Τα θαλασσοδάνεια και οι πολιτικοί!

Όταν η συζήτηση έρχεται στα δάνεια, μερικοί θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτό δεν γίνεται και θα πρέπει να επιλέξουν.

Δημοσιεύθηκε: 23 Φεβρουαρίου 2009 - 08:02

Dr Money

Πριν από μερικές δεκαετίες είχε γίνει μεγάλο πολιτικό θέμα με τα δάνεια που είχαν πάρει ορισμένες επιχειρήσεις για να επεκταθούν στο εξωτερικό ή για να ενισχύσουν τις παραγωγικές δυνατότητές τους στην Ελλάδα.

Όμως, μερικοί επιχειρηματίες προτίμησαν να φουσκώσουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους εκτός Ελλάδος, αντί να τα ρίξουν στις εταιρίες τους.

Ήταν η εποχή όπου ο όρος θαλασσοδάνεια καθιερώθηκε και έγινε ευρύτερα γνωστός.

Με τη δεύτερη πετρελαϊκή κρίση, ορισμένες από τις εταιρίες έφτασαν στα όριά τους, για να καταλήξουν αργότερα στον ΟΑΕ (Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων) με τις... ευλογίες των συνδικαλιστών και των εργαζομένων οι οποίοι ήθελαν να περισωθούν οι θέσεις εργασίας και να γίνουν οι ίδιοι αφεντικά και δημόσιοι υπάλληλοι.

Ακόμα και σήμερα υπάρχουν τράπεζες που κουβαλούν στα βιβλία τους δάνεια, απομεινάρια από εκείνες τις εποχές.

Φαίνεται όμως ότι τα παθήματα δεν έχουν γίνει μαθήματα σε αρκετούς πολιτικούς που τάσσονται γενικά και αόριστα υπέρ της δανειοδότησης των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων από τις τράπεζες, με πάτημα το περίφημο πακέτο στήριξης των 28 δισ. ευρώ.

Είναι σαφές ότι γι’ αυτούς το κυρίως ζητούμενο είναι να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη, εμφανιζόμενοι υποστηριχτές των αιτημάτων πολλών νοικοκυριών και κυρίως επιχειρήσεων που αντιμετωπίζουν ολοένα και περισσότερες δυσκολίες λόγω της επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης.

Είναι κάτι που δεν κοστίζει τίποτε, εξασφαλίζει όμως ενίοτε την προβολή στο Τύπο.

Ειδικά, η κυβέρνηση θέλει να ρεύσει το χρήμα για να πάει καλύτερα η οικονομία και για να βελτιωθεί η εικόνα της ώστε να έχει μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων στο εκλογικό μέτωπο.

Αν όμως οι τράπεζες ικανοποιούσαν τις απόψεις των πολιτικών και έδιναν δάνεια αβέρτα, το πιθανότερο είναι ότι σε μερικά τρίμηνα το ποσοστό των μη εξυπηρετούμενων δανείων θα είχε αυξηθεί κατακόρυφα.

Ως εκ τούτου, η κεφαλαιακή επάρκεια του τραπεζικού συστήματος θα χειροτέρευε επικίνδυνα, καθιστώντας επιτακτική την ανάγκη για ένα δεύτερο πακέτο στήριξης από το κράτος.

Δεν είναι όμως καθόλου σίγουρο ότι οι ξένοι επενδυτές και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας θα αντιμετώπιζαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο με την ίδια απάθεια με την οποία αντιμετώπισαν το πρώτο πακέτο στήριξης.

Κοινώς, το εφιαλτικό σενάριο που ήθελε τη χώρα να μην μπορεί να δανειστεί, έστω κι αν πλήρωνε μεγαλύτερα επιτοκιακά spread πάνω από τη Γερμανία, θα γινόταν πιθανόν πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να χρειαζόταν η βοήθεια της Ε.Ε., της κ. Μέρκελ και άλλων, με αντάλλαγμα ένα πολύ πιο αντιλαϊκό πρόγραμμα λιτότητας.

Αναμφίβολα, οι τράπεζες δεν είναι άγιες και χρειάζονται αυστηρή εποπτεία από την Τράπεζα της Ελλάδος.

Είναι όμως οξύμωρο να κατηγορούμε τα πιστωτικά ιδρύματα επειδή κάποτε έδιναν καταναλωτικά δάνεια καμουφλάροντάς τα ως επισκευαστικά - στεγαστικά, ή επειδή δάνειζαν το 100% της αξίας ενός ακινήτου και ενίοτε έδιναν καταναλωτικό δάνειο στον ιδιώτη, ο οποίος δεν είχε ρευστό για να πληρώσει τα έξοδα φακέλου, και σήμερα να ζητάμε από αυτά να ικανοποιούν το μεγαλύτερο μέρος των αιτήσεων για νέα δάνεια.

Αν οι τράπεζες εφάρμοζαν στο παρελθόν ορισμένες από τις αρχές πιστοδοτικής πολιτικής που ακολουθούν σήμερα, θα είχαν μεν βγάλει λιγότερα κέρδη, αλλά θα είχαν ισχυρότερους ισολογισμούς και καλύτερη ποιότητα δανείων στα βιβλία τους.

Αναμφισβήτητα, η οικονομία χρειάζεται ομαλή ροή δανείων προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά για να αμβλυνθούν οι επιπτώσεις της κρίσης.

Γι’ αυτό, υποτίθεται, δημιουργήθηκε το πακέτο των 28 δισ. ευρώ με τη σύμφωνη γνώμη της Ε.Ε.

Άλλο όμως αυτό κι άλλο να δίνονται δάνεια σε όσους περίπου τα ζητάνε, γεγονός που παραπέμπει στα θαλασσοδάνεια της δεκαετίας του 1970.

Αν αυτό επιθυμούν η κυβέρνηση και οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης, θα πρέπει να κάνουν δύο τινά:

Είτε να συστήσουν στους δανειολήπτες σε ποιες τράπεζες θα πρέπει να απευθύνονται για να παίρνουν σίγουρα δάνειο, είτε να δώσει το κράτος εγγυήσεις στις τράπεζες για τους δανειολήπτες, γνωστοποιώντας στους φορολογουμένους ότι θα πληρώσουν το μάρμαρο αν οι εγγυήσεις καταπέσουν.

Παστρικές δουλειές.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.