To τυρί και η φάκα του ΔΝΤ

Η συμφωνία του Eurogroup της 24ης Μαΐου είναι ξεκάθαρη.

Με την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης δεσμεύθηκαν να προχωρήσουν στην υλοποίηση των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος. Τα άμεσα μέτρα θα ολοκληρωθούν το καλοκαίρι του 2018, με τη λήξη του προγράμματος.

Παρ' όλα αυτά, οι Ευρωπαίοι-δανειστές δείχνουν να καθυστερούν την εφαρμογή τους, με σκοπό να πιέσουν ώστε να ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση. Kι αυτό γιατί γνωρίζουν τη σφοδρή επιθυμία της ελληνικής κυβέρνησης να ενταχθούν τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QΕ).

Επιπλέον, το Eurogroup του περασμένου Μαΐου δεσμεύθηκε να υλοποιήσει μια δέσμη μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος και ένα μακροπρόθεσμο μηχανισμό μετά το τέλος του προγράμματος.

Το ΔΝΤ αποδέχθηκε αυτές τις θέσεις.

Όμως, η κυβέρνηση της Γερμανίας και κάποιων άλλων χωρών έχουν πολιτικό θέμα επειδή το ΔΝΤ δεν συμμετέχει στο ελληνικό πρόγραμμα, όπως είπαν στους βουλευτές τους όταν το ψήφιζαν. Θέλουν λοιπόν τη χρηματοδοτική συνδρομή του ΔΝΤ για την Ελλάδα, έστω συμβολικά, που με τη σειρά του δεν διαφωνεί, αρκεί το ελληνικό χρέος να είναι διαχειρίσιμο.

Κοινώς, να περιλαμβάνει μέτρα για την ελάφρυνσή του, που να είναι συμβατά με τον στόχο για πρωτογενή πλεονάσματα 1,5% του ΑΕΠ μακροπρόθεσμα και την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. Κι εδώ ακριβώς αρχίζει η διελκυνστίδα μεταξύ του ΔΝΤ και του Βερολίνου.

Κάποιος θα έλεγε πως αυτό είναι δικό τους θέμα.

Όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι.

Κατά την απάντηση που έδωσε σε σχετική ερώτηση στο χθεσινό briefing, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ κ. Ράις, επανέλαβε ότι τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους δεν χρειάζεται να υλοποιηθούν τώρα.

Όμως, αυτή είναι δέσμευση του ΔΝΤ από το Eurogroup του περασμένου Μαΐου. Το καινούργιο στοιχείο είναι μια άλλη αναφορά του κ. Ράις.

Τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος μπορεί να εφαρμοσθούν με την υλοποίηση από μέρους της Ελλάδας ενός προγράμματος μεταρρυθμίσεων, ανέφερε.

Όμως, κάτι τέτοιο είναι ουσιαστικά ένα νέο μνημόνιο και δεν προβλέπεται στη συμφωνία του Eurogroup της 24ης Μαΐου. 

Από την άλλη πλευρά, είναι κάτι που ο κ. Σόιμπλε βρίσκει σωστό καθώς δεν εμπιστεύεται την ελληνική πλευρά. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών επιθυμεί οι δανειστές να έχουν κάποιο έλεγχο επί των ελληνικών δημόσιων οικονομικών μετά το τέλος του σημερινού προγράμματος και η πρόταση του ΔΝΤ θα πρέπει να τον βρίσκει σύμφωνο.

Όμως, δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να βρει σύμφωνη την ελληνική ή καλύτερα την όποια ελληνική κυβέρνηση. Στα μέσα του 2018, που θεωρητικά λήγει το τρίτο ευρωπαϊκό μνημόνιο, θα έχουν συμπληρωθεί 8 χρόνια άμεσης οικονομικής κηδεμονίας.

Αυτό δεν μπορεί να συνεχισθεί.

Ακόμη και αν το τυρί είναι η συμμετοχή της Ελλάδας στο QE της ΕΚΤ, που επιθυμεί διακαώς η κυβέρνηση.

Dr. Money