Μπορεί να γίνει η έκπληξη;

Είχαμε καιρό να ρίξουμε μια ματιά στις αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων.

Δεν είχαμε προσέξει λοιπόν ότι η απόδοση του ομολόγου που λήγει το 2019 είχε υποχωρήσει λίγο κάτω από το 2,9% έναντι 3,2%-3,4% γύρω στις 25 Ιουλίου, που βγήκε στις αγορές.

Επίσης, η απόδοση του 10ετούς ομολόγου είχε διολισθήσει λίγο κάτω από το 5,5% τον Ιούλιο.

Καθόλου άσχημα δηλαδή.

Στα θετικά εντάσσεται επίσης ότι η συνεδρίαση του ΔΣ της ΕΚΤ της 7ης Σεπτεμβρίου δεν προκάλεσε αναταράξεις στις αγορές ομολόγων της ευρωζώνης.

Όπως είχαμε αναφέρει παλαιότερα, η συγκεκριμένη συνεδρίαση θεωρείτο «κλειδί» για τη διαμόρφωση του κλίματος και μια ενδεχόμενη απόπειρα της ελληνικής πλευράς να ξαναβγεί στις αγορές.

Η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος που είναι μεγαλύτερο του στόχου το 7μηνο και πιθανόν 8μηνο και ασφαλώς οι ενδείξεις για επιτάχυνση του ρυθμού ανάπτυξης το 3ο τρίμηνο.

Από την άλλη πλευρά, στα αρνητικά συγκαταλέγεται το γεγονός ότι η τελευταία υποδόση των 800 εκατ. ευρώ δεν αποδεσμεύθηκε και ίσως, δευτερευόντως, η πρόσφατη ιστορία με την Eldorado Gold.

Φυσικά, η επίσημη γραμμή θέλει τη χώρα να πραγματοποιεί άλλες δύο τουλάχιστον εξόδους στις αγορές πριν τον Αύγουστο του 2018, εκ των οποίων η επόμενη μετά την ολοκλήρωση της 3ης αξιολόγησης.

Όμως, δεν νομίζουμε ότι δύο ακόμη εκδόσεις είναι αρκετές για να πείσει η χώρα πως έχει αποκτήσει μόνιμη πρόσβαση στις αγορές.

Κατά την ταπεινή μας άποψη, χρειάζονται περισσότερες πετυχημένες εκδόσεις μέχρι τότε. Η περίοδος που διανύουμε έχει στοιχεία που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην απόφαση είτε για μια νέα έκδοση ομολόγου, είτε για κάποια συναλλαγή διαχείρισης παθητικού.

Στην τελευταία εντάσσεται το «πακετάρισμα» των μακρινών ομολόγων που εκδόθηκαν μετά το PSI Plus και απαρτίζουν το λεγόμενο ελληνικό strip.

Το «πακετάρισμα» θα περιορίσει τον αριθμό των ομολόγων, βελτιώνοντας τη ρευστότητα λόγω μεγαλύτερου μεγέθους.

Μερικοί ίσως ισχυρισθούν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να εκδώσει νέα ομόλογα, γιατί το ΔΝΤ έχει επιβάλει πλαφόν στο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης.

Υπό αυτή την έννοια, θα πρέπει να υπάρξουν λήξεις παλαιότερων ομολόγων/δανείων για να δημιουργηθεί χώρος για νέα έκδοση.

Ως εκ τούτου, εκείνο που απομένει είναι συναλλαγές διαχείρισης ενεργητικού. Όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι.
Στο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης περιλαμβάνονται τα ρέπος που έχουν συναφθεί με φορείς της γενικής κυβέρνησης, εκτιμώμενα σε 10 με 11 δισ. ευρώ.

Αν τα ρέπος περιορισθούν ή αντικατασταθούν, δημιουργείται χώρος για νέο δανεισμό.

Επομένως, το πλαφόν του ΔΝΤ δεν λειτουργεί περιοριστικά.

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει.

Αξίζει τον κόπο να βγει ξανά η χώρα στις αγορές για να δανεισθεί, με δεδομένο ότι η τρίτη αξιολόγηση μπορεί να ολοκληρωθεί προς τον Δεκέμβριο ή το 2018;

Εμείς θεωρούμε ότι αξίζει τον κόπο για μια νέα έκδοση ομολόγου, π.χ. άνοιγμα του 5ετούς ή/και διαχείριση του παθητικού μέσα στον Σεπτέμβριο.

Σε αντίθεση με τον Ιούνιο-Ιούλιο, θεωρούμε θετικό ότι δεν ακούγεται κάτι περί νέας εξόδου στις αγορές.

Dr. Money