Ο νόμος του ΔΝΤ

Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις στη Γερμανία, το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία εμφανίζεται να κερδίζει το 14%-15% των ψήφων έναντι 31%-32% των Χριστιανοδημοκρατών της κ. Μέρκελ και 21%-22% των σοσιαλδημοκρατών.

Με το κόμμα των πρασίνων στο 10%-11%, το αριστερό κόμμα (Die Linke) στο 10%-11% και το Φιλελεύθερο κόμμα στο 5%-6%, η προοπτική μιας νέας τετραετίας στην καγκελαρία για την κ. Μέρκελ δεν μοιάζει καθόλου εύκολη.

Το ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία προκαλεί τη μεγαλύτερη ζημιά στο κόμμα της καγκελαρίου.

Είναι το κόμμα που χρησιμοποίησε το επιχείρημα της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, για να αποκτήσει μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων την οποία ενίσχυσε περαιτέρω, χρησιμοποιώντας το μεταναστευτικό.

Η Ελλάδα, ως πρώτη χώρα υποδοχής, ήταν αναμεμειγμένη και στο μεταναστευτικό και είχε κατηγορηθεί από την Εναλλακτική ότι δεν προστάτευε τα σύνορά της.

Δεν θα ήθελε λοιπόν η καγκελάριος να δώσει τροφή σ' αυτό το κόμμα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, επαναφέροντας το ελληνικό θέμα στο προσκήνιο, γιατί ξέρει ότι θα αποβεί εις βάρος της.

Επομένως, θα πρέπει να το κλείσει το συντομότερο, εξασφαλίζοντας τη συμμετοχή του ΔΝΤ όπως υποσχέθηκε στους βουλευτές της όταν ψήφιζαν το 3ο ελληνικό μνημόνιο.

Αυτό σημαίνει ότι οι εμπειρογνώμονες του ΔΝΤ θα πρέπει να βγάλουν το ελληνικό χρέος διαχειρίσιμο, για να πάνε στο ΔΣ και να ζητήσουν την έγκριση για νέο πρόγραμμα και χρηματοδότηση.

Όμως, αυτή τη στιγμή υπάρχει αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις του Βερολίνου με το ΔΝΤ, όπως παραδέχονται Ευρωπαίοι αξιωματούχοι.

Η απαίτηση του ΔΝΤ για προσδιορισμό αυτή την περίοδο των μεσοπρόθεσμων μέτρων ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους που θα εφαρμοσθούν μετά το τέλος του μνημονίου είναι πολιτικά επικίνδυνη πράξη.

Κι αυτό γιατί μπορεί να χρησιμοποιηθεί από το κόμμα της Εναλλακτικής, για να επαναφέρει την Ελλάδα στην εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση της Γερμανίας.

Τι μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε;

Μια λύση-συνδυασμό πολιτικών και μέτρων είναι η απάντηση.

Η έξοδος του ΔΝΤ αυτή τη χρονική συγκυρία θα μας εξέπληττε, καθώς θα δημιουργούσε προβλήματα στην κ. Μέρκελ.

Δεν θεωρούμε λοιπόν πως αυτό είναι το επονομαζόμενο Plan Β.

Εναλλακτικά, θα μπορούσαν να διατηρηθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα στο 3,5% του ΑΕΠ για μερικά επιπλέον χρόνια μετά το 2018, όπως θέλουν οι Ευρωπαίοι, και να πεισθεί το ΔΝΤ να συμμετάσχει χρηματοδοτικά με δικό του πρόγραμμα.

Πώς;

Προσφέροντάς του αφενός μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους και αφετέρου την προοπτική νέων δημοσιονομικών μέτρων από την Ελλάδα μετά το 2018, αν χρειασθεί, που θα προσδιορισθούν τώρα ώστε να βγαίνουν οι αριθμοί για το χρέος.

Στα μέτρα ελάφρυνσης θα περιλαμβάνονταν τα βραχυπρόθεσμα και ένα μέρος των μεσοπρόθεσμων που δεν έχουν πολιτικό κόστος, όπως η επιστροφή των κερδών από τα ελληνικά ομόλογα που διακρατεί το ευρωσύστημα.

Ο δημοσιονομικός κόφτης θα μπορούσε να παραμείνει.

Ακόμη και η δέσμευση του Eurogroup ότι θα κάνει ό,τι χρειασθεί για να παραμείνει το ελληνικό χρέος διαχειρίσιμο θα μπορούσε να προστεθεί.

Όμως, έχουν γίνει συνομιλίες για διαφορετικές βερσιόν της ανωτέρω λύσης, χωρίς αποτέλεσμα μέχρι στιγμής.

Θα μπορούσε κάτι να αλλάξει, π.χ. χαμηλώνοντας τον στόχο για το πρωτογενές πλεόνασμα μετά το 2018; Δύσκολο να πει κανείς.

Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί;

Θα μπορούσε να βρεθεί μια λύση σαν εκείνη στην οποία αναφερόταν ρεπορτάζ του Ρόιτερς τον Οκτώβριο.

Κοινώς, να βρεθεί μια φόρμουλα ώστε να έχει το ΔΝΤ αναβαθμισμένο ρόλο στο ελληνικό πρόγραμμα με προοπτική χρηματοδότησης, αν παρίστατο ανάγκη, π.χ. μια πιστωτική γραμμή.

Το τελευταίο ίσως προϋποθέτει όπως αναπτύξει το Ταμείο νέα χρηματοδοτικά εργαλεία.

Έναν τομέα στον οποίο το Ταμείο φέρεται να δουλεύει εδώ και καιρό.

Σε κάθε περίπτωση, οι πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία, στην Ολλανδία κι αλλού φαίνεται να παίζουν καθοριστικό ρόλο στο μέτωπο του ελληνικού χρέους.

Οπως κι η στάση του ΔΝΤ, που αρκετοί αμφιβάλλουν αν θα τραβήξει το σχοινί μέχρι το τέλος.

Dr. Money