Tα παίγνια έχουν μερικές φορές άσχημο τέλος

Στις 25 Ιανουαρίου, ο ελληνικός λαός είχε να επιλέξει βασικά μεταξύ δυο σχεδίων για την επόμενη μέρα.

Πρώτον, το σχέδιο της ΝΔ και του κ. Σαμαρά που προέβλεπε ολοκλήρωση του 2ου προγράμματος μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου με την λήψη περιοριστικών μέτρων που προσδιορίζονταν στο e-mail Χαρδούβελη.

Κατόπιν είσοδο σε πρόγραμμα προληπτικής πιστωτικής γραμμής, αναδιάρθρωση του χρέους με πρόσβαση στις αγορές και έξοδο από το Μνημόνιο του ΔΝΤ πριν ή τον Μάρτιο του 2016.

Δεύτερον, το πρόγραμμα του Σύριζα και του Αλέξη Τσίπρα που προέβλεπε το τέλος των Μνημονίων και της λιτότητας και την απομείωση του χρέους με παραμονή στην ευρωζώνη.

Ο κυρίαρχος ελληνικός λαός, εν τη σοφία του, επέλεξε το δεύτερο σχέδιο.

Όμως, όλα τα σχέδια δεν κρίνονται από τις προθέσεις εκείνων που τα εκπονούν αλλά από το αποτέλεσμα.

Πολλοί αναρωτήθηκαν, ανάμεσά τους κι εμείς, τότε γιατί ο κ. Τσίπρας προκάλεσε εκλογές αντί να αφήσει την προηγούμενη κυβέρνηση να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, εισπράττοντας το πολιτικό κόστος.

Ετσι και αλλιώς δεν θα έχανε τις εκλογές αργότερα, ακόμη κι αν η οικονομία αναπτυσσόταν με τον προβλεπόμενο ρυθμό του 2,9% το 2015.

Η μοναδική πειστική απάντηση που έχουμε λάβει είναι η εξής: O κ. Τσίπρας είναι πολιτικό όν και ήξερε ότι στη βράση κολλάει το σίδερο.

Σήμερα ο πρωθυπουργός βρίσκεται με την πλάτη στο τοίχο, έχοντας να σταθμίσει αφενός τις αντιδράσεις των συντρόφων του σε περίπτωση συμφωνίας και αφετέρου τις αντιδράσεις των δανειστών.

Η επιλογή της κυβέρνησης να τραβήξει η διαπραγμάτευση σε βάθος για εσωκομματικούς λόγους, εκτός των άλλων, τείνει να μετατραπεί σε μπούμερανγκ με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους.

Η επικρατούσα αντίληψη σε κάποιους υψηλά ιστάμενους κύκλους είναι ότι τραβώντας την διαπραγμάτευση ως το τέλος θα μπορέσει να πάρει περισσότερα από τους δανειστές.

Το συμπέρασμα βασίζεται στην υπόθεση ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι υπερόπλο όπως δήλωσε χθες ο κ. Σκουρλέτης.

Κοινώς, δεν θα αφήσουν οι ευρωπαίοι εταίροι και δευτερευόντως οι αμερικάνοι να προκληθεί τεράστιο πρόβλημα για μερικές εκατοντάδες εκ. ευρώ όπως λένε.

Τα συμφέροντα είναι πολύ μεγάλα, ισχυρίζονται.

Δεν είναι μόνο η υστεροφημία της κ. Μέρκελ ή οι γεωπολιτικοί λόγοι που επικαλούνται οι αμερικάνοι και άλλοι. Είναι το ίδιο το ευρώ που θα αποδειχθεί πως δεν είναι αμετάκλητο νόμισμα, βάζοντας βόμβα στα θεμέλια της ευρωζώνης.

Είναι επίσης, τονίζουν, το τεράστιο χρέος υπο μορφή ομολόγων των χωρών της ευρωζώνης και των ΗΠΑ που είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης, υπονοώντας ότι το κόστος μιας αναταραχής θα είναι μεγάλο.

Όμως, όλα αυτά είναι γνωστά στους άλλους που στο μέτρο του δυνατού έχουν λάβει τα μέτρα τους.

Το αντίθετο συμβαίνει με την Ελλάδα που θα υποστεί άμεσα και πρώτη τις συνέπειες μιας ρήξης.

Λέγεται ότι σε μια διαπραγμάτευση δεν θα πρέπει ο άλλος να σε θεωρεί δεδομένο κι αυτό είναι σωστό.

Όμως, οι άλλοι γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ποια είναι τα όριά σου αφού ξεμένεις από λεφτά και έχεις ανοίξει τα χαρτιά σου.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να συνειδητοποιήσεις που βρίσκεσαι και να τερματίσεις το παίγνιο πριν φτάσεις στο τέλος.

Εμείς έχουμε ξεπεράσει αυτό το όριο κατά την άποψή μας.

Επομένως, όποιο ντιλ κι αν κάνουμε τις επόμενες μέρες θα είναι χειρότερο απ' αυτό που θα μπορούσαμε να είχαμε κλείσει πολύ νωρίτερα.

Ομως, όποια συμφωνία κι αν είναι θα είναι καλύτερη από μια μη συμφωνία.

Dr. Money