Η ώρα των αποφάσεων για την κυβέρνηση

Η στήλη θα επαναλάβει ότι δεν βλέπει εκλογές, παρότι οι παροχές που ανακοίνωσε χθες ο κ. Τσίπρας βάζουν αρκετούς σε υποψίες.

Ούτε μπορεί να εκτιμήσει τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στο εκλογικό σώμα το έκτακτο βοήθημα και το πάγωμα του ΦΠΑ σε νησιά του ΒΑ Αιγαίου.

Όμως, μπορεί να αντιληφθεί ότι οι Ευρωπαίοι δανειστές δεν θα είναι καθόλου χαρούμενοι, μαθαίνοντας για τη διανομή κρατικών εσόδων, όταν το 2016 δεν έχει κλείσει ακόμη και η Eurostat δεν έχει πιστοποιήσει την υπέρβαση του στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα.

Από την άλλη, το ΔΝΤ θα αισθανθεί δικαιωμένο μετά τις χθεσινές ανακοινώσεις.

Κι αυτό γιατί το Ταμείο υποστήριζε ότι η πίεση για αυξημένες κρατικές δαπάνες θα επανεμφανιζόταν στην Ελλάδα καθώς αρκετές από τις μειώσεις που έχουν γίνει στο παρελθόν δεν υποστηρίζονταν από μεταρρυθμίσεις.

Κοινώς, αρκετές δεν είχαν μόνιμο χαρακτήρα ενώ άλλες περικοπές ήταν υπερβολικές.

Είναι ένας από τους λόγους που το ΔΝΤ υποστήριζε πως υπάρχει κίνδυνος να ξαναπέσει η Ελλάδα στην παγίδα των πρωτογενών ελλειμμάτων της τάξης του 1% του ΑΕΠ μεσοπρόθεσμα.

Με άλλα λόγια, εκτιμούμε ότι ενισχύθηκε η εντύπωση στους κύκλους των δανειστών πως η Αθήνα θα πρέπει να βρίσκεται υπό στενή δημοσιονομική επιτήρηση επί μακρόν.

Κάτι που ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήθελε και επιθυμούσε πάντοτε, όπως γνωρίζουν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ.

Ας επανέλθουμε όμως στο κύριο θέμα του σημερινού άρθρου.

Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Τζέρι Ράις επανέλαβε χθες ότι το Ταμείο είναι υπέρ της διατήρησης του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 1,5% του ΑΕΠ μεσοπρόθεσμα, κάτι που μπορεί να επιτευχθεί με βάση τα υφιστάμενα μέτρα.

Aν όμως η ελάφρυνση χρέους δεν είναι επαρκής και οι Ευρωπαίοι δανειστές μαζί με την Ελλάδα αποφασίσουν να μπει ο στόχος για το πρωτογενές πλεόνασμα στο 3,5% του ΑΕΠ, το ΔΝΤ θα απαιτήσει επιπρόσθετα μέτρα, τόνισε.

Φυσικά, η Ελλάδα δεν θα συναποφασίσει. Αυτό είναι ευφημισμός.

Το Βερολίνο θα αποφασίσει και ήδη το έχει κάνει -για όσους δεν τρέφουν αυταπάτες.

Η γερμανική κυβέρνηση θέλει το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, χωρίς να δίνει την ελάφρυνση χρέους που ζητά το Ταμείο.

Επομένως, η ελληνική κυβέρνηση καλείται να υπογράψει τα μέτρα που ζητά το τελευταίο για να επιτευχθεί ο στόχος για πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ και να μπει στο πρόγραμμα, ή να μην το κάνει και να διαιωνισθεί η σημερινή κατάσταση.

Η Αθήνα ίσως έχει λόγους να ελπίζει σε κάποια πρωτοβουλία που θα άρει το διαφαινόμενο αδιέξοδο.

Όμως, η παρελθούσα εμπειρία με την επίκληση πολιτικών συμφωνιών δεν είναι ενθαρρυντική.