Η παγίδα μιας υπέρβασης

Η μεγάλη υπέρβαση που κατέγραψε το πρωτογενές πλεόνασμα το 2016 επιδέχεται διαφορετικών ερμηνειών. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο μεγάλος παίκτης της διαπραγμάτευσης δεν πρόκειται να αλλάξει τη δική του.

Δημοσιεύθηκε: 18 Ιανουαρίου 2017 - 07:49

Dr Money

Σύμφωνα με τα προκαταρκτικά στοιχεία εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού, το πρωτογενές πλεόνασμα διαμορφώθηκε στα 4,4 δισ. ευρώ, αυξημένο κατά 2,27 δισ. έναντι του στόχου.

Φυσικά, οι δημοσιονομικές επιδόσεις του 2016 θα κριθούν από το πρωτογενές αποτέλεσμα της γενικής κυβέρνησης σε λελογισμένη βάση.

Όμως, δεν αναμένονται μεγάλες αλλαγές, αν πιστέψουμε παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών.

Ο φετινός στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα ίσο με 0,5% του ΑΕΠ έχει ξεπερασθεί κατά πολύ.

Θα μπορούσε κάλλιστα να πλησιάσει ή ξεπεράσει το 2% του ΑΕΠ.

Για την κυβερνητική πλευρά, αυτό συνιστά απόδειξη ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι επιτυγχάνονται.

Από την άλλη πλευρά, για την αντιπολίτευση, το ίδιο πράγμα αποτελεί απόδειξη ότι η κυβέρνηση έχει επιβάλει υπερβολική λιτότητα, υπό τη μορφή της υπερφορολόγησης και της εσωτερικής στάσης πληρωμών.

Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, οφείλουμε να πούμε πως και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο.

Φυσικά, ο καβγάς γίνεται για πολιτικούς λόγους, οπότε δεν μας αφορά.

Όμως, υπάρχει κάτι άλλο που μας καίει.

Αναφερόμαστε στη στάση του Βερολίνου και του ΔΝΤ στο ζήτημα της διαχείρισης του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Ως γνωστόν, το Βερολίνο επιθυμεί τα ελληνικά πρωτογενή πλεονάσματα να παραμείνουν στο 3,5% του ΑΕΠ για πολλά χρόνια μετά το 2018.

Κι αυτό για να αποφύγει στο μέτρο του δυνατού τη λήψη μεσοπρόθεσμων μέτρων ελάφρυνσης του χρέους μετά το τέλος του ελληνικού προγράμματος, όπως συμφωνήθηκε στο Eurogroup του περασμένου Μαΐου.

Επίσης, στην ανακοίνωση του Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, που η ελληνική πλευρά συνυπέγραψε, υπάρχει αναφορά στη διατήρηση του δημοσιονομικού στόχου σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, χωρίς αναφορά σε χρόνια.

Στον αντίποδα, το ΔΝΤ ζητά περισσότερα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, για να κατέβει ο στόχος για πρωτογενή πλεονάσματα στο 1,5% του ΑΕΠ.

Όμως, εδώ γεννάται ένα ερώτημα που θα μπορούσε να γείρει την πλάστιγγα υπέρ του Βερολίνου και είναι απλό.

Αν η Ελλάδα μπορεί σε μια χρονιά, όπως το 2016, με υποτονικό ρυθμό ανάπτυξης, αντί ύφεσης 0,3% που ήταν η επίσημη πρόβλεψη, να εμφανίσει πρωτογενές πλεόνασμα γύρω στο 2% του ΑΕΠ, γιατί να μην μπορεί να παράξει πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ επί χρόνια;

Και μάλιστα αφού η χώρα δαπάνησε 630 εκατ. ευρώ για έκτακτο επίδομα σε χαμηλοσυνταξιούχους;

Είναι προφανές ότι η μεγάλη υπέρβαση του δημοσιονομικού στόχου το 2016 είναι βούτυρο στο ψωμί του κ. Σόιμπλε, που ισχυροποιεί τη θέση του απέναντι στα επιχειρήματα του ΔΝΤ.

Υπό αυτή την έννοια, η εκτιμώμενη μεγάλη υπέρβαση του στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα το 2016 μπορεί να υπονομεύσει τα σχέδια της Αθήνας για αποσαφήνιση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος το συντομότερο.

Κοινώς, δείχνει ότι ο στόχος του 3,5% είναι ρεαλιστικός και όχι τόσο υψηλός όσο πιστεύει το ΔΝΤ.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.