Η Ιρλανδία δείχνει τον δρόμο!

Τις δεκαετίες του '70 και του '80, οι επιδόσεις της Ιρλανδίας στην προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων δεν διέφεραν από εκείνες της Ελλάδας. Όμως, το μοντέλο άλλαξε στα '90s και μαζί του η οικονομία της Ιρλανδίας.

Δημοσιεύθηκε: 30 Αυγούστου 2017 - 07:47

Dr Money

Για μια χώρα, όπως η Ελλάδα, με μεγάλο κρατικό χρέος, δεν εκπλήσσει που οι δαπάνες του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων (ΠΔΕ) σε απόλυτα νούμερα γυρίζουν πίσω εκεί που ήταν πριν από περίπου 27 χρόνια.

Αν μάλιστα η σύγκριση αφορά το ΠΔΕ ως ποσοστό του ΑΕΠ, η ιστορική αναδρομή θα πρέπει να πάει ακόμη πιο πίσω.

Στη περίπτωση της Ελλάδας, το ΠΔΕ ως προς το ΑΕΠ υπολείπεται του 4% έναντι 6,1% του ΑΕΠ το 2000.

Είναι προφανές ότι η χώρα χρειάζεται ιδιωτικές επενδύσεις για να ενισχύσει τον ρυθμό ανάπτυξης τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μεσομακροπρόθεσμα, μέσω αύξησης του κεφαλαιακού στοκ.

Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση αποεπένδυσης εδώ και χρόνια, καθώς οι αποσβέσεις ξεπερνούν τις νέες επενδύσεις. Το κόστος αυτής της εξέλιξης θα το βρούμε μπροστά μας.

Θυμίζουμε ότι οι συνολικές επενδύσεις έχουν υποχωρήσει στα επίπεδα του 12% του ΑΕΠ από 26%-27% το 2007.

Προφανώς, οι ιδιωτικές επενδύσεις -εγχώριες και ξένες- βασίζονται στην απόδοση που εκτιμάται πως προσφέρουν σε συνάρτηση με το ρίσκο.

Η ευχερής ή μη και το κόστος χρηματοδότησης των πρότζεκτ έχουν σημασία.

Υπό αυτή την έννοια, η δραστική μείωση του κινδύνου της χώρας και του μεγάλου στοκ προβληματικών δανείων που έχουν οι ελληνικές τράπεζες για να δίνουν περισσότερα δάνεια είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Οι ιδιωτικές επενδύσεις -εγχώριες ή ξένες- βασίζονταν συνήθως στη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών. Ακόμη και τις καλές εποχές.

Δυστυχώς, οι ελληνικές επιδόσεις στον τομέα της προσέλκυσης άμεσων ξένων επενδύσεων (ΑΞΕ) δεν ήταν παραδοσιακά καλές παρά κάποιες αναλαμπές.

Η μελέτη της Ernst & Young που δείχνει πως μόλις 60 ΑΞΕ πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα την περίοδο 2011-2015 το επιβεβαιώνει για την περίοδο της κρίσης.

Όμως, η Ελλάδα έχει ανάγκη τις άμεσες ξένες επενδύσεις, από τη στιγμή που το ΠΔΕ είναι περιορισμένο λόγω της δημοσιονομικής στενότητας και οι ιδιωτικές εγχώριες επενδύσεις χωλαίνουν για άλλους λόγους.

Καμία άλλη χώρα της Ευρωζώνης δεν τα έχει πάει τόσο καλά σ’ αυτό τον τομέα όσο η Ιρλανδία.

Στην τελευταία, οι ΑΞΕ αντιπροσώπευαν το 15% περίπου του ΑΕΠ κατά μέσο όρο μεταξύ 1998 και 2011.

Όμως, οι ΑΞΕ στην Ιρλανδία δεν ξεπερνούσαν το 5% του ΑΕΠ ετησίως και μερικές φορές το 3% τις δεκαετίες του 1970 και του 1980.

Η ιρλανδική «αντεπίθεση» ξεκίνησε πραγματικά το 1998, με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία.

Πολλά έχουν γραφτεί κατά καιρούς για τους λόγους που η Ιρλανδία τα έχει πάει τόσο καλά σ’ αυτό τον τομέα, π.χ. η αγγλική γλώσσα, ο νεαρός πληθυσμός, το δικαστικό σύστημα, η χαμηλή φορολογία κ.τ.λ.

Όλα αυτά είναι σωστά και έχουν βάση.

Όμως, το ιρλανδικό μοντέλο προσέλκυσης επενδύσεων περιλαμβάνει επίσης κι άλλα πράγματα που δεν είναι ευρέως γνωστά.

Κατ’ αρχάς υπάρχει το one stop shop, δηλαδή ο οργανισμός ονόματι IDA, που αναλαμβάνει να «συνοδεύσει» κάθε επενδυτή, επιλύοντας γραφειοκρατικά ζητήματα, μέχρις ότου υλοποιήσει το πρότζεκτ.

Από νωρίς, η χώρα προσδιόρισε τις βιομηχανίες που θέλει να αναπτύξει, προσελκύοντας ΑΞΕ.

Ο προσδιορισμός ήταν συνάρτηση μιας ρεαλιστικής εκτίμησης για την ύπαρξη ή μη του ανθρώπινου δυναμικού που θα στήριζε τις ΑΞΕ σ’ αυτούς τους κλάδους.

Μετά από αυτό, η χώρα ερεύνησε και βρήκε τις πολυεθνικές και άλλες διεθνείς εταιρείες στους συγκεκριμένους κλάδους που θα ήθελε να προσελκύσει.

Μετά κι από αυτό ξεκίνησε μια «ανηλεή» εκστρατεία προσέλκυσής τους στην Ιρλανδία.

Το «κυνήγι» περιελάμβανε το άνοιγμα γραφείων του IDA που στελεχώνονταν από 3-4 εξειδικευμένα άτομα σε «στρατηγικές πόλεις» στο εξωτερικό.

Τα άτομα περνούσαν 3 με 4 μέρες της εβδομάδας κάνοντας επισκέψεις στις εταιρείες-στόχους, με σκοπό να αναπτύξουν σχέσεις με το ανώτερο και ανώτατο μάνατζμεντ.

Θα σταματήσουμε εδώ με την περιγραφή του ιρλανδικού μοντέλου, για λόγους οικονομίας χώρου.

Όμως, δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε ότι το ιρλανδικό μοντέλο προσέλκυσης άμεσων ξένων επενδύσεων είναι πετυχημένο.

Λογικά, μια χώρα όπως η Ελλάδα θα έπρεπε να το μελετήσει και να βγάλει κάποια χρήσιμα συμπεράσματα για να έχει ανάλογα αποτελέσματα.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.