Αγορές: Τα τρία φάρμακα για την κρίση!

Πότε θα είμαστε βέβαιοι ότι το νερό έχει μπει στο αυλάκι και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την έξοδο από την κρίση; Όταν συμβούν τρία πράγματα εκ των οποίων τα δύο μορφοποιούνται, είναι η απάντηση.

Δημοσιεύθηκε: 17 Σεπτεμβρίου 2008 - 08:01

Dr Money

To 4o τρίμηνο του 2007, αν δεν μας απατά η μνήμη μας, ο κ. Richard Bernstein, επικεφαλής επενδυτικής στρατηγικής της Merrill Lynch, είχε γράψει μια έκθεση που έφερε τον τίτλο "Ιt’s the credit, not the Fed, stupid!"

Ο κ. Bernstein, γνωστή αρκούδα, επιχειρηματολογούσε υπέρ της άποψης ότι οι μειώσεις επιτοκίων από τη Fed δεν θα έφερναν την άνθηση στη Wall Street και στα διεθνή χρηματιστήρια.

Οι μειώσεις των επιτοκίων από τη Fed δεν αρκούσαν για να θεραπεύσουν το πρόβλημα της κρίσης εμπιστοσύνης που υπήρχε μεταξύ των αντισυμβαλλομένων, κυρίως των τραπεζών.

Τότε, όπως και τώρα, οι τράπεζες δίσταζαν να δανείσουν η μία την άλλη γιατί φοβούνταν ότι ίσως δεν έπαιρναν ποτέ πίσω το δάνειο, με αποτέλεσμα οι πιο αδύναμες να αντιμετωπίζουν πρόβλημα ρευστότητας.

Εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι ο κ. Bernstein είχε δίκιο.

Η Fed μείωσε διαδοχικά τον στόχο για το επιτόκιο Fed Funds Rate στο δεύτερο εξάμηνο του 2007, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τα επιτόκια στη διατραπεζική αγορά του δολαρίου να ανέβουν.

Ούτε σταμάτησε τη διεύρυνση των spreads στα εταιρικά ομόλογα.

Αντιμέτωπη με τη σοβαρότερη ίσως κρίση του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος από το 1929, η Fed διατήρησε χθες αμετάβλητο τον στόχο για το βασικό επιτόκιο στο 2%, απογοητεύοντας αυτούς που περίμεναν μείωση.

Μ’ αυτή την κίνησή της η Fed έδειξε να πιστεύει ότι η κατάρρευση της Lehman Brothers δεν συνιστά σοβαρό κίνδυνο για το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Αντίθετα, η Fed δεν κράτησε την ίδια στάση τον Μάρτιο, όταν επρόκειτο να καταρρεύσει η Bear Stearns. Τότε δεν δίστασε να χορηγήσει το δάνειο των 30 δισ. δολαρίων για τη σωτηρία της τελευταίας από την JP Morgan.

Ίσως γιατί θεωρούσε ότι η αγορά ήταν απροετοίμαστη για τη χρεοκοπία της Bear Stearns εκείνη την περίοδο, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι.

Με το βασικό επιτόκιο στο 2%, η αμερικανική κεντρική τράπεζα πιστεύει ότι εκείνο που μετρά περισσότερο είναι να υπάρχει άφθονη ρευστότητα στο σύστημα ώστε να ικανοποιείται η ζήτηση για ρευστό και να συγκρατούνται τα διατραπεζικά επιτόκια.

Γι’ αυτόν τον λόγο προχωρά σε ενέσεις ρευστότητας όταν χρειάζεται.

Όμως, η ιστορία δείχνει ότι η Fed δεν μπορεί από μόνη της να βγάλει το φίδι από την τρύπα όταν πρόκειται για δομικό πρόβλημα.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ και καιρό με τη συρρίκνωση των ισολογισμών μεγάλων τραπεζών και τη βουτιά των μετοχών τους που εμποδίζει την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου τους.

Η σημερινή κρίση επιβάλλει να υπάρξει κάποια επιλεκτική βοήθεια από την αμερικανική κυβέρνηση. Αυτό μετουσιώθηκε σε πράξη στην περίπτωση των στεγαστικών ιδρυμάτων Fannie Mae και Freddie Mac.

Όμως, ίσως δεν αρκεί.

Η επαναφορά, υπο κάποια μορφή, της Resolution Trust, η οποία ανέλαβε όλα τα «κακά χρέη» των προβληματικών τραπεζών τη δεκαετία του 1990, όταν προέκυψε η κρίση των Savings & Loan Associations, θα μπορούσε να αποδειχθεί πιο αποτελεσματική.

Αν μη τι άλλο, θα βοηθούσε στην ομαλοποίηση των συνθηκών στις πιστωτικές αγορές, αφού οι τράπεζες θα είχαν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του άλλου αντισυμβαλλόμενου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του χωρίς να ανησυχούν για τα βαρίδια των «τοξικών» χρηματοοικονομικών προϊόντων.

Το τρίτο φάρμακο για την κρίση μετά τη Fed και την επιλεκτική κρατική παρέμβαση είναι οι συγχωνεύσεις των αδύναμων πιστωτικών ιδρυμάτων με τα κεφαλαιακά πιο ισχυρά.

Μάλιστα, η επιλεκτική κρατική παρέμβαση ίσως να μη χρειαζόταν καν αν τέτοιες εξαγορές και συγχωνεύσεις στον τραπεζικό κλάδο των ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο υλοποιούνταν με ταχύτητα.

Η χθεσινή κίνηση της Fed να αφήσει αμετάβλητο τον στόχο για το βασικό επιτόκιο έδειξε, κατά την άποψή μας, ότι ποντάρει αρκετά στην περαιτέρω συγκέντρωση του αμερικανικού τραπεζικού κλάδου με ή χωρίς άλλη κρατική παρέμβαση.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.