Oι ιδιωτικοποιήσεις, οι μύθοι και η πραγματικότητα

Από τους υψηλούς και μη ρεαλιστικούς στόχους, στη λανθασμένη σύνδεση της οικονομικής βοήθειας με τα έσοδα, οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν ένα ακόμη ατυχές κεφάλαιο στην ιστορία των ελληνικών μνημονίων.

Δημοσιεύθηκε: 1 Σεπτεμβρίου 2017 - 07:51

Dr Money

Oι ιδιωτικοποιήσεις, οι μύθοι και η πραγματικότητα

Στο επικαιροποιημένο μνημόνιο του Ιουνίου του 2011, οι δανειστές έβαλαν στόχο για σωρευμένα έσοδα από αποκρατικοποιήσεις τα 35 δισ. ευρώ, το 2014 και τα 50 δισ. ευρώ, το 2015.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν υπήρχαν δανειστές που πραγματικά πίστευαν πως η Ελλάδα θα μπορούσε να μαζέψει 50 δισ. ευρώ από την πώληση ελληνικών κρατικών περιουσιακών στοιχείων ή όχι.

Όμως, έχουμε την εντύπωση ότι λίγοι το πίστευαν, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο.

Ο τότε Ευρωπαίος επίτροπος οικονομικών υποθέσεων Ολι Ρεν ήταν ένας από αυτούς, όπως είμαστε σε θέση να ξέρουμε στη βάση ιδιωτικής συνομιλίας.

Οσο κι αν ξενίζει, ρόλο σ’ αυτό είχαν παίξει γνωστοί Ελληνες «τεχνοκράτες».

Οι τελευταίοι επιχειρηματολογούσαν στους ξένους συνομιλητές τους πως η Ελλάδα έχει μεν υψηλό δημόσιο χρέος, αλλά έχει επίσης μεγάλα περιουσιακά στοιχεία, που εκτιμούσαν κοντά στα 300 δισ. ευρώ εκείνη την περίοδο.

Θα πρέπει να κοιτάζουμε και τις δύο πλευρές του ισολογισμού, δηλαδή το ενεργητικό και το παθητικό, ισχυρίζονταν.

Πάντως, είτε το πίστευαν είτε όχι, όλοι οι δανειστές βολεύονταν με τα 50 δισ. ευρώ από πολιτικής πλευράς καθώς δεν χρειαζόταν να δώσουν επιπλέον δάνεια στην Ελλάδα, κάτι που δεν άρεσε στους ψηφοφόρους τους.

Όμως, οι ανέφικτοι στόχοι δεν μπορούν να διατηρηθούν επί μακρόν καθώς διαψεύδονται από την πραγματικότητα.

Στο μνημόνιο του Μαρτίου του 2012, ο στόχος κατέβηκε στα 19 δισ. ευρώ και τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς υποχώρησε στα 7,7 δισ. ευρώ το 2016.

Πόσο ρεαλιστικός ήταν ακόμη κι αυτός;

Το πληροφορηθήκαμε χθες.

Εισπράξεις ύψους 3,44 δισ. ευρώ είχε πραγματοποιήσει το Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ) μέχρι το τέλος του 2016, ενώ οι βεβαιωμένες συναλλαγές ήταν στα 3,58 δισ. ευρώ ανέφερε χθες ο Φ. Κόλλιας στο Euro2day.

Όμως, δεν ήταν μόνο οι μη ρεαλιστικοί στόχοι για τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις.

Στα αρχικά στάδια, οι δανειστές συνέδεαν άμεσα την επίτευξη των υψηλών στόχων με την εκταμίευση των δόσεων.

Κοινώς, έβλεπαν τις ιδιωτικοποιήσεις ως ένα «εργαλείο ανάγκης» για τη βελτίωση της φερεγγυότητας του ελληνικού χρέους, βάζοντας στόχο το τίμημα, ασχέτως ύψους, και σε δευτερεύουσα θέση τις συνοδευτικές επενδύσεις.

Όμως, κάτι τέτοιο μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα προβληματικό οικονομικά και πολιτικά, καθότι μπορεί να οδηγήσει σε αναγκαστικές πωλήσεις περιουσιακών στοιχείων με εταιρείες των δανειστών στην πλευρά των αγοραστών.

Οι δανειστές έχουν πλέον αντιληφθεί ότι η άμεση σύνδεση ανέφικτων στόχων για έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις και εκταμίευση των δόσεων δεν είναι παραγωγική.

Γι’ αυτό υπάρχει η ανάλογη προσαρμογή.

Ομως, υπάρχει κι άλλος σημαντικός λόγος που το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων δεν έχει πάει καλά, μαζί φυσικά με το υψηλό ρίσκο της χώρας, την υψηλή φορολογία κ.τ.λ.

Οι αντιδράσεις και αντιστάσεις των πολιτικών, των συνδικαλιστών, των εργαζομένων στις κρατικές επιχειρήσεις, που φοβούνται για το μέλλον τους, ιδεολόγων του κρατισμού και γενικότερα ενός σημαντικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας.

Όλα αυτά δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη.

Χρειάζεται χρόνος, ενημέρωση του κόσμου και αλλαγή του αξιακού συστήματος της ελληνικής κοινωνίας.

Πόσο εφικτά είναι όλα αυτά;

Όχι και τόσο, θα λέγαμε.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.