Τα συμφέροντα και το σχέδιο Paulson

Άλλοι βλέπουν το ίδιο ποτήρι μισοάδειο και άλλοι μισογεμάτο. Το ίδιο ισχύει για το σχέδιο Paulson. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα και η όποια απόφαση έχει κόστος.

Δημοσιεύθηκε: 23 Σεπτεμβρίου 2008 - 08:00

Dr Money

Οι δύο τελευταίες συνεδριάσεις της προηγούμενης εβδομάδας είχαν δείξει ότι η Wall Street και οι διεθνείς αγορές έβλεπαν φως στο βάθος του χρηματοοικονομικού τούνελ, εκτιμώντας ότι το σχέδιο Paulson θα έσωζε το αμερικανικό χρηματοοικονομικό σύστημα.

Η χθεσινή συνεδρίαση έδειξε ότι η Wall Street δεν θεωρεί καθόλου σίγουρο πως το σχέδιο Paulson μπορεί να σώσει επίσης τον Αμερικανό καταναλωτή και κατά συνέπεια την αμερικανική οικονομία από τα χειρότερα.

Μάλλον έχει δίκιο.

Ο Αμερικανός καταναλωτής θα συνεχίσει να υφίσταται τις αρνητικές συνέπειες από την αυστηροποίηση των κριτηρίων δανεισμού και την υποχώρηση στις τιμές των ακινήτων τους επόμενους μήνες ακόμη κι αν πετύχει το σχέδιο Paulson.

Αν μάλιστα το σχέδιο οδηγήσει σε αποδυνάμωση του δολαρίου, που εδώ και μήνες είναι συνώνυμη της ανόδου της τιμής του πετρελαίου και των άλλων εμπορευμάτων, θα είναι ακόμη χειρότερα.

Η υποχώρηση του δολαρίου στο 1,48 έναντι του ευρώ και η μεγάλη άνοδος της τιμής του πετρελαίου στα 120 δολάρια το βαρέλι ακόμη κι αν οφείλεται σε «στρίμωγμα» (squeeze) της συγκεκριμένης αγοράς δείχνει ότι όλα αυτά δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Θα ήταν όμως λάθος να υποθέσει κανείς με βεβαιότητα ότι το σχέδιο Paulson θα στεφθεί με επιτυχία χωρίς ακόμη να έχουν γίνει γνωστές σημαντικές λεπτομέρειες της υλοποίησής του.

Μία από τις πιο σημαντικές είναι οι τιμές τις οποίες το αμερικανικό δημόσιο θα αποκτήσει τα αποκαλούμενα «τοξικά ομόλογα» των χρηματοοικονομικών εταιριών.

Η λογική υπαγορεύει ότι ο θείος Σαμ θα πρέπει να πληρώσει υψηλότερες τιμές από τις τρέχουσες στα ιδιωτικά πιστωτικά ιδρύματα για να έχουν κίνητρα τα τελευταία να του πουλήσουν τα δομημένα ομόλογα και άλλους τίτλους χαμηλής ρευστότητας.

Σε μια τέτοια περίπτωση, όμως, ο φορολογούμενος ξεκινά με κεφαλαιακές ζημίες από τη σέντρα.

Επομένως, από τη σκοπιά του θείου Σαμ, είναι συμφέρον να αγοράσει τα «τοξικά ομόλογα» σε χαμηλές τιμές ώστε να κοστίσουν λιγότερα χρήματα στους φορολογουμένους και να τους προφυλάξει από κεφαλαιακές ζημίες.

Είναι όμως αμφίβολο αν θα πειστούν ιδιωτικές χρηματοοικονομικές εταιρίες να πουλήσουν τα ομόλογά τους σε χαμηλές τιμές αν δεν υποχρεωθούν από το κράτος.

Σε περίπτωση που το αμερικανικό δημόσιο καταστήσει υποχρεωτική τη συμμετοχή των ιδιωτικών εταιριών στη διαδικασία, θα είναι λογικά υποχρεωμένο να τις ενισχύσει κεφαλαιακά σε περίπτωση που υποστούν ζημίες από τις πωλήσεις των «τοξικών ομολόγων».

Επομένως, η επιλογή του αμερικανικού δημοσίου για τον τρόπο τιμολόγησης, την πιθανή κεφαλαιακή ενίσχυση των πιστωτικών ιδρυμάτων σε περίπτωση ζημιών και την υποχρεωτική ή μη συμμετοχή τους στη διαδικασία δεν είναι απλή από τη στιγμή που υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα.

Είναι όμως μια απόφαση που θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία του εγχειρήματος και την αποφυγή των χειρότερων στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.