Το δικαίωμα στην επιλογή

Πάνω από 4 εκατ. άτομα έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία.

Η μεγάλη πλειοψηφία όλων αυτών δεν πληρώνουν επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν και όχι το αντίθετο.

Μάλιστα, αρκετοί έχουν επίσης οφειλές σε ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες, απ' όσο μπορούμε να κρίνουμε από γνωστούς και φίλους.

Κοινώς, είναι καταχρεωμένοι.

Το κράτος, με τις ευλογίες των πιστωτών που θέλουν να πάρουν τα δανεικά τους πίσω, έχει υιοθετήσει τη λογική των κατασχέσεων προς εκφοβισμό των οφειλετών και αύξηση της εισπραξιμότητας των φόρων.

Το αποτέλεσμα είναι να έχει μεν κάποια έσοδα μέσω των κάθε μορφής κατασχέσεων, αλλά να δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα στην οικονομική δραστηριότητα και στις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.

Κι αυτό γιατί ολοένα και περισσότεροι φορολογούμενοι προσπαθούν να βρουν τρόπους να διαφυλάξουν τα όποια επιπλέον χρήματα περιμένουν να εισπράξουν για να ζήσουν ή να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.

Δυστυχώς, οι 12 πάγιες δόσεις είναι πολύ λίγες για να καλύψουν τις μηνιαίες οφειλές ανθρώπων με μικρά εισοδήματα.

Αν κάποιος οφείλει 5.000 ευρώ στην εφορία, θα πρέπει να πληρώνει πάνω από 415 ευρώ τον μήνα μέσω της ρύθμισης των 12 δόσεων.

Τι μηνιαίο εισόδημα θα πρέπει να έχει κάποιος για να ανταποκρίνεται στις εύλογες δαπάνες διαβίωσης και να πληρώνει τις τρέχουσες ασφαλιστικές και φορολογικές υποχρεώσεις του;

Αρκετά πάνω από 1.000 ευρώ τον μήνα καθαρά, είναι η απάντηση.

Πόσοι όμως οφειλέτες στην Ελλάδα της πολυετούς ύφεσης ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία;

Μάλλον λίγοι έως πολύ λίγοι, θα πρέπει να είναι η απάντηση.

Επομένως, η αύξηση των δόσεων για όσους έχουν μηδενικές ή μικρές καταθέσεις και ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία θα διευκόλυνε όσους μπορούν να το κάνουν για μικρότερα ποσά.

Όμως, η αύξηση των δόσεων δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή από τους δανειστές, που θα επικαλεσθούν τον «ηθικό κίνδυνο» όπως έκαναν στο παρελθόν.

Θα πρέπει λοιπόν να εξερευνηθούν άλλες λύσεις, με δεδομένη τη στενότητα ρευστότητας που χαρακτηρίζει τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου.

Η επιλογή της πληρωμής οφειλών προς την εφορία για κάθε λογής φόρο, π.χ. κληρονομιάς, ΕΝΦΙΑ, εισοδήματος, με ακίνητα από ένα ποσό και άνω θα μπορούσε να προσφέρει εν μέρει λύση.

Ως γνωστόν, η μεγαλύτερη πηγή πλούτου του μέσου ελληνικού νοικοκυριού είναι τα ακίνητα.

Παλαιότερες εκτιμήσεις της Εθνικής ήθελαν να αντιπροσωπεύουν το 70% με 80% του συνολικού πλούτου.

Οι καταθέσεις υστερούσαν κατά πολύ και έπονταν ομόλογα, μετοχές κ.τ.λ.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ιδιοκατοίκησης στην Ευρώπη.

Αν λοιπόν δινόταν η ευκαιρία στους οφειλέτες, θα προτιμούσαν κάποιοι που δεν είχαν ρευστό αλλά είχαν ακίνητα να πληρώσουν την εφορία με εκχώρηση κάποιου ακινήτου για οφειλές φόρων από κάποιο ποσό και άνω.

Τεχνικά θέματα όπως η αποτίμηση του ακινήτου κ.τ.λ. θα μπορούσαν να επιλυθούν εύκολα.

Μ' αυτό τον τρόπο θα αποφεύγονταν φαινόμενα ξεπουλήματος που πιέζουν την αγορά ακινήτων και αποφέρουν πολύ λιγότερα στο κράτος ή στους οφειλέτες, προκαλούν κοινωνικές εντάσεις και ριζοσπαστικοποιούν ένα μέρος του πληθυσμού.

Η διαχείριση του χαρτοφυλακίου των ακινήτων που θα περιέρχονταν στην κατοχή του κράτους θα μπορούσε κάλλιστα να περιλαμβάνει κι άλλες δυνατότητες όπως η ενοικίασή του και η επαναγορά του σε βάθος χρόνου από τον οφειλέτη.

Πριν λίγες μέρες, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ. Αλεξιάδης αναφέρθηκε στην πληρωμή φόρων κληρονομιάς με ακίνητα, σε μια προσπάθεια αντιμετώπισης της τάση του «δεν κληρονομώ».

Νομίζουμε ότι η ιδέα θα πρέπει να επεκταθεί, δίνοντας τη δυνατότητα σε όσους έχουν μεν ακίνητα αλλά δεν έχουν αρκετή ρευστότητα, να πληρώσουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές τους προς το κράτος.

Φυσικά, οι δανειστές θα αντιδράσουν αρχικά.

Όμως, ίσως το ξανασκεφθούν, αν κάποιος τους εξηγήσει πως το «δεν κληρονομώ» μπορεί να μετατραπεί εύκολα στο «δεν πληρώνω φόρους».

Στην τελευταία περίπτωση, αυτοί είναι εκείνοι που ίσως δεν πάρουν πίσω τα δάνειά τους.

Οι φορολογούμενοι πρέπει να έχουν περισσότερες επιλογές, σε μια χώρα που είναι σε πολυετή ύφεση και υψηλή ανεργία και υποαπασχόληση.

Dr. Money