Γιατί τα ξένα funds δεν αγοράζουν Ελλάδα

To περιβόλι των ξένων funds περιέχει κάθε λογής λουλούδια. Από τα funds-γύπες, που θέλουν να αγοράσουν προβληματικά δάνεια, μέχρι τα private equity funds. Όμως, όλα εμφανίζουν κάτι κοινό: ισχυρίζονται ότι είναι δύσκολο να κλείσουν ντιλ στην Ελλάδα.

Δημοσιεύθηκε: 31 Μαρτίου 2017 - 07:53

Dr Money

Γιατί τα ξένα funds δεν αγοράζουν Ελλάδα

Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ο παράδεισος των επιχειρηματικών ντιλ.

Την προηγούμενη δεκαετία, μέχρι να εμφανισθεί η μεγάλη διεθνής χρηματοοικονομική κρίση, η αξία των ντιλ που συνδέονταν με τις ιδιωτικοποιήσεις και έδιναν συχνά τον τόνο εκτιμώνται σε 10 δισ. ευρώ περίπου.

Συνολικά, συμπεριλαμβανομένων των πλήρως ιδιωτικών, ίσως ήταν τα διπλάσια.

Και πάλι όμως τα νούμερα ήταν μικρά, είτε συγκρινόμενα με εκείνα άλλων χωρών την ίδια περίοδο, είτε ως προς το ΑΕΠ.

Αν λοιπόν έτσι είχε η κατάσταση την προηγούμενη δεκαετία, γιατί να είναι καλύτερη σήμερα, που η οικονομική κατάσταση είναι πολύ χειρότερη και το ρίσκο της Ελλάδας πολύ μεγαλύτερο;

Σύμφωνα με την Ernst & Young, η εκτιμώμενη συνολική αξία των συμφωνιών (S&M) ανήλθε σε 1,27 δισ. δολάρια το 2016 και ήταν αισθητά μειωμένη έναντι του 2015 (1,77 δισ. δολάρια) και οριακά έναντι του 2014 (1,33 δισ. δολάρια).

Όπως μας έλεγε πρόσφατα έμπειρο άτομο που δραστηριοποιείται στην επενδυτική τραπεζική, το μεσοσταθμικό κόστος κεφαλαίου (WACC) στην Ελλάδα εκτιμάται σε γενικές γραμμές κοντά στο 15% από τα funds.

Είναι λοιπόν λογικό οι εν δυνάμει επενδυτές να προσβλέπουν σε αναμενόμενες αποδόσεις της τάξης του 20%.

Όμως, είναι δύσκολο να βρεθούν assets (περιουσιακά στοιχεία) που να προσφέρονται σε τέτοιες τιμές, ώστε να πιάνονται αποδόσεις της τάξης του 20%.

Με βάση τα σημερινά δεδομένα, οι αναμενόμενες αποδόσεις είναι χαμηλότερες σε σύγκριση με το μεσοσταθμικό κόστος κεφαλαίου, ισχυρίζονται.

Όπως είναι φυσικό, αυτό λειτουργεί αποτρεπτικά για συναλλαγές αυτού του είδους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι funds που είχαν ιδρυθεί και σηκώσει λεφτά για ντιλ στην Ελλάδα δεν έχουν δαπανήσει παρά ένα σχετικά μικρό μέρος αυτών των ποσών.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται ντιλ ακόμη και τις εποχές των ισχνών αγελάδων.

Ασφαλώς γίνονται αλλά είναι λίγα και επικεντρωμένα σε κλάδους, όπως ο τουριστικός, που έχουν την δική τους δυναμική ανεξάρτητα από εκείνη της ελληνικής οικονομίας.

Είναι γνωστή η περίπτωση της Ikos Resort, που είναι κοινοπραξία του Oaktree και της οικογένειας Ανδρεάδη στον ξενοδοχειακό κλάδο.

Όπως, επίσης, η πώληση Eurolife και της ΑΤΕ Ασφαλιστικής αλλά και η απόκτηση συμμετοχής της EBRD στην ασφαλιστική εταιρεία Ευρωπαϊκή Πίστη.

Επίσης, σε εξέλιξη βρίσκεται η πώληση της Εθνικής Ασφαλιστικής αυτή τη χρονιά.

Πάντως, είναι αλήθεια ότι κάποιες συμφωνίες χρηματοδοτικής φύσεως μεταξύ επιχειρήσεων και ξένων οίκων με αγοραστές funds έχουν μπει στις ράγες και περιμένουν την ολοκλήρωση της αξιολόγησης είτε για να ολοκληρωθούν, είτε για να πάνε πιο κάτω.

Υπάρχουν επίσης επαφές μεταξύ των τραπεζών και ξένων funds για συγκεκριμένες εταιρείες, π.χ. του ξενοδοχειακού κλάδου, σε συνάρτηση με τα δάνειά τους.

Μέχρι πρόσφατα, οι δύο πλευρές δεν μπορούσαν να τα βρουν στην τιμή καθώς οι τράπεζες ήθελαν να περιορίσουν τη χασούρα τους και τα funds να αγοράσουν σε επίπεδα που ανέβαζαν την απόδοσή τους.

Τώρα, με τον νέο νόμο που επιτρέπει στις τράπεζες να αποσβένουν τις ζημίες τους σε βάθος 20ετίας, τα πιστωτικά ιδρύματα έχουν μεγαλύτερα κίνητρα να πουλήσουν δάνεια με ζημίες.

Τα ξένα funds αναγνωρίζουν αυτή τη δυνατότητα αλλά παραμένουν διστακτικά, περιμένοντας να δουν πώς οι τράπεζες θα λειτουργήσουν στην πράξη.

Κάποια στελέχη αυτών των funds παραμένουν απαισιόδοξα για τις προοπτικές αγοράς προβληματικών και ενήμερων δανείων από τις τράπεζες.

«Θα πρέπει να περιμένω να πεθάνουν (οι τράπεζες) για να αγοράσουμε τα δάνεια που θέλουμε στις σωστές τιμές,» τόνισε κάποιο στέλεχος. «Εχουμε υπομονή», συμπλήρωσε.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.