Το πλαφόν δεν φέρνει την άνοιξη!

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να τονωθεί η παραγωγικότητα των στελεχών των επιχειρήσεων και ειδικότερα του ευρύτερου δημόσιου τομέα της χώρας. Κανένας όμως δεν αναφέρεται σε πλαφόν.

Δημοσιεύθηκε: 6 Φεβρουαρίου 2009 - 08:25

Dr Money

H μείωση των δαπανών ως κύριο μέσο συγκράτησης του δημοσιονομικού ελλείμματος είναι κατανοητή και ορθή ως πολιτική, έστω κι αν η μεταπολιτευτική ελληνική ιστορία διδάσκει ότι δεν είναι αποτελεσματική.

Είναι επόμενο η μείωση των δαπανών να αποτελεί δύσκολη πολιτικά υπόθεση από τη στιγμή που το 80% και πλέον των δαπανών του τακτικού προϋπολογισμού πηγαίνει σε μισθούς, συντάξεις δημοσίων υπαλλήλων και τόκους για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους.

Η εξήγηση είναι πολύ απλή. Οι ψήφοι είναι πολλές.

Όμως, η σωστή λειτουργία του ευρύτερου δημόσιου τομέα και της κεντρικής κυβέρνησης απαιτεί τη στελέχωσή τους με άτομα που διαθέτουν γνώσεις, εμπειρία, διάθεση για δουλειά και ήθος.

Με δεδομένο ότι οι συνθήκες εργασίας σ’ έναν τομέα όπου κυριαρχούν ο κομματισμός και οι συνδικαλιστικές φατρίες δεν είναι ιδανικές, ο μοναδικός τρόπος για να προσελκύσεις και να διατηρήσεις στελέχη πρώτης γραμμής από την αγορά είναι οι οικονομικές απολαβές.

Είναι όμως ουτοπία να περιμένει κανείς ότι θα το κατορθώσει όταν βάζει πλαφόν στους μισθούς προέδρων και CEO του ευρύτερου δημόσιου τομέα στο ύψος του μισθού του γενικού γραμματέα υπουργείου, στα 6.000 ευρώ, όπως εξήγγειλε χθες ο υπουργός Οικονομίας κ. Παπαθανασίου.

Αν φυσικά κύριος στόχος του μέτρου είναι ο πολιτικός συμβολισμός, τότε μπορεί να γίνει εν μέρει κατανοητό.

Αν όμως κύριος στόχος είναι η περιστολή των κρατικών δαπανών, τότε το μέτρο είναι ατυχές αφού θεωρείται σίγουρο ότι τα όποια χρήματα εξοικονομηθούν θα είναι ελάχιστα μπροστά σ’ αυτά που απαιτούνται για να συγκρατηθεί το έλλειμμα του προϋπολογισμού ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Θα πρέπει κάποτε να γίνει κατανοητό ότι τέτοιου είδους πλαφόν δημιουργούν αντικίνητρα για δουλειά και αύξηση της παραγωγικότητας.

Θα πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό ότι το μάνατζμεντ εκατοντάδων ή χιλιάδων ανθρώπων ενέχει πολλές ευθύνες και ρίσκα για όσους το κάνουν και επομένως είναι λογικό να πρέπει να αποζημιωθούν γι’ αυτό αναλόγως, είτε δουλεύουν στην Ελλάδα, είτε στις ΗΠΑ, είτε κάπου αλλού.

Φυσικά, δεν αναφερόμαστε στα «χρυσά αλεξίπτωτα» υψηλόβαθμων στελεχών που απέτυχαν στο έργο τους, βυθίζοντας τις εταιρίες τους όπως συνέβη στη Wall Street, αλλά σε όλους εκείνους που κατέχουν θέσεις ευθύνης και δουλεύουν πολλές ώρες την εβδομάδα, συνήθως περισσότερες από 60 ή 70, για το καλό της επιχείρησής τους.

Η ιστορία έχει δείξει ότι το καλύτερο αποτέλεσμα προκύπτει όταν η αμοιβή των στελεχών βασίζεται σε ξεκάθαρα κριτήρια που άπτονται της παραγωγικότητας και της αποτελεσματικότητας της επιχείρησης και των ίδιων.

Αυτού του είδους τη σύνδεση αμοιβών και παραγωγικότητας θα ήθελε κανείς να εμφυτεύεται στον ευρύτερο ελληνικό δημόσιο τομέα που νοσεί, και όχι ασφαλώς την επιβολή του πλαφόν των 6.000 ευρώ τον μήνα.

Άλλωστε, είναι άδικο να βάζει κάποιος όλους τους προέδρους και CEO στο ίδιο καζάνι αφού δεν διαθέτουν ούτε τα ίδια προσόντα, ούτε το ίδιο μεράκι για δουλειά, ούτε πιθανόν έχουν βρεθεί στις θέσεις τους με την ίδια διαδικασία.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.