Ο Ντράγκι και το QE θέλουν το ΔΝΤ τους

Κι αν ναι, πότε και πού θα συνεδριάσει;

Είναι μερικά από τα ερωτήματα που μας απασχόλησαν το τελευταίο 48ωρο και δικαιολογημένα.

Με τις συνομιλίες μεταξύ του ΔΝΤ και των Βρυξελλών να βρίσκονται σε αδιέξοδο, αν δεχθούμε την άποψη των ευρωπαϊκών θεσμών όπως τους αποκαλούμε από πέρυσι, μια τέτοια συνάντηση μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική.

Αλλωστε, ο κ. Σόιμπλε δεν θα τη συγκαλούσε χωρίς κανένα λόγο.

Δύο τινά θα μπορούσαν να συμβαίνουν για να πάρει την πρωτοβουλία.

Πρώτον, ο ίδιος είχε έλθει σε κάποιου είδους συνεννόηση με τον Πόουλ Τόμσεν και την Κριστίν Λαγκάρντ για το ελληνικό ζήτημα και θα ζητούσε από τους υπόλοιπους να συγκατανεύσουν.

Δεύτερον, δεν υπάρχει συμφωνία με το ΔΝΤ και ήθελε να διερευνήσει το τοπίο για να δει μέχρι πού θα μπορούσαν να φθάσουν όλοι μαζί για να βρεθεί κοινό έδαφος.

Όλα δείχνουν ότι μάλλον πρόκειται για το δεύτερο αλλά θα πρέπει να περιμένουμε.

Εν τω μεταξύ, η ελληνική πλευρά θα πρέπει να κάνει τις υπόλοιπες υποχωρήσεις για να κλείσουν τα ανοικτά θέματα της 2ης αξιολόγησης το επόμενο διάστημα και να δοθεί το πράσινο φως από το Eurogroup για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους.

Όμως, το μεγάλο ζητούμενο για την ελληνική πλευρά είναι η ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE) της ΕΚΤ.

Δυστυχώς, αυτό κινδυνεύει να παραμείνει στο ράφι, αν το ΔΝΤ δεν βγάλει το ελληνικό χρέος διαχειρίσιμο.

Κι αυτό γιατί θα είναι εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο να βγάζει η έκθεση της ΕΚΤ το ελληνικό χρέος διαχειρίσιμο, το ΔΝΤ να συμπεραίνει το ακριβώς αντίθετο και η ΕΚΤ να προχωρά με το QE για την Ελλάδα.

Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι θα ήταν δυνατόν ο Μάριο Ντράγκι να ρισκάρει την αξιοπιστία της ΕΚΤ για να εντάξει τα ελληνικά ομόλογα στο QE σε μια τέτοια περίπτωση.

Την ίδια άποψη συμμερίζονται κι άλλοι, πολύ πιο αρμόδιοι στην Αθήνα.

Οσο πολύ κι αν ο Ντράγκι το θέλει για άλλους λόγους.

Κοινώς, να συμβάλει στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας μέσω της βελτίωσης των συνθηκών ρευστότητας, αλλά κυρίως να βοηθήσει τις ελληνικές τράπεζες να εμφανίσουν ενισχυμένη κερδοφορία.

Καλώς ή κακώς, στα μάτια των έξω, ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν συνδέεται πλέον με τον εκτροχιασμό των δημόσιων οικονομικών το 2017, αλλά με μια νέα ανακεφαλαιοποίηση των εγχώριων τραπεζών.

Βγάζει λοιπόν νόημα η ενίσχυση της κερδοφορίας τους μέσω του QE και των ευρύτερων θετικών επιπτώσεων που αυτό θα έχει.

Όμως, θα ήταν έκπληξη αν το έπαιρνε πάνω του ο Ντράγκι, διακινδυνεύοντας την αξιοπιστία της ΕΚΤ και τη δική του, βγάζοντας το ελληνικό χρέος φερέγγυο, αν το ΔΝΤ έλεγε το αντίθετο.

Γι' αυτό τον λόγο είναι σημαντικό να μην υπάρχει διχογνωμία της ΕΚΤ και του ΔΝΤ πάνω στο θέμα της φερεγγυότητας του χρέους.

Αν το Washington Group μπορούσε να συμβάλει στην εξεύρεση κοινού τόπου μεταξύ ΔΝΤ και ευρωπαϊκών θεσμών σ' αυτό το θέμα, θα ήταν ευχής έργον.

Dr. Money