτονόητα;

Όμως, και το δεύτερο θέμα, δηλαδή του παγώματος της πληρωμής των τόκων από επιχειρήσεις που τα βγάζουν πέρα δύσκολα, σηκώνει συζήτηση.

Είναι αλήθεια ότι οι τράπεζες έχουν συμφέρον να συνεχίσει η επιχείρηση που έχουν δανειοδοτήσει να λειτουργεί για να πάρουν τα χρήματά τους πίσω.

Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε προχωρούν σε ρυθμίσεις δανείων, π.χ. αναχρηματοδότηση, για να μειωθούν οι δόσεις και να μπορέσει μια επιχείρηση να αντεπεξέλθει.

Με άλλα λόγια, έχουν υιοθετήσει στην πράξη το πάγωμα των τόκων ανά περίπτωση αλλά όχι γενικευμένα.

Η κυβέρνηση φέρεται να υιοθετεί την άποψη για πάγωμα των τόκων των επιχειρήσεων που πλήττονται από την κρίση για έναν χρόνο.

Όμως, τίθεται ένα σοβαρό ερώτημα:

Με ποιο κριτήριο ή κριτήρια θα επιλέγονται οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που πλήττονται από την κρίση για να υλοποιηθεί η κυβερνητική επιθυμία;

Δεν πρόκειται για θεωρητικό ερώτημα αλλά για πρακτικό, που θα έπρεπε να γίνει αντικείμενο διαβούλευσης και μελέτης.

Μια γενίκευση θα έδινε την ευκαιρία σε πολύ περισσότερες μικρομεσαίες εταιρίες να εκμεταλλευθούν τη νομοθετική ρύθμιση.

Όμως, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι κάτι τέτοιο θα είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα, ενώ θα πλήγωνε, παρότι όχι και τόσο πολύ, τα οικονομικά αποτελέσματα των τραπεζών.

Σε μια ευνομούμενη πολιτεία όλα τα παραπάνω ζητήματα θα είχαν γίνει αντικείμενο λεπτομερούς ανάλυσης και κριτικής, με τον Τύπο να παίζει σημαντικό ρόλο.

Όμως, αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας είναι να την πέφτουν σχεδόν όλοι σε όποιον ή σε όποιους έχουν το θάρρος της γνώμης τους, π.χ. τραπεζίτες, και πάνε κόντρα στο ρεύμα.

Από όλα αυτά εξάγεται ένα απλό συμπέρασμα: η σιωπή για τους τραπεζίτες είναι σε τέτοιες περιπτώσεις χρυσός.

Δυστυχώς.

Όμως, δεν μπορεί να είναι διαφορετικό το συμπέρασμα σε μια χώρα όπου βασιλεύουν η ημιμάθεια, η καχυποψία και η υποκρισία.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.