Ας πιούμε το πικρό ποτήρι τώρα!

Δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένει κάποιος ότι η Ελλάδα θα πετυχαίνει πρωτογενή πλεονάσματα 3%-3,5% του ΑΕΠ επί χρόνια. Αν όμως είναι να επιλεγούν μέτρα, η επέκταση του δημοσιονομικού «κόφτη» δεν είναι η καλύτερη επιλογή.

Δημοσιεύθηκε: 13 Φεβρουαρίου 2017 - 07:56

Dr Money

Με βάση το ρεπορτάζ, οι δανειστές ζητούν τη λήψη επιπρόσθετων μέτρων λιτότητας ύψους 3,6 δισ. ευρώ για να διασφαλισθεί η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% του ΑΕΠ μετά το 2018, στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης.

Θεωρούμε περιττό να επαναλάβουμε ότι δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένει κανείς από την Ελλάδα να πετύχει τόσο υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα επί χρόνια μετά από τέτοια ύφεση και διψήφιο ποσοστό ανεργίας.

Όμως, δεν έχει πλέον σημασία, από τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι δανειστές και η κυβέρνηση έχουν συνυπογράψει τα κείμενα του Eurogroup, που προβλέπουν πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ μεσοπρόθεσμα.

Επί του πρακτέου, για το δημοσιονομικό κομμάτι, οι δανειστές ζητούν την προνομοθέτηση της μείωσης του αφορολόγητου και τη μείωση των συντάξεων για να πιαστούν οι στόχοι το 2018 και μετά.

Τα μέτρα δεν θα εφαρμοσθούν, αν οι στόχοι πιαστούν.

Η κυβέρνηση εμφανίζεται να συζητά την προνομοθέτηση της μείωσης του αφορολόγητου, αν και επικαλείται θέμα αντισυνταγματικότητας, αλλά επιθυμεί η μείωση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις να ενταχθεί στον δημοσιονομικό κόφτη, που δέχεται να επεκταθεί μετά το 2018.

Θα θέλαμε να σταθούμε περισσότερο στο θέμα της προνομοθέτησης έναντι του κόφτη, που υιοθετεί η ελληνική πλευρά.

Μπορούμε να κατανοήσουμε τους πολιτικούς λόγους που οδηγούν σε μια τέτοια προσέγγιση, αλλά φρονούμε ότι είναι λανθασμένη από οικονομικής πλευράς.

Κατ’ αρχάς, η εφαρμογή των προνομοθετημένων δημοσιονομικών μέτρων θα τελεί υπό την αίρεση της μη επίτευξης των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα.

Αν οι στόχοι επιτυγχάνονται, τα μέτρα δεν θα ενεργοποιούνται.

Επίσης, αν κατανοούμε σωστά, οι δανειστές και κυρίως το ΔΝΤ δεν ζητούν επιπρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα πέραν των ανωτέρω και των ήδη συμφωνημένων.

Επιπλέον, η ιστορία με τους δημοσιονομικούς στόχους άλλων χωρών στην Ευρωζώνη έχει δείξει ότι η Κομισιόν και τα άλλα όργανα τείνουν να δίνουν μεγαλύτερη πίστωση χρόνου στις χώρες που δεν τα καταφέρνουν, π.χ. Ισπανία, Γαλλία κ.τ.λ.

Επομένως, το λογικό είναι να υιοθετήσουν παρόμοια στάση έναντι της Ελλάδας, όταν έρθει η ώρα.

Δεν μπορούμε να φαντασθούμε την Ελλάδα να επιτυγχάνει πλεόνασμα, π.χ. 2%-2,5% του ΑΕΠ έναντι στόχου 3%-3,5%, τις αγορές να μην ενοχλούνται και την Κομισιόν να ζητά επιτακτικά τη λήψη άμεσων μέτρων για να πάει το πλεόνασμα στο 3,5%.

Αντίθετα, μοιάζει πιο λογικό σε μας να ξεκινήσει μια συζήτηση για το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων της Ελλάδας με προοπτική τη μείωσή τους.

Όμως, δεν είναι μόνο αυτό.

Η θεσμοθέτηση της επέκτασης του δημοσιονομικού κόφτη μετά το 2018 δίνει έναν αυτόματο μηχανισμό στους δανειστές για να επιβάλλουν συνεχώς μέτρα, όταν χάνεται ο στόχος.

Είναι άλλο πράγμα να υπάρχει δημοσιονομικός στόχος, να έχεις νομοθετήσει τα συμφωνηθέντα μέτρα και να μην τον πετυχαίνεις.

Δεν μπορούν να σε εξαναγκάσουν να πάρεις κι άλλα, από τη στιγμή που δεν έχεις υπογράψει τίποτε άλλο.

Αν όμως έχεις νομοθετήσει τον δημοσιονομικό κόφτη με συγκεκριμένη δέσμη μέτρων, σε έχουν δέσει χειροπόδαρα.

Όμως, ο δημοσιονομικό κόφτης έχει ένα ακόμη μειονέκτημα.

Είναι προκυκλικός.

Κοινώς, αν ο στόχος για το πρωτογενές πλεόνασμα μια χρονιά δεν πιάστηκε επειδή ο ρυθμός ανάπτυξης ήταν ασθενέστερος, η εφαρμογή του κόφτη την επόμενη χρονιά -η Eurostat θα επιβεβαιώσει το αποτέλεσμα τον Μάρτιο-Απρίλιο της επομένης χρονιάς- μπορεί να επιδεινώσει την κατάσταση της οικονομίας.

Αυτό μπορεί κάλλιστα να δημιουργήσει φαύλο κύκλο.

Η στήλη έχει υποστηρίξει επανειλημμένα ότι η κατάσταση δεν έπρεπε να φτάσει ποτέ σ’ αυτό το σημείο.

Το ευρωπαϊκό μνημόνιο θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί μέχρι τα τέλη του 2014, ή το πρώτο τρίμηνο του 2015.

Τα μέτρα του 1,7 δισ. ευρώ που απαιτούνταν με βάση το εκτιμώμενο δημοσιονομικό κενό από το ΔΝΤ στα τέλη του 2014, αρχές του 2015, φαντάζουν παιγνιδάκι απέναντι στα 8 δισ. ευρώ που είναι ο λογαριασμός του τρίτου μνημονίου.

Χωρίς να περιλαμβάνουμε τα νέα μέτρα για την περίοδο μετά το 2018.

Δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε τα λάθη για να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο ο λογαριασμός, με την επέκταση του δημοσιονομικού κόφτη μετά το 2018.

Καλύτερα να πιούμε το πικρό ποτήρι τώρα.

Ο κόφτης είναι τοξικός, για να θυμηθούμε μια γνωστή έκφραση.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.