Μην πυροβολείτε το ΔΝΤ

Το ΔΝΤ δεν είναι άμοιρο ευθυνών για την ελληνική τραγωδία, όσον αφορά στη συνταγή αντιμετώπισης της κρίσης.

Συνέβαλε στη διαμόρφωση του 1ου μνημονίου, αποδεχόμενο τις θέσεις των Ευρωπαίων και της τότε ελληνικής κυβέρνησης για φοροκεντρική δημοσιονομική προσαρμογή και τις εκτιμήσεις για υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα μεσοπρόθεσμα.

Επιπλέον, δεν απαίτησε εμπροσθοβαρή απομείωση του ελληνικού χρέους, όπως επιχειρηματολογούσαν εσωτερικά οι τεχνοκράτες του, αλλά συμφώνησε με την ευρωπαϊκή θέση για πολιτικούς λόγους (Στρος Καν).

Ακόμη, έπεσε αρκετά έξω στις προβλέψεις του για τα πρωτογενή πλεονάσματα του 2013 και του 2015 και τον ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας τις ίδιες χρονιές.

Ειδικότερα, το 2015, προέβλεπε αρχικά πρωτογενές έλλειμμα αντί του μικρού πλεονάσματος το οποίο διαμορφώθηκε μετά τις αλλαγές στις κατηγοριοποιήσεις κρατικών εταιρειών.

Στην έκθεση του Ιουνίου 2016 αποδίδει το περσινό πρωτογενές πλεόνασμα σε «μεγάλους έκτακτους παράγοντες». Προφανώς, εννοεί το μεγάλο ποσό που πλήρωσε η Τράπεζα της Ελλάδος στον κρατικό κορβανά λόγω ELA κ.τ.λ.

Όμως, το Ταμείο είχε τουλάχιστον το θάρρος να παραδεχθεί δημοσίως τα λάθη του, π.χ. με τον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή, σε αντίθεση με την Κομισιόν και τους υπολοίπους.

Στην προκειμένη περίπτωση, η θέση του είναι απλή.

Με τα δημοσιονομικά μέτρα που έχουν ληφθεί ή έχουν ψηφισθεί, η Ελλάδα θα μπορούσε να επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα έως 1,5% του ΑΕΠ το 2018.

Επίσης, η διατήρηση του στόχου για πλεόνασμα 1,5% του ΑΕΠ μεσοπρόθεσμα απαιτεί μέτρα σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Ταμείου. Διαφορετικά, η Ελλάδα θα βρεθεί με έλλειμμα 1% του ΑΕΠ περίπου.

Η ιστορία είναι με το μέρος του ΔΝΤ.

Η Ελλάδα μπόρεσε να διατηρήσει πρωτογενές πλεόνασμα 1,75% του ΑΕΠ επί 8 χρόνια τη δεκαετία του 1990.

Όμως, για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα πριν από την κρίση, η Ελλάδα κατέγραψε πρωτογενές έλλειμμα 1% του ΑΕΠ περίπου, που μεγεθύνθηκε στο 2% μετά την υιοθέτηση του ευρώ.

Ως εκ τούτου, η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ που απαιτείται μεσοπρόθεσμα, κατά τη γνώμη των δανειστών, για να καταστεί το ελληνικό χρέος διαχειρίσιμο χωρίς δραστικά μέτρα ανακούφισης, απαιτεί μεγάλη επιπλέον δημοσιονομική προσπάθεια.

Εναλλακτικά, οι Ευρωπαίοι δανειστές θα μπορούσαν να συμφωνήσουν σε δραστικά μέτρα για την ανακούφιση του ελληνικού χρέους και να διατηρηθεί ο στόχος στο 1,5% του ΑΕΠ.

Όμως, κάποιες χώρες της ευρωζώνης, π.χ. Γερμανία, Ολλανδία, δεν θέλουν να τα δώσουν για πολιτικούς λόγους, αλλά επιθυμούν να συμμετάσχει το ΔΝΤ στο σχέδιο διάσωσης.

Θέλουν λοιπόν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, ζητώντας από το Ταμείο να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα, αναθεωρώντας τις απόψεις του για να βολευτούν οι ίδιοι πολιτικά.

Η ελληνική πλευρά βρίσκεται σε αδύναμη θέση και δεν μπορεί να επηρεάσει τις αποφάσεις του Βερολίνου.

Βάλλει λοιπόν εναντίον του ΔΝΤ, που προσκαλείται φορτικά από το Βερολίνο να μπει στο ελληνικό πρόγραμμα γιατί είναι πιο εύκολο και βολικό.

Η Κομισιόν επίσης βάλλει εναντίον του ΔΝΤ υπογείως, μιλώντας για μη ρεαλιστικές εκτιμήσεις του σχετικά με την πορεία των μεγεθών της ελληνικής οικονομίας τα επόμενα χρόνια.

Φυσικά, δεν θα είχαμε φτάσει σ' αυτή την κατάσταση, αν η ελληνική πλευρά είχε κλείσει το 2ο ευρωπαϊκό μνημόνιο στα τέλη του 2014 ή το πρώτο τρίμηνο του 2015.

Όπως συνέβη στο παρελθόν, έτσι και τώρα, οι ελληνικές αντιδράσεις δεν πρόκειται να έχουν αντίκρισμα.

Οι αποφάσεις για την Ελλάδα θα ληφθούν στο Βερολίνο.

Επομένως, οι δημόσιες βολές εναντίον του Ταμείου δεν έχουν νόημα. Θα ήταν αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι το ΔΝΤ θα αλλάξει θέσεις λόγω των βολών που δέχεται.

Το αντίθετο ίσως συμβεί.

Dr. Money