To χρέος, ο Τραμπ και η Λαγκάρντ

With all due respect στον πρόεδρο Ομπάμα, που λένε οι Αγγλοσάξονες, αλλά ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ ονομάζεται Ντόναλντ Τραμπ και στα μάτια των περισσότερων ηγετών του κόσμου, αυτός είναι που μετρά.

Οσοι έχουν αμφιβολίες δεν μπορούν παρά να φέρουν στο νου τους τον πρώην πρόεδρο Κάρτερ.

Ένα χρόνο και πλέον πριν τελειώσει η πρώτη 4ετής θητεία του, ο όχλος, με τις ευλογίες του καθεστώτος της Τεχεράνης, συνέλαβε και κράτησε ομήρους αρκετούς Αμερικανούς διπλωμάτες κ.τ.λ. ως αντίποινα για την άδεια που δόθηκε στον Σάχη να έλθει στις ΗΠΑ για ιατρική φροντίδα.

Για κάπου ένα χρόνο, οι δύο πλευρές διαπραγματεύονταν. Το καλοκαίρι-φθινόπωρο του 1980 είχαν φτάσει κοντά σε συμφωνία για την επιστροφή των ομήρων.

Όμως, οι Ιανοί προτίμησαν να κάνουν πίσω και να περιμένουν να αναλάβει ο νέος πρόεδρος, αντί να επιστρέψουν τους ομήρους νωρίτερα.

Δεν το λέμε για να υποβιβάσουμε τη σημασία της επίσκεψης του προέδρου Ομπάμα αλλά γιατί είναι μια πραγματικότητα.

Στην περίπτωση του ελληνικού χρέους ίσως έχει συνέπειες από την ανάποδη και εξηγούμαι.

Σύμφωνα με την οικονομικίστικη λογική του προέδρου Τραμπ, οι ΗΠΑ δεν πρέπει να σηκώνουν το βάρος της χρηματοδότησης, αν δεν έχουν άμεσα οφέλη.

Είτε θα πρέπει να επιμερίζονται το κόστος με άλλα κράτη, πιο δίκαια, είτε τα ξένα κράτη να το αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου.

Στην προκειμένη περίπτωση αναφερόμαστε στο ΔΝΤ, που ενισχύεται χρηματοδοτικά κυρίως από τις ΗΠΑ, χωρίς οι τελευταίες να χρειάζονται τα δάνειά του.

Δεν αποκλείεται ο νέος πρόεδρος να θέσει σε κάποιο σημείο θέμα χρηματοδότησης των διεθνών οργανισμών, στους οποίους περιλαμβάνεται το ΔΝΤ, και των χωρών που δανειοδοτεί.

Δεν είναι μυστικό ότι πολλές αναδυόμενες χώρες γκρινιάζουν εδώ και καιρό για τα δάνεια που έχουν δοθεί στην Ελλάδα, θεωρώντας ότι η Ευρωζώνη έχει τη δύναμη να σηκώσει αυτό το βάρος.

Δεν είναι επίσης μυστικό ότι οι τεχνοκράτες του Ταμείου θέλουν να φύγουν από το ελληνικό πρόγραμμα για δύο λόγους.

Πρώτον, δεν θέλουν να συσχετίζονται με προγράμματα που έχουν αποτύχει.

Δεύτερον, θεωρούν ότι το ΔΝΤ αναγκάζεται να υιοθετεί, υπό την πίεση των Ευρωπαίων, κάποια μέτρα πολιτικής που δεν είναι σύμφωνα με το καταστατικό και τις απόψεις τους.

Από την άλλη πλευρά, η ηγεσία του Ταμείου σκέφτεται πιο σφαιρικά ή πολιτικά, αν προτιμάτε.

Κοινώς, η κ. Λαγκάρντ φέρεται να ευνοεί την περαιτέρω χρηματοδοτική συμμετοχή του ΔΝΤ σ' ένα νέο ελληνικό πρόγραμμα, έστω για ένα μικρό ποσό, γιατί δεν θέλει να δημιουργήσει πρόβλημα στη κ. Μέρκελ ενόψει των εκλογών στη Γερμανία.

Επί τη ευκαιρία, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μια παρόμοια τάση παρατηρείται σε ευρωπαϊκούς πολιτικούς κύκλους είτε πρόκειται για το δεξιό φάσμα, είτε το κεντροαριστερό.

Κοινώς, δεν θέλουν να δημιουργηθεί εκ νέου πρόβλημα στην Ελλάδα και να υπάρξουν αρνητικές εκπλήξεις από αυτό το μέτωπο ενώ οδεύουν σε εκλογές η Γαλλία και η Γερμανία εντός του 2017.

Υπάρχουν ήδη άλλα ανοικτά μέτωπα, δεν χρειάζεται ένα ακόμη, τονίζουν σε κατ' ιδίαν συνομιλίες τους υψηλόβαθμα κοινοτικά στελέχη.

Ακόμη και του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.

Με άλλα λόγια, οι Ευρωπαίοι εταίροι και η κ. Λαγκάρντ θα ήθελαν όλα να κυλήσουν ομαλά στο ελληνικό μέτωπο.

Να τελειώσει η δεύτερη αξιολόγηση, να υπάρξει μια συμφωνία για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, να μπει το ΔΝΤ με λεφτά και να εντάξει η ΕΚΤ τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμά της.

Ετσι, στην προεκλογική τους εκστρατεία θα μπορούν να μιλάνε για πετυχημένο ελληνικό πρόγραμμα, αντί να ακούνε τις επικρίσεις, π.χ. του κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία.

Όμως, όλοι αυτοί γνωρίζουν ότι η οπτική του προέδρου Τραμπ μπορεί να είναι διαφορετική όσον αφορά το ΔΝΤ.

Γνώστες αναφέρουν ότι το Ταμείο δεν πλέει σε πελάγη ρευστότητας αυτή την περίοδο.

Υπό αυτή τη λογική, οι του ΔΝΤ, τουλάχιστον, θα πρέπει να βιαστούν και να λάβουν τις αποφάσεις τους για την Ελλάδα, πριν αναλάβει επισήμως καθήκοντα ο νέος Αμερικανός πρόεδρος γύρω στις 20 Ιανουαρίου του 2017.

Αυτός είναι ο λόγος που αναφέραμε ότι οι πολιτικοί υπολογισμοί ίσως παίξουν μεγαλύτερο ρόλο αυτή τη φορά στα θέματα που αφορούν το ελληνικό χρέος και τη συμμετοχή του ΔΝΤ.

Μαζί φυσικά με τους προαναφερθέντες λόγους, που έχουν άλλοι Ευρωπαίοι πολιτικοί.

Dr. Money