To στοίχημα του κ. Τσίπρα

Η προκαταρκτική συμφωνία ανοίγει τον δρόμο για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης και την επαναξιολόγηση των στρατηγικών των κ.κ. Τσίπρα και Μητσοτάκη, που μοιάζουν αντίθετες.

Δημοσιεύθηκε: 3 Μαΐου 2017 - 08:00

Dr Money

Το φθινόπωρο του 2009, ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είχε την ευκαιρία να πιάσει τον «ταύρο» της ελληνικής οικονομίας από τα κέρατα, πηγαίνοντας κόντρα στις δικές του προεκλογικές υποσχέσεις και στις επιθυμίες του κομματικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ.

Εχοντας κληρονομήσει μια δύσκολη κατάσταση, σε μια περίοδο που η διεθνής οικονομία αντιμετώπιζε τη μεγαλύτερη κρίση από το 1929, δεν τα κατάφερε.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Ο σημερινός πρωθυπουργός κ. Τσίπρας είχε την ευκαιρία στις αρχές του 2015 να κλείσει την τελευταία αξιολόγηση του 2ου ευρωπαϊκού μνημονίου με μέτρα λιτότητας της τάξης του 1,7 δισ. ευρώ ή λιγότερα -όσο το ΔΝΤ εκτιμούσε το δημοσιονομικό κενό.

Δεν το έκανε. Ακολούθησε μια άλλη πορεία, που κατέληξε στο 3ο μνημόνιο και τώρα πλέον σε δεσμευτικούς στόχους για τη χώρα μετά το 2018.

Οι αντίπαλοί του ισχυρίζονται ότι υποσχέθηκε πράγματα που δεν γίνονται για να πάρει την εξουσία, εξαπατώντας τον λαό.

Όμως, ο τελευταίος δεν ψήφισε μόνο τον Ιανουάριο του 2015. Ξαναψήφισε τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, με τα capital controls σε ισχύ, και τον ξανάβγαλε με το ίδιο περίπου ποσοστό για να εφαρμόσει το 3ο μνημόνιο που έφερε.

Συνεπώς, δεν τίθεται θέμα εξαπάτησης. Ηξεραν ή όφειλαν να ξέρουν τι ψήφιζαν.

Εχουμε τονίσει στο παρελθόν ότι ο αρχηγός της ΝΔ κ. Μητσοτάκης ήθελε τις πρόωρες εκλογές το συντομότερο δυνατόν για να τις κερδίσει και να έχει αρκετό χρόνο ώστε να «γυρίσει» το παιγνίδι στην οικονομία και να αποφύγει το επόμενο μνημόνιο.

Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας δεν έχει πρόθεση να του κάνει τη χάρη -τουλάχιστον το επόμενο διάστημα- και όσο δεν απειλείται ο δεύτερος πόλος του πολιτικού συστήματος από κάποιο άλλο κόμμα.

Αντίθετα, η πολιτική στρατηγική του κ. Τσίπρα φαίνεται σε μας πως είναι να πάει την επόμενη εκλογική αναμέτρηση όσο πιο κοντά γίνεται στην επόμενη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ιδανικά, το 2019, αλλά πλέον οι συμφωνηθείσες μειώσεις των συντάξεων ίσως μεταθέσουν τον χρόνο των εκλογών νωρίτερα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να ελπίζει στο καλύτερο δυνατό ντιλ στο θέμα του χρέους, στην ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο QE και στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας μετά την προκαταρκτική συμφωνία με τους θεσμούς.

Μια ανάκαμψη που υπονομεύθηκε από τις παρατεταμένες διαπραγματεύσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση, αν και θα πρέπει να περιμένουμε να μάθουμε σε ποιο βαθμό καθώς το ένα τρίτο του 2017 έφυγε ανεκμετάλλευτο.

Με τον τουρισμό να είναι αρωγός αλλά τη φορολόγηση να «δαγκώνει» -κάτι που θα γίνει πιο ορατό όταν έλθει η ώρα των δηλώσεων- και τη συμπεριφορά των επενδύσεων να παραμένει μεγάλος άγνωστος το 2ο εξάμηνο της χρονιάς, ένας ρυθμός ανάπτυξης της τάξης του 1,5% παραμένει εφικτός.

Αν μάλιστα ο ρυθμός επιταχυνθεί του χρόνου πάνω από 2%, όπως εκτιμούν ξένοι οργανισμοί, ο κ. Τσίπρας θα μπορεί να ισχυρισθεί ότι η οικονομία επέστρεψε στην ανάπτυξη και ότι ολοκλήρωσε το 3ο μνημόνιο.

Είναι αυτά αρκετά, όταν πολλοί πολίτες θα τα συγκρίνουν με παλαιότερες δηλώσεις και υποσχέσεις που δεν υλοποιήθηκαν, ενώ θα βιώνουν ακόμη τις συνέπειες της λιτότητας;

Μάλλον όχι. Όμως, κάποια καλύτερη εναλλακτική δεν φαίνεται να υπάρχει στον ορίζοντα.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.