Το κώλυμα του 3,5%

Η Ελλάδα έχει κάνει πολλά λάθη. Όμως, οι δανειστές της επίσης δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Στην παρούσα φάση, ετοιμάζονται να κάνουν ένα ακόμη λάθος, που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο.

Δημοσιεύθηκε: 6 Δεκεμβρίου 2016 - 07:43

Dr Money

Η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως, σύμφωνα με ένα αρχαίο ρητό.

Ας επαναλάβουμε λοιπόν.

Τη δεκαετία του 1990, η Ελλάδα κατάφερε να πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα 1,75% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο για 8 χρόνια.

Όμως, από τότε που μπήκε στο ευρώ μέχρι την αρχή της κρίσης το 2009, η χώρα κατέγραψε πρωτογενές έλλειμμα 2% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο.

Σύμφωνα με το ΔΝΤ, σ’ ένα δείγμα 55 χωρών τα τελευταία 200 χρόνια υπήρξαν μόνο 15 επεισόδια υφέσεων που διήρκησαν πάνω από 5 χρόνια.

Όμως, δεν υπάρχει ούτε μία χώρα που βίωσε ύφεση τέτοιας διάρκειας και κατόρθωσε να διατηρήσει πρωτογενή πλεονάσματα 2% του ΑΕΠ και άνω.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν δύο χώρες της ευρωζώνης, η Ιρλανδία και το Βέλγιο, που πέτυχαν να διατηρήσουν πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ και άνω για πάνω από μια δεκαετία.

Το σερί της Ιρλανδίας ήταν 20 χρόνια ενώ του Βελγίου ήταν 19 χρόνια.

Είναι το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι Ευρωπαίοι δανειστές, για να πείσουν και ίσως να πεισθούν οι ίδιοι ότι η Ελλάδα, με ανεργία άνω του 20% επί σειρά ετών, θα μπορούσε να τις αντιγράψει.

Το οξύμωρο είναι πως ο δημοσιονομικός στόχος θα επιτευχθεί πιο δύσκολα αν το παραγωγικό μοντέλο της ελληνικής οικονομίας αλλάξει και η ανάπτυξη στηριχθεί στις επενδύσεις και στις εξαγωγές, όπως ευαγγελίζονται πιστωτές και άλλοι.

Κι αυτό γιατί, καλώς ή κακώς, οι επενδύσεις και οι εξαγωγές δεν αποφέρουν τα έσοδα στον κρατικό κορβανά που αποφέρει η ανάπτυξη, η οποία στηρίζεται στην κατανάλωση. Καλώς ή κακώς.

Φυσικά, δεν το λέμε για να υποστηρίξουμε το αναπτυξιακό μοντέλο που βασίζεται στην κατανάλωση σε μια χώρα χωρίς βιομηχανική βάση όπως η Ελλάδα, αλλά για να υπογραμμίσουμε το οξύμωρο της υπόθεσης.

Ασφαλώς, όλοι, είτε είναι στο ΔΝΤ, είτε είναι στην Κομισιόν και στις ευρωπαϊκές χώρες, τα γνωρίζουν αυτά.

Παρ’ όλα αυτά, το Eurogroup υποστηρίζει τη διατήρηση του μεσοπρόθεσμου δημοσιονομικού στόχου για 3 ή 5 ή 10 χρόνια μετά το 2018.

Προφανώς, αλληλοκοροϊδευόμαστε.

Δύο εξηγήσεις μπορούμε να δώσουμε γι’ αυτή την κατάσταση.

Πρώτον, κάποιοι πιστωτές πραγματικά πιστεύουν ότι η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει ή/και θέλουν να την τιμωρήσουν για τις δημοσιονομικές αμαρτίες της.

Αν όμως συνεχίσουν να επιμένουν και να επιβάλλουν τις θέσεις τους, είναι θέμα χρόνου να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας, μ’ ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη θέση της χώρας στο ευρώ.

Δεύτερον, δεν πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να βγάλει τέτοια πλεονάσματα, αλλά επιμένουν τώρα γιατί τους βολεύει, π.χ. για πολιτικούς λόγους.

Οταν λοιπόν φθάσει η ώρα και δεν βγάλει τα πλεονάσματα που έχει δεσμευθεί, θα κάνουν τα στραβά μάτια.

Ισως, αλλά η χώρα θα έχει δεσμευθεί εγγράφως και επομένως θα βρίσκεται στο έλεος της ισορροπίας δυνάμεων που θα επικρατεί στην Ευρωζώνη εκείνη την περίοδο.

Δεν ξέρουμε ποια εξήγηση είναι σωστή.

Εκείνο που ξέρουμε είναι πως το κόστος θα είναι μεγάλο για όποιον πάρει την απόφαση και δεν μπορεί να αντισταθμιστεί με τα βραχυχρόνια μέτρα για το χρέος που ανακοινώθηκαν.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.